Το Ταξίδι

Πριν πολλά χρόνια έχασα μια αγάπη, όχι μην πάει ο νους σου στο ερωτικό.. ήταν μια πολύ πιο σημαντική αγάπη γιατί ήταν αδελφική!

Έχασα μια φίλη κι ύστερα άλλη μια.. φίλες παιδικές που ουσιαστικά είχαμε ζήσει σχεδόν όλη τη 

μέχρι τότε ζωή μας μαζί.

Τότε δεν είχα blog, έτσι θέλοντας να αποτυπώσω στο χαρτί συναισθήματα και μνήμες ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο.. ένα βιβλίο που παραμένει μισό γιατί στην πορεία ανακάλυψα το blogging και η αμεσότητα που σου προσφέρει στην έκφραση ταίριαξε καλύτερα με τον παρορμητισμό μου.

Ένα απόσπασμα από αυτό το «βιβλίο» ήταν η προηγούμενη ανάρτησή μου.

Αρκετοί από όσους  την διαβάσατε σπεύσατε να αφήσετε ένα σχόλιο για το πόσο σας άγγιξε, για τις μνήμες που σας ανέσυρε και όσοι δεν το κάνατε γραπτά  μου το είπατε κατ’ ιδίαν, με αφορμή λοιπόν όλο αυτό θέλω να πω πως..

Όταν δημιουργείς ένα blog το κάνεις αρχικά γιατί θέλεις να μοιραστείς πράγματα δικά σου, είτε αυτά είναι σκέψεις, είτε κομμάτια της καθημερινότητάς σου, είτε δημιουργήματά σου.

Στην πορεία του χρόνου γίνεται κομμάτι σου, ένα κομμάτι τόσο ζωντανό και σημαντικό που - όσες είστε bloggers θα συμφωνήσετε - το νιώθεις σαν προέκταση σου.. είναι «εσύ» και όσα νιώθεις ή κρύβεις μέσα σου!

Οι ώρες που αφιερώνεις στην επιμέλεια της κάθε ανάρτησης είναι πολλές,  γιατί κάθε ανάρτηση είναι κι ένα κομμάτι από τον ίδιο τον εαυτό σου που βγάζεις και το μοιράζεσαι, είναι ό,τι αισθάνεσαι, ό,τι σε έκανε να χαρείς, να λυπηθείς, να ενθουσιαστείς, να πικραθείς ή να κλάψεις  και πολλά  περισσότερα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και που μόνο εσύ γνωρίζεις..

Όταν λοιπόν μοιράζεσαι  κομμάτια από την ψυχή σου η αποδοχή, δυο λόγια ενθαρρυντικά,  ένα σχόλιο, ακόμα και η διαφωνία (σημάδι πως με διάβασες και δεν πέρασε απαρατήρητο ό,τι γράφω) δίνουν απίστευτη χαρά και ικανοποίηση.

Πολλοί δεν συμφωνούν  με αυτό το μοίρασμα, είτε γιατί δεν το καταλαβαίνουν, είτε γιατί δεν τους αρέσει.. είτε γιατί  το θεωρούν άσκοπη έκθεση των προσωπικών σου..

Αυτό λοιπόν το ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα που ξέρω πως διαφωνείς.

Σε σένα που ξέρω πως με διαβάζεις και που ποτέ δεν μου έδωσες την ικανοποίηση της αποδοχής  ή της διαφωνίας σου.

Σε σένα που ξέρω πως θα προτιμούσες να γράφω τις «ανοησίες» μου στο word και να τις έχω μόνο για μένα..

Κι είναι σα να σε βλέπω να διαβάζεις την κάθε ανάρτηση με την ειρωνεία να κρέμεται στην άκρη των χειλιών σου καθώς σκέφτεσαι.. «τι γράφει πάλι η ανόητη!»..

Για σένα λοιπόν τούτο το ποστ, για σένα που κρίνεις, κατακρίνεις, επικρίνεις, για σένα που διαφωνείς, για σένα που αρνείσαι πεισματικά να δείξεις οποιοδήποτε συναίσθημα θετικό ή αρνητικό, για σένα τούτη η ανάρτηση που στην αφιερώνω μαζί με την διαβεβαίωση πως θα σε ήθελα μαζί μου σε τούτο το μαγικό ταξίδι,  γιατί τα ταξίδια ομορφαίνουν όταν τα μοιράζεσαι, όμως.. ταξιδεύεις και με λιγότερους ή ακόμα και μόνος σου πάρα πολύ όμορφα και τότε το ταξίδι σε ωριμάζει, σε αλλάζει, σε μαθαίνει μέχρι πού μπορείς να φτάσεις, πόσο μακριά μπορείς να πας.. σε διδάσκει ποιος είσαι και πόσο αντέχεις..

Με λίγα λόγια ..

Δεν χρειάζομαι  πολλούς για να κάνω υπέροχα ταξίδια ..

κι αν χρειαστεί .. 

Ταξιδεύω και μόνη μου το ίδιο καλά!