Τα Γενέθλια Της Κρίσης

Ένα από τα βράδυα της προηγούμενης βδομάδας τ' αστροπελέκια γύρισαν από την βόλτα τους κι άρχισαν να με γυροφέρνουν.
Με ζώσαν  μαύρα φίδια.
Όταν αυτοί οι δυο κάνουν ανακωχή στην ανταγωνιστικότητα τους και συμπράττουν δεν είναι ποτέ για καλό.
Τουλάχιστον όχι για το δικό μου καλό.
Σύντομα οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.
Οι δυό συνωμότες είχαν ρωτήσει στο beach-bar που έχουν κάνει στέκι με την παρέα τους και είχαν πάρει τιμή ανά άτομο για να κάνουν εκεί τα γενέθλια του Βασίλη που ήταν το Σάββατο που μας πέρασε.
Τα άτομα που είχαν κατά νου να καλέσουν, με πρόχειρους υπολογισμούς, ήταν καμιά δεκαπενταριά.
Το ξέκοψα μιας εξ' αρχής.
Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει τους είπα και τους εξήγησα τους λόγους.
Ο πρώτος ήταν οικονομικός κι ο δεύτερος και σπουδαιότερος για μένα ήταν πως τον Δεκέμβρη που ήταν τα γενέθλια του Παναγιώτη για πολλές και διάφορες αιτίες, που δεν είναι της παρούσης στιγμής, τα γενέθλια του μικρού πέρασαν τελείως απαρατήρητα.
Πέρα από ευχές, φιλιά, σφιχτές αγκαλιές και το δώρο του,  δεν κάναμε καν τούρτα!
Θεωρούσα λοιπόν άδικο να γίνει κάτι διαφορετικό για τον Βασίλη.
Μαζεύτηκαν και δεν επέμεναν.
Ο Βασίλης βιάστηκε να μου πει πως δεν τον ένοιαζε.
Ο μικρός πάλι, που απ' ότι φάνηκε καιγόταν περισσότερο από τον εορτάζοντα για το πάρτυ που είχαν κατά νου, μουρμούρισε πως έτσι κι αλλιώς στα δικά του γενέθλια δεν γινόταν να κάνουμε κάτι και το καταλάβαινε και δεν τον πείραζε καθόλου να κάνουμε για τον Βασίλη και μπλα μπλα μπλα....
Εγώ ανένδοτη!
Ότι είχε ο ένας θά'χει κι ο άλλος, τελεία και παύλα.
Τα γενέθλια θα γιορταστούν οικογενειακά τους είπα και η κουβέντα έκλεισε εκεί.
Κι έφτασε το Σάββατο.
Η τούρτα είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ κι ήταν έτοιμη στο ψυγείο.
Το πρωί που κατέβηκα τους βρήκα να τρώνε πρωϊνό κι άρχισα να του τραγουδώ.. "σήμερα γιορτάζει όλη η γη, με πουλιά θα στείλω μιαν ευχή...."   και δώστου τα φιλιά και δώστου οι αγκαλιές και δώστου η συγκίνηση.
Και δώστου τα μαμαδίστικα .... που τόσο δα ήσουν, να .. μια σταλίτσα και πότε έγινες ολόκληρο παλικάρι (σ' αυτό το σημείο συνήθως συνέρχομαι απ' την συγκίνηση και συμπληρώνω αυστηρά  .. και μυαλό δεν έβαλες) για να τον ακούσω να μου λέει "πάλι τα ίδια άρχισες βρε μαμά" και να γελάσουμε όλοι μαζί.
Καλεσμένοι ήταν η οικογένεια.
Η νύφη μου με τον Πρίγκηπα

(ο μεγάλος μου γιός έλειπε σε αγώνες ιστιοπλοϊας στο ράλυ Αιγαίο), ο δεύτερος γιός μου με την κοπέλα του, ο αδελφός μου κι ο κολλητός φίλος των αστροπελεκιών.
Απλά... λιτά κι απέριττα..
Για το καλό της μέρας στρώθηκε ένα "ιδιαίτερο" τραπεζομάντιλο στο τραπέζι, καραβάκια ξύλινα και μικροί φάροι τοποθετήθηκαν ολόγυρα στην βεράντα και φαναράκια με κεριά

 έφτιαξαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα.
Γυρίζοντας το μεσημέρι από την προπόνηση της ιστιοπλοϊας  άρχισαν τα επιφωνήματα.
"πω πω!! πολύ ωραία τα' φτιαξες μαμά! "
Έτσι η οικογένεια συγκεντρώθηκε, η μουσική έπαιζε και τα αγόρια έκαναν χορευτικές φιγούρες στο γκαζόν με τον Πρίγκηπα να τους παρακολουθεί από κοντά.

Οι πίτσες κατέφθασαν κι εξαφανίστηκαν, τα γέλια ήταν πολλά και η διάθεση χαρούμενη !
Το τραγούδι των γενεθλίων τραγουδήθηκε δυνατά απ' όλους μας και τα κεράκια σβήσανε μέσα σε χειροκροτήματα.

Αργά το βράδυ όταν όλοι είχαν φύγει κι εγώ τριγύριζα στην κουζίνα μαζεύοντας και συγυρίζοντας άκουσα με έκπληξη τον Βασίλη να λέει " ήταν πάρα πολύ όμορφα μαμά !".
Έμεινα για λίγο ακίνητη και συλλογίστηκα με πόσο απλά και λίγα πράγματα είναι ευχαριστημένα τα παιδιά!
Μήπως τελικά δυσκολεύουμε μόνοι μας την ζωή μας;...
Λέω... μήπως....