Τί Μπιγκόνια, Τί Λησμόνια !

Mετά το κλείσιμο των σχολείων έσυρα (κυριολεκτικά) τα αστροπελέκια μέχρι την δανειστική βιβλιοθήκη του Δήμου μας.
Τους είχα ανακοινώσει, εντελώς δημοκρατικά, την απόφασή μου και ήμουν αποφασισμένη να την πραγματοποιήσω ο κόσμος να χαλούσε.

Δεν θα περάσουν όλες οι διακοπές, τους είπα, μπροστά στους υπολογιστές, θα διαβάζετε.
Θα παίρνουμε βιβλία και θες μισή; θες μια ώρα την ημέρα θα διαβάζετε.
Φρούδες ελπίδες !
Διότι όταν ο άλλος δεν θέλει, ότι και να κάνεις....
Παρ' όλα αυτά εγώ εκεί.... επιμονή !
Γιατί έτσι και μου μπει κάτι στο μυαλό μπορώ να σου σπάσω τα νεύρα...
 Γραφτήκαμε που λέτε και οι τρεις κι αρχίσαμε να πηγαινοερχόμαστε στην βιβλιοθήκη.
Εγώ περιχαρής, τ' αστροπελέκια με τα μούτρα κατεβασμένα.
Παρ' όλα αυτά εγώ τον χαβά μου.
Κάθε δυο - περίπου - βδομάδες τους φορτώνω στο αυτοκίνητο (κυριολεκτικά) και πηγαίνουμε να δώσουμε τα διαβασμένα -λέμε τώρα- βιβλία και να πάρουμε άλλα.
Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν τα διαβάζουν, παρ' όλο που τους κάνω ερωτήσεις-παγίδες γύρω απ την υπόθεση του βιβλίου.
Να δείτε που  απλά τα ξεφυλλίζουν και διαβάζουν αποσπασματικά ίσα για να μπορούν να απαντούν στις ερωτήσεις μου.
Έπρεπε να σας έχω από μια μεριά να τους δείτε πώς κινούνται μέσα στην βιβλιοθήκη.
Τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, σε απόσταση από τα ράφια και τα βιβλία λες κι έχουν μεταδοτικό νόσημα και κοιτούν από μακριά με σιχασιά και βλέμμα βαριεστημένο.
Αφού δεν πήγαν ν'ακουμπήσουν τα δάκτυλα σε κάποιο από τα βιβλία για να το ζουμάρουν νομίζοντας πως έχουν να κάνουν με κινητό... πάλι καλά να λέμε.
Πήγαινε κοντά πουλάκι μου, τους παρακινώ, άνοιξε το βιβλίο, ξεφύλισσέ το, διάβασε μερικά αποσπάσματα να δεις μέσες άκρες αν είναι του γούστου σου, πώς αλλιώς θα το διαλέξεις;
Τί το κοιτάς από μακριά; δεν είναι πίνακας ζωγραφικής!!
Εγώ τα λέω, εγώ τ' ακούω.
Για τον Αύγουστο κι επειδή η βιβλιοθήκη δεν θα ανοίγει τα απογεύματα παρά μόνο τα πρωϊνά, έχω πάρει τέσσερα βιβλία, έχω διαβάσει ήδη τα δύο και τώρα διαβάζω το τρίτο.
Το βιβλίο έχει τίτλο "οι κόρες της λησμονιάς".
Το μικρό αστροπελέκι έρχεται από πάνω μου, κοιτά το βιβλίο, αναθαρρώ...
Βρε θες να άρχισαν να ενδιαφέρονται; σκέφτομαι και τότε ακούω την ερώτηση που με ρίχνει στα τάρταρα.
- τί είναι μαμά η λησμόνια λουλούδι; (ναι, όπως η μπιγκόνια) Θεέ μου τί ακούω;;
Η ανάσα μου κόβεται, το έμφραγμα πλησιάζει απειλητικά κι ενώ το στόμα έχει αρχίσει να στραβώνει απ' το επικείμενο εγκεφαλικό του λέω άγρια "λησμονιά Παναγιώτη, λησμονιά".
Και τότε με το πιο αθώο ύφος με αποτελειώνει ...
-τί είναι η λησμονιά;
Έλεος!
Τί μαθαίνουν πια σ'αυτά τα σχολεία, τί;;;;;