Ο Περίεργος Και Οι Ξένοι

Έχω μια φίλη που περνά πολύ δύσκολα αυτόν τον καιρό  έχοντας  σοβαρά προβλήματα στην οικογένειά της.
Είναι αλλοδαπή και δεν έχει κανέναν δικό της στην Ελλάδα.

Έχω μιλήσει μαζί της τηλεφωνικά πριν φύγω απ' το γραφείο και της έχω υποσχεθεί να περάσω να τα πούμε μετά την δουλειά θέλοντας να της "σταθώ" και να την ηρεμήσω.
Το μεσημέρι στο τραπέζι με τ' αστροπελέκια λέμε τα νέα μας.
Τους ρωτώ πώς πήγε το σχολείο, πόσες ώρες μάθημα έκαναν, αν τους εξέτασαν σε κάποιο μάθημα κι  εκείνοι με ρωτούν πώς τα πήγα στην δουλειά, τα νέα του γραφείου.. ξέρετε τώρα, οι γνωστές κουβέντες την ώρα του φαγητού.
Ώσπου κάποια στιγμή ο  Παναγιώτης, ο οποίος σημειώστε πως είναι φοβερά περίεργος, ρωτά:
- θα πας για ύπνο μετά;
- όχι
- μπα, πώς κι έτσι;
- έχω δουλειά , θα φύγω.
- πού θα πας;
- να μη σε νοιάζει.
- εμένα δεν με νοιάζει αλλά αν πάρει ο μπαμπάς και ρωτήσει πού είσαι να μη ξέρω να του πω;
- ο μπαμπάς ξέρει πού θα πάω.
- κι αν θέλει να σου μιλήσει;
- θα με πάρει τηλέφωνο.
- κι αν σε ζητήσουν απ' την δουλειά να μη ξέρω να τους πω πού είσαι;
- αν με ζητήσουν απ' την δουλειά πες τους να με πάρουν στο κινητό.
Η κουβέντα έχει φτάσει σε αδιέξοδο και νιώθει πως είναι ώρα να παίξει το τελευταίο του χαρτί..
- κι αν σε ζητήσει η Μαριλένα;
ανοίγω παρένθεση (η Μαριλένα είναι το άλλο μου μισό, η "αδελφή ψυχή" μου,  μιλάμε καθημερινά, πολλές φορές και για πολλή ώρα στο τηλέφωνο κι έχουμε αναπτύξει μια σχέση όπου δεν γίνεται να μην ενημερώσει η μια την άλλη για οτιδήποτε της συμβαίνει, από τα πλέον ασήμαντα έως τα πολύ σοβαρά, κλείνει η παρένθεση)
- η Μαριλένα ξέρει πού θα είμαι.
Και τότε έρχεται η αγανάκτηση.
- ωραία είσαι! ξέρουν οι ξένοι και δεν ξέρουν τα παιδιά σου.

.................................................................