Μια Πρωινή Φωτογράφιση

Η  φωτογραφία ξεκίνησε σαν ένα  ενδιαφέρον που σκοπό είχε να βελτιώσει  την αισθητική του blog μου,  αλλά όσο περνά ο καιρός  εξελίσσεται σε μεγάλη αγάπη!

Όσο μαθαίνω τόσο μαγεύομαι..

Και οφείλω να παραδεχτώ πως ήμουν τυχερή..

Τυχερή γιατί έπεσα πάνω σ’ ένα άνθρωπο που έχει όχι μόνο  γνώσεις αλλά κυρίως πάθος για το αντικείμενο.

Κι ας γκρίνιαζα συνέχεια για τα θέματα των ασκήσεων που μας έβαζε.. (κάποιοι ίσως να θυμόσαστε την  ιστορική εκείνη φωτογράφιση των.. πηρουνιών!)

Τώρα που δεν θα τον έχουμε πια - μιας και μια μετακόμιση έφερε τα πάνω κάτω -  έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία..

Αχ  Δάσκαλε ..

Όμως τις άλλες  που η «συμμαθήτρια-κολλητή» πρότεινε πολύ πρωινή φωτογράφιση (σχεδόν νυχτερινή) πέταξα την σκούφια μου και  ο Δάσκαλος δήλωσε πως θα ήταν μαζί μας..  τι χαρά!!

Έτσι βρεθήκαμε λίγο πριν τις έξι το ξημέρωμα πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας.

Η  Νάνσυ,  «συμμαθήτρια» κι εκείνη στην ομάδα φωτογραφίας,  ανέλαβε χρέη μοντέλου και ριχτήκαμε στην δουλειά..

Το εκκλησάκι του άγιου Νικόλα  ήταν το «σκηνικό»..

Εγώ τα κλασικά… γκρίνιαζα για διάφορα και είχα ατέλειωτες απορίες τύπου:

 «τι θα κάνω τώρα που μου βγαίνει σκοτεινή;- τι διάφραγμα να βάλω; - γιατί μου βγαίνει θολή;  - τι ταχύτητα να βάλω;  – τι είναι το white balance; -  γιατί εγώ δεν το ξέρω; - πότε το κάναμε αυτό το μάθημα;»

Με Ιώβεια υπομονή  ο Δάσκαλος μου απαντούσε .. (να δεις που γι’ αυτό παίρνει των ομματιών του ο άνθρωπος.. δεν με αντέχει πια)..

Από ψηλά κοιτούσα την κίνηση κάτω στο λιμάνι  και χάζευα τα καράβια που γέμιζαν σιγά σιγά κόσμο λίγο πριν αναχωρήσουν για τα  νησιά. 

Εν τω μεταξύ άρχισε να χαράζει..

Αφού έφερα γύρω  το εκκλησάκι πέντε έξι φορές, αφού τέλειωσα τον καφέ που είχα πάρει μαζί μου, αφού ακολούθησα τον Δάσκαλο κατά πόδας και του έκανα τα νεύρα τσατάλια, 

αφού είχα εκφράσει δεκάδες απορίες και είχα στερέψει πια από κάθε διάθεση γκρίνιας, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να.. «δουλέψω»..

Και άρχισα τα κλικ..

Κάποια στιγμή ένας χαρακτηριστικός ήχος στην μηχανή με ειδοποίησε πως η πρώτη memory card είχε γεμίσει και πέρασα στην δεύτερη.. 

Με είχε συνεπάρει όμως πια ο οίστρος και είχα αρχίσει μέχρι και  να δίνω οδηγίες στο «μοντέλο».

-         - Έλα πιο κοντά..  ρίξε το κεφάλι πίσω.. κοίτα με .. χαμογέλασε.. χαλάρωσε την έκφρασή  σου.

Αν με άκουγε κανείς περαστικός θα νόμιζε πως είχε να κάνει με επαγγελματία φωτογράφο τουλάχιστον!

Από τα εκατοντάδες κλικ οι φωτογραφίες  που άξιζαν τελικά δεν ξεπερνούν  σε αριθμό τα δάχτυλα του ενός χεριού..

Και πάλι καλά ..

Υστερόγραφο 1 .

Αυτή η ανάρτηση ήθελα να είναι «αποχαιρετιστήρια» για τον Δάσκαλο που μου  μετέδωσε (και συνεχίζει) τις γνώσεις και την αγάπη του για την φωτογραφία.. 

Όμως  δεν νιώθω πως τον αποχαιρετώ τελικά..

Γιατί έχω την αίσθηση πως, εκτός από γνώσεις που απέκτησα από κείνον και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό .. απέκτησα  κάτι πολύ πιο σημαντικό.. πολύ πιο ουσιαστικό.. πολύ πιο πολύτιμο..  έναν φίλο!

Να’ σαι καλά Δάσκαλε!

Να’ σαι καλά φίλε!

Υστερόγραφο  2.
Δάσκαλε απελπίσου γιατί δύσκολα θα γλυτώσεις από μένα!