Προσμένοντας..

Τον τελευταίο καιρό ήμουν (και είμαι) σε φάση προβληματισμού και… ενδοσκόπησης..

(μάλλον με έχει πειράξει σοβαρά η έλλειψη διακοπών, δεν εξηγείται αλλιώς..)

Ανάμεσα λοιπόν από εσωτερικούς υπαρξιακούς προβληματισμούς  τύπου : «ποια είμαι, πού πάω, γιατί φέρομαι έτσι, τι έκανα για να αξίζω αυτά που έχω και - εν κατακλείδι -  γιατί οι άλλοι με ανέχονται και δεν μου ρίχνουν πέντε φάσκελα να γλυτώσουν από μένα», υπάρχει – ευτυχώς – και η γλυκιά..  προσμονή που φέρνει  γαλήνη και ισορροπία στις «εσωτερικές» ανησυχίες..

Προσμονή  για το ξεκίνημα της άδειάς μου που είναι μεθαύριο  Πέμπτη.

Προσμονή  για το μεγάλο γεγονός της οικογένειας που είναι ο γάμος του δεύτερου γιού,  ορκισμένου εργένη μέχρι πρότινος, το ερχόμενο Σάββατο.

Προσμονή  για το ολιγοήμερο ταξίδι μας στην Θεσσαλονίκη,  επ’ ευκαιρία των ιστιοπλοϊκών αγώνων του Παναγιώτη, αμέσως μετά τον γάμο.

Και προσμένοντας όλα αυτά.. ξεχνιέται  η ψυχή κι αναθαρρεύει  κι έτσι ελπίζω σαν έρθουν να είμαι πιο ήρεμη απ’ ότι ήμουν όλο  το διάστημα  που πέρασε..

Συμπέρασμα: δεν ήμουν και δεν είμαι καλά.. (όχι ότι ήμουν ποτέ) , όμως σκοπεύω να γίνω και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες μιας και ο χρόνος με πιέζει!

Γιατί  το Σάββατο που ο λατρεμένος μου γιος (το «number two» κατά σειρά γεννήσεως τεσσάρων στην σειρά… ζωή να’ χουν!) θα γυρίσει  σελίδα και θα ξεκινήσει το κοινό  ταξίδι ζωής  με την αγαπημένη του, θέλω να είμαι χαρούμενη και να’ χω μόνο όμορφες σκέψεις.

Θέλω να χαρώ με  την χαρά του, να προσευχηθώ από τα μύχια της ψυχής μου για την κοινή τους ζωή, να χορέψω  μέχρις εξαντλήσεως , να «ζήσω» κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της ευτυχίας του!

Ελπίζοντας λοιπόν στα καλύτερα και με γλυκιά προσμονή για τα χαρούμενα που έρχονται,  σας φιλώ!