Πόσο Να Αντέξω;

Έχω τώρα εγώ ως άνθρωπος μια ζοχάδα  κι έναν παρορμητισμό που υπερβαίνει τα .. δέοντα.

Κι επειδή, όπως σοφότατα αναφέρει ο λαός, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.. ας το έχω πληρώσει  πλειστάκις  ακριβά..   ας έχω χάσει το δίκιο μου τόσες και  τόσες φορές.. παρ’ όλα αυτά μυαλό δεν βάζω.

πίνω και μεθώ.. ωχ αμάν!

Αν με εκνευρίσεις, αν κάνεις κουταμάρες, δεν λέω.. θα σου δώσω για λίγο μια δικαιολογία, ένα «δεν βαριέσαι», ένα «σχώρα τον τόσα ξέρει τόσα κάνει»..

Αν όμως εσύ (το εσύ είναι γενικό και αόριστο, μην το πάρεις  προσωπικά κι έχουμε παρεξηγήσεις)  συνεχίσεις τις τρέλες και κατά συνέπεια να παίζεις με τα νεύρα μου, ε.. δεν θα την γλυτώσεις την μπούφλα.

Η μπούφλα  τώρα μεταφράζεται σε λεκτική επίθεση συνοδευόμενη από ειρωνικά σχόλια (το καλύτερό μου).

Τελευταία όμως, μέσα στα πλαίσια μιας προσωπικής προσπάθειας για καλυτέρευση του εγώ μου,  (άκουσα κάποια γελάκια ή μου φάνηκε;) αποφάσισα να μην έρχομαι σε προσωπική αντιπαράθεση ή τουλάχιστον να προσπαθώ.

Διότι κάθισα και το φιλοσόφησα.

Τι τα θες τι τα γυρεύεις, είπα στην Τζίνα, δεν γίνεται όλοι να σκέφτονται το ίδιο με σένα, ούτε να λειτουργούν με τον τρόπο που εσύ θες (το οποίο δεν θα ήταν κι άσχημο τώρα που το ξανασκέφτομαι).

Ο κόσμος είναι όμορφος μέσα απ’ την διαφορετικότητά του, αλίμονο αν δεν υπήρχαν οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις του ιδίου θέματος.. άσε τον άλλον να εκφράζεται όπως του αρέσει..

Αυτά και άλλα πολλά,  γλυκά και  όμορφα  λέω του εαυτού μου όταν είμαι ήρεμη και αποστασιοποιημένη, αφού για να καταλάβεις κάτι τέτοιες στιγμές, αν τύχει και με συναντήσεις,   ευκολότατα διακρίνεις το φωτοστέφανο που .. κοσμεί το πάνω μέρος του κεφαλιού μου!

Έλα όμως που θέλω ν’ αγιάσω και δεν μ’ αφήνουν!

Και θα σας εξηγήσω αμέσως με ένα.. παράδειγμα.

Πες τώρα εσύ πως είμαστε σε μια ομάδα  (λέμε τώρα .. μην το πάρεις προσωπικά.. παραδείγματος  χάρη λέμε!.. ) στην οποία ομάδα φυσικό είναι να  υπάρχουν και άλλα μέλη αλλά κυρίως  κανονισμοί τους οποίους  οφείλεις να σέβεσαι.

Και μιας και πρόσφατα ασχολούμαι  με την φωτογραφία  θα χρησιμοποιήσω αυτήν σαν παράδειγμα. 

Ας πούμε λοιπόν πως η ομάδα έχει μια ιστοσελίδα  στο διαδίκτυο, στην οποία ιστοσελίδα  – λέμε τώρα - υπάρχει ο κανόνας να ανεβάζει κάθε μέλος ΜΙΑ φωτογραφία την ημέρα..   

Έρχεσαι λοιπόν τώρα εσύ, (το εσύ γενικό και αόριστο..  τά’ παμε μην τα ξαναλέμε)  και αρχίζεις να ανεβάζεις καθημερινά την Άρτα και τα Γιάννενα από φωτογραφίες..

Ό ,τι έχει και δεν έχει το προσωπικό αλλά και ολόκληρο του  σογιού σου το άλμπουμ,  μας το αραδιάζεις.

Τόμοι φωτογραφιών κατακλύζουν την ιστοσελίδα!

εβίβα!

Και να ΕΣΥ να λιάζεσαι στο χωριό.. και να ΕΣΥ να ξύνεσαι στην πόλη.. και  να ΕΣΥ να ποζάρεις μπροστά στον άσπρο τοίχο του κυκλαδίτικου νησιού.. και να ΕΣΥ – τι πρωτότυπο -  να κοιτάς χαμογελώντας τον φακό.. και να.. και να.. και να..

(τώρα πως γίνεται στις ενενήντα απ’ τις εκατό φωτογραφίες να εικονίζεσαι ΕΣΥ και να τις ανεβάζεις σαν προσωπικές σου δημιουργίες, είναι άλλο μυστήριο που δεν θα το λύσουμε τούτη τη στιγμή).

Και την πρώτη φορά σου επισημαίνουν τον κανονισμό γράφοντάς τον γενικά και αόριστα μπας και καταλάβεις.. την  δεύτερη στον  ξαναγράφουν,  μη τυχόν και μες τον ζήλο σου να ανεβάζεις τις "καλλιτεχνικές" σου φωτογραφίες,  σου διέφυγε..   

Τίποτα..  ντουβάρι ΕΣΥ!

(το εσύ γενικό και αόριστο, τά’ παμε .. μη τα ξαναλέμε!)

Και το καθημερινό upload των ανοησιών συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς για πάνω από μήνα…  ώσπου, υποθετικά λέμε τώρα,  μια μέρα μας ανεβάζεις φωτογραφία  την μακαρίτισσα την γιαγιά σου ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ .. και μάλιστα σε ανφας κοντινό!!

ΕΣΥ..   πόσο νομίζεις ότι μπορώ να αντέξω;