Τί Είπε Τώρα;

Πρωτομαγιά στο σπίτι μόνη με τα αστροπελέκια.

Το πρωινό περνά με δουλειές στον κήπο έχοντας (βαριεστημένο) βοηθό το μεγάλο αστροπελέκι, το οποίο αποσπώ μ’ αυτό τον τρόπο απ’ τον υπολογιστή και δεν του αρέσει καθόλου!

Ο μικρός κοιμάται .. έχει φτάσει μια η ώρα  και παρ’ όλο που πασχίζω με διάφορους τρόπους, με τραγούδια στο ραδιόφωνο, με το δικό μου σιγοντάρισμα (φάλτσο και μεγαλόφωνο), με φασαρίες διάφορες.. εκείνος συνεχίζει να κοιμάται μακάρια.. οπότε βάζω σε πράξη τα μεγάλα μέσα..

Αρχίζω να μονολογώ μεγαλόφωνα τόσο όσο η φωνή να ανέβει την σκάλα, να τρυπώσει στο δωμάτιό τους και να χωθεί κάτω απ' τα σκεπάσματα..

-          Θα περάσει όλη η μέρα και δεν θα πάμε πουθενά, εμ βέβαια όταν ο άλλος κοιμάται ακόμα ..

Σε μισό  λεπτό το μικρό αστροπελέκι (που τρελαίνεται για βόλτες) κατεβαίνει αγουροξυπνημένο με τις πιτζάμες τις σκάλες.

-          Γιατί γκρινιάζεις ρε μαμά;

-          Γιατί είναι τόσο όμορφη μέρα κι εμείς θα την περάσουμε εδώ μέσα επειδή εσύ κοιμάσαι..

-          Αφού δεν μου είπατε χθες πως θα πάμε βόλτα.

-          Συγνώμη που δεν ενημερώσαμε τον κόντε για το πρόγραμμα…

Και αφού, όπως κάθε οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της,  ολοκληρώσαμε την σύντομη κι εποικοδομητική μας αυτή κουβεντούλα, ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Ο μεγάλος – ο οποίος θα προτιμούσε χίλιες φορές να μείνει σπίτι για να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή – κάθησε στο πίσω κάθισμα έχοντας ύφος βαριεστημένο.

Τον κοιτάζω κλεφτά μέσα απ’ τον καθρέφτη ενώ κουβεντιάζουμε συνέχεια με τον μικρό.

Ο άλλος πίσω μούγκα..

Την ώρα που σκέφτομαι πόσο εθισμένος είναι με τον υπολογιστή τον ακούω να με ρωτάει..

-          Έχεις παρατηρήσει ότι σε κάποια σημεία του δρόμου η άσφαλτος γυαλίζει και σου δημιουργεί  την εντύπωση πως υπάρχουν νερά;

Αναθαρρεύω η μάνα που έστω κι έτσι το φυτό απ’ το πίσω κάθισμα αποφάσισε να πάρει μέρος στην κουβέντα και αρχίζω να του εξηγώ με ενθουσιασμό πως αυτό το φαινόμενο που περιγράφει οφείλεται στην ζέστη και ότι το φως του ήλιου που πέφτει πάνω στην άσφαλτο δημιουργεί την συγκεκριμένη οφθαλμαπάτη..

Με κοιτά αμίλητος για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ίσα να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος τις πληροφορίες που πήρε και απαντά..

-          Κατάλαβα, είναι σα να κάνει "load" το "map" που δεν έχει φορτώσει ..

Κοιταζόμαστε ταυτόχρονα με τον μικρό ο οποίος με ένα ανασήκωμα των ώμων σπεύδει να δικαιολογήσει τον αδελφό του..

-          Τι να κάνουμε βρε μαμά;.. ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο σκέψης..

Εσείς  καταλάβατε  ή μόνο εγώ έμεινα να τον κοιτάζω σαν χαζή;