Χτίζοντας Αναμνήσεις

Οι στιγμές που μοιράζομαι με τα αγόρια, μόνοι οι τρεις μας, είναι για μένα ιδιαίτερες.

Περπατάνε δίπλα μου,  απλώνουν το χέρι και μ’ αγκαλιάζουν τρυφερά απ’ τους ώμους και με κάνουν να αισθάνομαι τόσο μοναδική ..  τόσο πολύτιμη!

Μ’ αρέσει να τους αφήνω να προχωρούν μπροστά .. να τους χαϊδεύω με το βλέμμα, να τους καμαρώνω!

Αχ αυτά τα αγόρια - αυτοί οι έφηβοι -  που μπορούν τη μια στιγμή να είναι τόσο τρυφεροί  και την άλλη τόσο μα τόσο εκνευριστικοί!

Που μπορούν με μια τους λέξη να μου ομορφύνουν την μέρα ή να με ρίξουν στην απόγνωση..

Βρεθήκαμε οι τρεις μας, τις άλλες, στο κέντρο σε μια κυριακάτικη σχετικά έρημη Αθήνα..

Κατηφορίσαμε απ’ τον σταθμό του μετρό στην Ομόνοια μέχρι το Μοναστηράκι.
Σταθήκαμε στην πλατεία Κοτζιά να χαζέψουμε βιβλία

Περάσαμε την κλειστή Βαρβάκειο αγορά

και συνεχίσαμε κουβεντιάζοντας και χαζεύοντας όλη την διαδρομή μέχρι το Μοναστηράκι.

εκεί ξαφνικά το σκηνικό άλλαξε, ο κόσμος πολύς, τα υπαίθρια καφέ γεμάτα, πραμάτειες και χρώμα παντού..

Καθήσαμε για σουβλάκι στον Μπαϊρακτάρη

και μετά συνεχίσαμε την περιπλάνησή ανάμεσα στον κόσμο,

ώσπου να κουραστούμε και να συμφωνήσουμε την ίδια στιγμή και οι τρεις πως ήταν ώρα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Έκλεισα στην καρδιά μου τούτη την κυριακάτικη μέρα, φύλαξα προσεκτικά τα γέλια, τα αγγίγματα, τις κουβέντες αλλά και τις  διαφωνίες μας κι ένιωσα ευγνωμοσύνη για όλες τούτες τις μοναδικές στιγμές που χτίζουν τις αυριανές αναμνήσεις μας.. τις δικές μου αλλά και τις δικές τους..