Δεν Είναι Δίκαιο

Δεν είναι δίκαιο..

Περιμένεις να φτάσει στο τέλος του  όοοοοοολο το καλοκαίρι για να πας διακοπές..

Βλέπεις όλους τους άλλους στο γραφείο να φεύγουν κι εσύ εκεί..

Μετά τους βλέπεις να επιστρέφουν μαυρισμένοι και χαλαροί κι εσύ ΠΑΛΙ εκεί..

Έχεις την  αίσθηση πως αν σκύψεις να κοιτάξεις κάτω απ’ το γραφείο – δεν μπορεί – σίγουρα έχεις βγάλει ρίζες που έχουν απλώσει κι έχουν πιάσει τον χώρο..

Και σφίγγεις τα δόντια.. και λες δεν μπορεί.. θα’ ρθει κι η δική μου η σειρά.. θα γυρίσει ο τροχός.. θα γελάσει και το δικό μου το χειλάκι..  λίγο να ξεκουραστώ, να ξεφύγω, να μην σκέφτομαι..

Κι έρχεται .. αργά μεν.. αλλά έρχεται – ταρατατζουμ!.. ταρατατζουμ! – 

και την τελευταία μέρα μόνο το σώμα σου έχει πάει στην δουλειά γιατί το μυαλό σου ήδη ταξιδεύει.. και περνούν οι ώρες.. και σου μιλάνε και δεν πολυδίνεις σημασία (τι μου λες εσύ τώρα;.. εγώ σε λίγο φεύγω) και περνά το ευλογημένο οκτάωρο.. και  φεύγεις.. (δεν φεύγεις απλά.. πετάς!) και πράγματι ξεκουράζεσαι.. και περνάς καλά.. πολύ καλά όμως.. και ξεχνάς.. και δεν θυμάσαι (γραφείο; ποιο γραφείο; ποιας εταιρείας είπαμε;..)

Έλα όμως που  .. «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο.. οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο».. μεγάλη κουβέντα φίλε!!

Και την παραμονή του τέλους των διακοπών ενεργοποιείς πάλι τα ξυπνητήρια στο κινητό (σιτ) .. και ξημερώνει η αποφράς Δευτέρα.. πού τι ξημερώνει δηλαδή.. στα μισά της νύχτας φτάνει.. και σηκώνεσαι με βαριά καρδιά να γυρίσεις στην δουλειά..

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και μια φωνούλα μέσα σου επαναλαμβάνει σε ριπιτ μονότονο.. «δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλ..»  και μια άλλη της απαντά σε κοφτό τόνο «σκάσε και προχώρα»..

Και σκας.. και προχωράς.. και πας.. (όχι άμα ήθελες ας έκανες αλλιώς)..

Κι αναρωτιέμαι..

Δεν έπρεπε να υπάρχει και μια βδομάδα προσαρμογής;..

Να πας το πρωί .. να φύγεις σε δυο τρεις ώρες.. να πας την επομένη να μείνεις λίγο περισσότερο κ.ο.κ..

Πώς πάνε τα παιδάκια στον παιδικό σταθμό;.. έτσι!

Δεν είναι δίκαιο..

.. (σιτ)