Overdose Φωτογραφίας..

Η βδομάδα που πέρασε είχε overdose φωτογραφίας..

Η αρχή του κακού έγινε μ’ εκείνο το σεμινάριο που πήρε το μάτι μου να χαριεντίζεται δεξιά κι αριστερά στο φέισμπουκ..

Εκεί λοιπόν που σουλατσάριζε και έπιανε κουβεντολόι με τον πάσα ένα.. έπεσε απάνω μου.. με κοίταξε πονηρά, χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι..

Αυτό ήταν!

Δεν γινόταν σου λέω να αντισταθώ.. έπεσα αμαχητί!

Πήρα την φίλη μου την Δέσποινα αλά μπρατσέτα και πήγαμε..

Στην αρχή αποφασίσαμε να το παίξουμε σκληρές.. είχαμε συνεννοηθεί  πως αν δεν μας άρεσε δεν θα συνεχίζαμε τις επόμενες μέρες..

Έλα όμως που ήταν καλό το άτιμο!

Φτάνουμε που λες την πρώτη μέρα στο πάρκινγκ του μετρό για να αφήσουμε το αυτοκίνητο κι έξω έριχνε καρέκλες, τραπέζια και ολίγον από σκρίνιο..

- Έχεις πάρει
ομπρέλα;  με ρωτάει η Δέσποινα.

- Όχι, βέβαια.. της απαντώ η πανέξυπνη.. αφού το ξέρεις πως σιχαίνομαι να κρατάω ομπρέλα..

Εκτίμησα το γεγονός πως δεν με έβρισε.. το μόνο που ψέλλισε ήταν πως η δική της ήταν πολύ μικρή και δεν θα χωρούσαμε και οι δυο από κάτω.

Αποφασίσαμε να μείνουμε λίγο μέσα στο αυτοκίνητο και να περιμένουμε να κόψει.. ευτυχώς δεν πέρασε πολύ ώρα και η μεγάλη μπόρα καλμάρισε αλλά συνέχιζε να ρίχνει ένα ψιλόβροχο..

- Πάμε, της είπα αποφασιστικά.. κράτα εσύ κάτω απ’ την ομπρέλα σου τις φωτογραφικές μηχανές κι εμένα δεν με νοιάζει..

Έτσι, με τις δυο φωτογραφικές μηχανές κάτω απ’ την ομπρέλα κι εμάς απ’ έξω..  φτάσαμε στον χώρο του σεμιναρίου.. όπου βρεθήκαμε να παρακολουθούμε με ιερή προσήλωση την διάλεξη, να κρατάμε σημειώσεις και να συμμετέχουμε με ερωτήσεις κι απορίες.

Φωτογραφικός οίστρος!

Εκεί όμως που έπρεπε να σ’ έχω από μια μεριά να με καμαρώσεις ήταν την τελευταία μέρα του σεμιναρίου.. την Παρασκευή..

Όπου έχω ξυπνήσει για να πάω στην δουλειά από τις δυο παρά τα ξημερώματα, έχω επιστρέψει σπίτι κατά τις δωδεκάμισι κι αποφασίζω (η τρελή) ότι προλαβαίνω πριν φύγω για το σεμινάριο να πάω για μπάνιο.. που σημαίνει.. περπατάω ένα χιλιόμετρο μέχρι την θάλασσα, κολυμπάω και περπατάω άλλο ένα χιλιόμετρο για να επιστρέψω σπίτι (η γνωστή γυμναστική που λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση) .. κι όλα αυτά σχεδόν άυπνη!!

Μην στα πολυλογώ η πρώτη ώρα στο σεμινάριο πέρασε σχετικά ανώδυνα..  την δεύτερη ώρα όμως έδινα μάχη με τον ύπνο και ο άτιμος με νικούσε κατά κράτος..

Κάποια στιγμή λοιπόν έχω απλώσει τα χέρια στο τραπέζι που είχα μπροστά μου τα έχω κάνει μαξιλάρι κι έχω ακουμπήσει – ωραιότατα – το κεφάλι μου πάνω τους..  κι  ενώ είμαι έτοιμη να τον γλυκοπάρω.. νιώθω το σκούντημα της Δέσποινας..

- Τι κάνεις εκεί;.. κοιμάσαι;..

- Άμα μ’ αφήσεις..

Δεν με άφησε όμως.. η κακούργα!

Έτσι το τέλος του σεμιναρίου γράφτηκε μ’ εμένα να παραπαίω μεταξύ ύπνου και ξύπνιου..

Δεν τελειώσαμε όμως εδώ γιατί την επομένη μέρα  – Σάββατο – ήταν ο φωτογραφικός περίπατος..

Δυο ώρες λοιπόν πριν την συμφωνημένη ώρα συνάντησης.. ανοίγουν (τι πρωτότυπο!) οι ουρανοί κι αρχίζει η γνωστή μετακόμιση καρεκλών και επίπλων παντός τύπου και μεγέθους..

Κι ενώ η διοργανώτρια έγραφε στην σελίδα της εκδήλωσης πως μάλλον η συνάντηση θα ακυρωθεί.. εγώ να επιμένω πως η βροχή θα σταματήσει κι ότι όλα θα πάνε μια χαρά.. (ασ' τον τρελό στην τρέλα του.. ) παρ’ όλα αυτά  ο τρελός – δηλαδή εγώ - είχε δίκιο..

Γιατί όντως η βροχή σταμάτησε, τίποτα δεν ακυρώθηκε και τελικά συναντηθήκαμε μπροστά στο Καλλιμάρμαρο καμμιά τριανταπενταριά νοματαίοι με τις γκουμούτσες ανά χείρας και ξαμοληθήκαμε στα στενά του Μετς..

Ποοοοοολύ σκάλα όμως βρε παιδί μου το Μετς..

Και δώστου ανηφόρες.. και δώστου  σκαλοπάτια.. και δώστου πάλι ανηφόρα.. και δώστου πάλι σκαλοπάτια.. ήρθα κι απόσωσα η γυναίκα.. είπα να δεις που εδώ θ’ αφήσω τα κοκαλάκια μου.. στην ανηφόρα!

Αποτέλεσμα.. μεταξύ σκαλοπατιών, λαχανιάσματος και ανηφόρας τράβηξα γύρω στις διακόσιες φωτογραφίες από τις οποίες μου άρεσαν οι εξής..   ΜΙΑ!

Ναι, μη γελάς.. μόνο μια φωτογραφία απ’ όσες τράβηξα μου άρεσε (και φυσικά δεν είναι η πιο πάνω..)  όλες οι άλλες στον κουβά!

Ε, ρε βάσανα που έχει η τέχνη!