Το Μικρό Αγόρι Μεγάλωσε..

                                                            

Το μικρό αγόρι έγινε κιόλας δεκαπέντε χρονών..

Ο μικρός ξανθομάλλης μπόμπιρας που με είπε μαμά δίχως να με έχει ξαναδεί,

που περίμενε καθημερινά να πάω να τον συναντήσω σ’ έναν απρόσωπο θάλαμο με ξύλινες κούνιες
παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη,

που για πολύ καιρό αρκέστηκε στην ολιγόωρη καθημερινή μου επίσκεψη έως ότου εγκριθεί το αίτημά μας,

που έκλαψε γοερά εκείνο το απόγευμα που δεν μπόρεσα να πάω,

που έβαλε με εμπιστοσύνη το μικρό του χεράκι μέσα στο δικό μου και με ακολούθησε σ’ έναν άγνωστο για κείνο κόσμο,

που μου είπε το εκπληκτικό «σ’ ευχαριστώ μαμά που μ’ αγαπάς» και μ’ έκανε χίλια κομμάτια,

που έγινε το παρεάκι μου στους περιπάτους,

που μοιράστηκε μαζί μου σκέψεις κι αγωνίες,

το μικρό ατίθασο παιδί που με διεκδικούσε με πείσμα απ’ όλους κι απ’ όλα,

το μικρό μου αστροπελέκι,

ο τέταρτος γιος μου.. το παιδί της καρδιάς μου.. μεγάλωσε πια κι έγινε έφηβος!

Κι είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να του πω..

Θέλω να του πω πόσο σημαντικός.. πόσο μοναδικός είναι για μένα  και πόσο ευτυχισμένη με έχει κάνει.

Να μοιραστώ μαζί του τις ανησυχίες μου για το μέλλον του.

Να τον βεβαιώσω πως στην πορεία της ζωής του θα είμαι πάντα δίπλα του.

Να του υποσχεθώ πως θα τον στηρίξω όπου και όπως μπορώ..

Και τέλος να τον διαβεβαιώσω πως μπορεί να μη τον «κουβάλησα» μέσα μου εννιά μήνες, να μη σκίρτησε στα σπλάχνα μου, να μη τον γέννησα με τη στενή έννοια του όρου, αυτό όμως δεν τον κάνει «λιγότερο» γιο μου σε σχέση με τους άλλους τρεις..

Γιατί μια μάνα πονάει το παιδί της μέσα από το μεγάλωμά του και η αγάπη της δεν εξαρτάται από τις ωδίνες κανενός τοκετού..

Χρόνια σου πολλά μωρό μου, να είσαι γερός, χαρούμενος κι ευλογημένος!