Χριστός Γεννάται.. Δοξάσατε!

                                                       

Υπήρξα για πολλά χρόνια – τα περισσότερα της μέχρι τώρα ζωής μου – μακριά απ’ τον Θεό.

Δεν ήξερα τι είναι εκκλησία, τι γίνεται με τα ιερά μυστήρια, τι σημαίνει εξομολογούμαι, κοινωνώ .. δεν ήξερα και δεν με ενδιέφερε να μάθω τίποτα απ’ όλα αυτά.

Χλεύαζα, ειρωνευόμουν και θεωρούσα τον εαυτό μου έξυπνο και "πολύ μπροστά"  που δεν πίστευα.. που έβριζα όπως όλοι τους παπάδες, που κατηγορούσα, έκρινα, κατέκρινα ..

Ήμουν κομμάτι του κόσμου, ανέλυα τα πάντα με την λογική(;), πήγαινα με τους πολλούς.. ήμουν της άποψης «ότι φάμε .. ότι πιούμε εδώ»  κι αυτό με έκανε αποδεκτή στους συνανθρώπους μου.

Ώσπου έγινε κάτι που με ξύπνησε απ’ τον λήθαργο, με ταρακούνησε και μου έδειξε τον δρόμο.

Δεν θα σου πω τι, άλλωστε δεν έχει σημασία και μην πάει το μυαλό σου σε αρρώστια.. δεν είναι αυτό..

Τα λέω όλα αυτά γιατί έχοντας ζήσει και τις δυο πλευρές γνωρίζω πια καλά  πόσο πιο όμορφα, πόσο γαλήνια είναι όταν είσαι κοντά Του.. όταν αφήνεσαι στην δική Του Πρόνοια.

Σ’ αυτήν την πλευρά έχω επιλέξει να βρίσκομαι πια .. και θα σου πω με βεβαιότητα πως δεν είναι εύκολο να βαδίζει κανείς αποκομμένος, μόνος.. στο περιθώριο..

Γιατί έτσι ζεις όταν διαλέξεις τον Χριστό.

Σε ειρωνεύονται όταν νηστεύεις, γελάνε όταν ακούν πως τις Κυριακές πηγαίνεις στην εκκλησία, κοροϊδεύουν όταν κάνεις τον σταυρό σου.

Θέλει αγώνα, πίστη και δύναμη να παραμείνεις και να συνεχίσεις,  ειδικότερα  τα παιδιά, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν θα την κάνουμε τώρα.

   Η Γέννησή Του είναι ένα μεγάλο, ένα σπουδαίο γεγονός.. ήρθε ο Άφθαρτος ταπεινά μέσα σε μια φάτνη να σταυρωθεί και να μας σώσει απ’ την φθορά, να μας αγιάσει, να μας ευωδιάσει, να μας μυρώσει κι εμείς τον υποδεχτήκαμε στα μπουζούκια, μέσα σε καπνούς και καψουροτράγουδα.

Άδειες οι εκκλησίες, ελάχιστοι αγρυπνούσαν στην «φάτνη» για να προσευχηθούν, να Τον καλωσορίσουν και να Τον ευχαριστήσουν.

Κι όλα αυτά μέσα σε μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση, την ανεργία, την ανέχεια..

Ζούμε  μακριά από την αγάπη που Εκείνος μας δίδαξε παρ’ όλα αυτά σε κάθε δυσκολία το πρώτο που ξεστομίζουμε είναι «γιατί Θεέ μου;»..

Πάντα φταίει Εκείνος.. ποτέ εμείς!

Αιώνες τώρα καταστρέφουμε τούτον τον τόπο που μας έδωσε να ζούμε, μιαίνουμε τον αέρα που αναπνέουμε, δηλητηριάζουμε τις τροφές μας και όταν σαν αποτέλεσμα αρρωσταίνουν μικρά παιδιά και πεθαίνουν από καρκίνο.. τότε φταίει Εκείνος!

Κι ύστερα ήρθε το νέο έτος.. και το υποδεχτήκαμε με πυροτεχνήματα, λάμψη και κρότους..

Τέτοια χαρά πια για τον καινούργιο χρόνο!..  πολύς χαμός και φασαρία για την ελπίδα που αναβιώνει κάθε νέα χρονιά.

Γιατί αυτό  που μας χαροποιεί και για το οποίο ξεφαντώνουμε είναι η ελπίδα!

Ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, σε όμορφες στιγμές, σε λύση των προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν και ξεχνάμε πως η μόνη ελπίδα για να λύσει όλα όσα μας βασανίζουν δεν είναι η κάθε νέα χρονιά αλλά ο Χριστός!

   Προσμένοντας λοιπόν την Γέννησή Του μεθαύριο Πέμπτη 7 Ιανουαρίου ( 25 Δεκεμβρίου σύμφωνα με το Πάτριο Ημερολόγιο) ελπίζω να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας, να κατανοήσουμε πως  λύση σε όλα μας τα προβλήματα είναι η Αγάπη και να την προσφέρουμε απλόχερα ακόμα κι από το υστέρημά μας (κυρίως από αυτό),  να αφήσουμε τον Χριστό να γεννηθεί μέσα μας και να βιώσουμε πραγματικά Χριστούγεννα.

Γιατί όταν ακολουθήσουμε το παράδειγμα και το θέλημά Του, όταν αφήσουμε την Αγάπη να οδηγεί και να μας καθοδηγεί τότε η κάθε μέρα θα είναι Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά!