Ο Μπάρμπα Γιάννης

Στην δική μας οικογένεια ο καλλιτέχνης  ήταν πάντα το μικρό αστροπελέκι.

Μέλος σε όλες τις θεατρικές ομάδες του σχολείου είχαμε συνηθίσει να τον βλέπουμε πάνω στην σκηνή να παίζει τον εκάστοτε ρόλο του.

Ο μεγάλος έδειχνε αδιαφορία και απείχε πάντα από οποιαδήποτε δραστηριότητα  τέτοιου είδους.

Μέχρι φέτος..

Φέτος λοιπόν στο κατηχητικό της ενορίας μας για την χριστουγεννιάτικη γιορτή αποφάσισαν  να ανεβάσουν ένα θεατρικό με θέμα τα Χριστούγεννα ενός καλοσυνάτου γέροντα τσαγκάρη που ζει μόνος - καθώς έχει χάσει γυναίκα και παιδιά – και περνά την γιορτινή μέρα με μόνη παρέα τον παραγιό του.

Η συγκεκριμένη ιστορία αφηγείται το μεγαλείο της  καλοσύνης και της αγάπης του ήρωα μπάρμπα Γιάννη προς τον συνάνθρωπο του.

Οι ρόλοι μοιράστηκαν σε όλα τα παιδιά του κατηχητικού, από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα και ο βασικός πρωταγωνιστικός ρόλος δόθηκε στο μεγάλο αστροπελέκι..

Προσωπικά μια ανησυχία την είχα η δόλια η μάνα.. πρώτον διότι ξέρω πως το διάβασμα δεν είναι το φόρτε του και δεύτερον γιατί είχε δηλώσει παλιότερα πως δεν τον ενθουσίαζε η ιδέα να συμμετέχει σε θεατρικό..

Παρ’ όλα αυτά το αστροπελέκι πήρε το ντοσιέ με τα λόγια του ρόλου του χαμογελώντας, δεν δυσανασχέτησε, δεν γκρίνιαξε, δεν μουρμούρισε και .. δεν το άνοιξε ποτέ!

Υποψιάζομαι πως έμαθε τα λόγια του στις πρόβες γιατί στο σπίτι δεν τον είδε ποτέ κανείς μας να διαβάζει.!

Στις πρόβες πάλι πήγαινε με χαρά παρ’ όλο που η απόσταση είναι πολύ μεγάλη κι έπρεπε να πάρουν  λεωφορείο και κατόπιν μετρό για να φτάσουν..

Κι έτσι πέρασε ο καιρός κι έφτασε η μέρα της γιορτής.

Τα ρούχα του "γέροντα" βρέθηκαν .. στα μαλλιά έπεσε μπόλικο αλεύρι.. μια τελευταία ματιά στα λόγια πίσω στα παρασκήνια και μετά  τα φώτα χαμήλωσαν για να ξεκινήσει το έργο.

Όλα τα παιδιά, από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο, κινήθηκαν σχεδόν επαγγελματικά, έπαιξαν πάρα πολύ καλά τους ρόλους τους αλλά ο .. μπάρμπα Γιάννης κατάφερε να μας κερδίσει και να μας συγκινήσει.

Τα λόγια βγήκαν δίχως κομπιάσματα με κανονική ροή, η στάση του κορμιού του μας προκάλεσε τον οίκτο και οι εκφράσεις του προσώπου του μας συγκίνησαν.

Με τεράστια έκπληξη συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως είχα απορροφηθεί από την πλοκή του έργου που με είχε συγκινήσει τόσο ώστε να μαζευτούν δάκρυα στα μάτια μου!

Στο τέλος του έργου όλος ο "θίασος" υποκλίθηκε στο κοινό που τον χειροκροτούσε με ενθουσιασμό







ενώ εγώ αναρωτιόμουν ποιός πήρε το παιδί μου, πού το πήγε και τίνος είναι ο νεαρός που παίζει τόσο ωραία!

Ειλικρινά, ακόμη δεν έχω καταλάβει τί είδους μετάλλαξη ήταν αυτή..