Το Γραφείο Του Τηλεμάρκετινγκ

Πριν λίγα χρόνια είχα λυσσάξει να φτιάξω ένα μικρό γραφείο στο δωμάτιό μου για να μπορώ να γράφω  στο λαπτοπ, να έχω τις σημειώσεις, τα βιβλία και τα προσωπικά μου αντικείμενα.

Τον έσυρα που λες τον χριστιανό μέχρι το ΙΚΕΑ, διανύσαμε πάνω κάτω μερικά χιλιόμετρα 

διαδρόμους και φύγαμε έχοντας παραμάσχαλα ένα μεγάλο πακέτο και μερικά «αξεσουάρ»..

Και αφού φτιάξαμε το γραφείο, αφού το καμάρωσα, αφού έκανα «α! τι ωραίο που είναι!», αφού το φωτογράφισα κι αφού έκατσα ΜΙΑ μοναδική φορά,  ίσα για να διαπιστώσω και να βεβαιωθώ πως δεν με βόλευε,  συνέχισα να γράφω όπως πριν.. καθισμένη πάνω στο κρεββάτι ή στον καναπέ του σαλονιού με το λαπτοπ στα πόδια μου!

Το γραφείο παραμένει στην κρεβατοκάμαρα δίπλα στο κρεββάτι μου και εκτελεί χρέη κομοδίνου.

Τελευταία όμως όλο αυτό το τσιγγαναριό με είχε κουράσει.

Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως πρέπει κάπου να «κατασκηνώσω», κάπου να καταλήξω ως άνθρωπος γιατί μια στον καναπέ, μια στο τραπέζι της κουζίνας, μια στο κρεββάτι.. είχα καταντήσει ο απόκληρος του σπιτιού!

Άσε που κάθε φορά που μετακινούμαι κουβαλάω το λαπτοπ, το ποντίκι, τα γυαλιά μου, τον φορτιστή του λαπτοπ, το κινητό και τις σημειώσεις μου.

Καταλαβαίνεις πως είχε φάει τα αστροπελέκια  το ανέβα-κατέβα γιατί μόλις διαπίστωνα πως κάτι είχα ξεχάσει άρχιζα τις γαλιφιές «θα πας επάνω αγοράκι μου να μου φέρεις το κινητό;» ή απλά τσίριζα «Βασίληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη φέρε μου τον φορτιστή».

Τελευταία λοιπόν είχα προσέξει κάτι στραβές ματιές που μου έριχναν, είχε πάρει και το αυτί μου κάτι μουρμουρητά δυσαρέσκειας και όλο αυτό επιτάχυνε την διαδικασία εύρεσης λύσης.

Στο γραφείο που έχουμε στην είσοδο με τον μεγάλο υπολογιστή δεν ήθελα.. έχω συνηθίσει το λαπτοπ μου, άσε που εκείνος ο υπολογιστής είναι άτυπα κατοχυρωμένος από τον άντρα μου.. και μετά ήταν και το άλλο..

Έχω κόλλημα με μια συγκεκριμένη θέση στον καναπέ η οποία έχει χρηστεί ως «θέση μου», για να καταλάβεις όποιος και να κάθεται εκεί όταν θα πλησιάσω σηκώνεται για να κάτσω.. 

Βέβαια, πρέπει να σου εκμυστηρευτώ πως  τα αστροπελέκια μουρμουράνε κάτι ακατάληπτα τύπου «τι θα πει θέση σου;.. γράφει το όνομά σου;.. πω πω κάτι κολλήματα».. και άλλα τέτοια τα οποία όμως  εμένα ποσώς με επηρεάζουν.. έτσι η αναζήτηση θέσης- (τύπου) γραφείου οδηγούσε προς το συγκεκριμένο σημείο του καναπέ..

Και τότε θυμήθηκα!

Τον τελευταία καιρό πριν πεθάνει ο πατέρας μου είχε γίνει gold member των αγορών απ’ το τηλεμάρκετινγκ.

Ακινητοποιημένος στο κρεββάτι με την τηλεόραση ανοιχτή 24 ώρες τα 24ωρο ψώνιζε ασύστολα.. και τι δεν είχε αγοράσει ο συγχωρεμένος!

Τα περισσότερα ήταν φυσικά άχρηστα πράγματα που με τον καιρό πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Μέσα σε όλα όμως ήταν κι εκείνο το γνωστό σε όλους φαντάζομαι, σπαστό τραπεζάκι που πάει παντού, που ψηλώνει και χαμηλώνει ανάλογα με το πώς και πού το θέλεις και γενικά .. βολεύει μια κατάσταση σαν την τωρινή δική μου!

Έστειλα που λες το μικρό αστροπελέκι στο διπλανό σπίτι του παππού να ψάξει.

Και πήγε.. κι έψαξε.. και το βρήκε!
To τραπεζάκι καθαρίστηκε κι επειδή ο συγχωρεμένος ήταν θεριακλής και η επιφάνειά του ήταν διάσπαρτη από καψίματα τσιγάρου, καλύφθηκε με αυτοκόλλητο.

Έτσι το μικρό τραπεζάκι έγινε τώρα το γραφείο μου.. έχω το λαπτοπ μου επάνω και γράφω καθισμένη στο σαλόνι (στη θέση μου) δίχως να προσπαθώ να τα ισορροπήσω όλα πάνω στα πόδια μου.
Το έχω προσαρμόσει στο ύψος που το θέλω και μετά την χρήση το μαζεύω, δεν πιάνει καθόλου χώρο κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

(πού είσαι πατέρα να με δεις από μια μεριά και να με φασκελώσεις.. )

γιατί τελικά ό,τι κοροϊδεύεις σ’ αυτή τη ζωή το λούζεσαι..

Κανόνας!