Δεν πάμε καλά...καθόλου καλά

Δεν πάμε καλά....δεν πάμε καθόλου καλά, έχουμε ξεφύγει πολύ οι νεοέλληνες, πάει.... τό'χαμε που τό'χαμε λίγο .....το χάσαμε κι αυτό.
Γιατί γκρινιάζω;....μα είναι να μη γκρινιάζω;....ξαφνικά ο κάθε φουκαράς υπαλληλάκος, εργολάβος ή μικρομεσαίος μαγαζάτορας προήχθει σε σύγχρονο γιάπη μπίσνεσμαν....και μάλιστα απ'τους υπεραπασχολημένους που η πρώτη του φροντίδα το πρωί είναι να κοτσάρει το ματσούκι στο αυτί και ν'αρχίσει να περιφέρεται στο λεκανοπέδιο Αττικής και περιχώρων σπάζοντάς μου εμένα τη χολή.
Μιλάω γι'αυτή την μόδα των τελευταίων χρόνων με τα handsfree κινητά. Παιδιά, δεν μπορώ να τα συνηθίσω με τίποτα, τους βλέπω να περπατάνε στο δρόμο και να μιλάνε στο άπειρο...και σκιάζομαι. Είναι σα να έχουμε πέσει σε ομαδική παράκρουση ως λαός, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μένα...Τώρα δε, με τα νέα τσουχτερά πρόστιμα της τροχαίας...το πράμα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο....Ξαφνικά νιώθω σα να είμαι στο κλουβί με τις τρελές....δίπλα μου περνάνε άνθρωποι που μιλάνε μόνοι τους, στα αυτοκίνητα οι οδηγοί κοιτούν τον "Σταμάτη" και του μιλάνε γελώντας και στην λαική ο μανάβης λέει γλυκόλογα στα πράσα την ώρα που τα τακτοποιεί στον πάγκο του....
Αλλά εκεί που γίνομαι τούρκα στην κυριολεξία , είναι όταν έρχονται έτσι στο μαγαζί να ψωνίσουν...Μπαίνει τώρα ο άλλος κι από την πόρτα τον ακούω να μιλάει μόνος του, στην αρχή υποθέτω πως επαναλαμβάνει την λίστα για τα ψώνια (ξέρετε όπως κάναμε όταν ήμασταν μικρά που μας έστελνε στον μπακάλη η μάνα μας να πάρουμε τρία πράγματα και τα δυο τα ξεχνούσαμε.....και μας ξανάστελνε κι εμείς λέγαμε σ'όλο το δρόμο τα ψώνια για να μη τα ξεχάσουμε), με το που μπαίνει και βλέπω το "ματσούκι" στο αυτί καταλαβαίνω....και περιμένω.
Κι εκείνος μιλάει, ....κι εγώ περιμένω, λες και δεν έχω καλύτερα πράγματα να κάνω απ'το να κάθομαι ν'ακούω τις ηλιθιότητες που λέει ο καθένας απ'το κινητό.....και μιλάει...και περιμένω.....και θέλω δεν θέλω ακούω όλο το πρόβλημα που τον ταλανίζει, αγωνιώ κι εγώ μαζί του για το αν θα βρουν τραπέζι Σάββατο βράδυ στο σκυλάδικο και στενοχωριέμαι όταν ακούω πως η Μαίρη έχει να πάει στο χωριό να δει τους δικούς της και δεν θα είναι στην παρέα.......υποθέτω (από τις απαντήσεις του) τί προτείνει ο άλλος και συμπαρίσταμαι με το βλέμμα όταν δυσανασχετεί κάνοντάς μου νόημα πως και καλά "τί να κάνω;...έχω μπλέξει"....
Κι όταν πια με τα πολλά τελειώσει την "συνδιάλεξη", δεν ζητά ούτε ένα συγνώμη που σε έχει και περιμένεις τόση ώρα σαν τον............άντε μη το πω.
Ήθελα νά'ξερα πώς ζούσαν όλοι αυτοί, μερικά χρόνια πριν που δεν υπήρχαν όχι τα handsfree, ούτε καν τα κινητά!...πώς επιβίωναν χωρίς το ματσούκι στο αυτί;....
Ψωνάρες.......ε, ψωνάρες!...........