H χαρά της ανακύκλωσης

Σαν άτομο, όχι που να το παινευτώ, αλλά είμαι ό,τι πιο υπεύθυνο έχει γεννήσει η πλάση, μέχρι του βαθμού της αηδίας ένα πράμα.
Ανάθεσέ μου μια δουλειά και πες μου πως πρέπει να έχει τελειώσει την τάδε ώρα και μέρα και να έχουμε τα τάδε αποτελέσματα, θα κινήσω γη και ουρανό αλλά η δουλειά θα είναι άριστα φερμένη εις πέρας στην ώρα της.
Αυτή τώρα η υπευθυνότητα που κουβαλάω, μου βγαίνει και σ'ότι έχει να κάνει με το περιβάλλον, έχω δηλαδή την αίσθηση πως αν εγώ προσωπικά δεν δραστηριοποιηθώ θα καταστραφούμε κι ότι η σωτηρία της φύσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι από μένα.
Χρόνια έβλεπα στα ξένα έργα σκηνές που έδειχναν πως η μητέρα προέτρεπε τα παιδιά να βάλουν τα σκουπίδια στον κατάλληλο κάδο, ανάλογα με το υλικό τους και ζήλευα. Γιατί να μην έχουμε κι εμείς αναπτύξει τέτοια συστήματα, αναρωτιόμουν. Διότι τί να σου κάνουν μόνοι οι Αμερικάνοι;.....είναι και λίγο γκάου ως λαός...πόση φύση να σώσουν; ..Ενώ αν δραστηριοποιηθούμε όλοι -και κυρίως οι Έλληνες- την έχουμε εξασφαλισμένη την σωτηρία της φύσης στο πιτς φυτίλι.
Καταλαβαίνετε λοιπόν την χαρά που έκανα όταν γύρισα μια μέρα σπίτι από την δουλειά και βρήκα στην πόρτα κρεμασμένες δυο τσάντες με προσπέκτους που ενημέρωναν πως ξεκινά η συγκομιδή των ανακυκλώσιμων υλικών, ότι οι νέοι κάδοι γι'αυτό το σκοπό θα τοποθετηθούν σε κάθε δρόμο, ότι όλοι πρέπει να βοηθήσουμε και διάφορα τέτοια ευχάριστα.
Παίρνω τις τσάντες, ανεβαίνω σπίτι και καλώ τ'αστροπελέκια για καθοδήγηση.....ευτυχώς ήταν ενημερωμένα απ'το σχολείο και δεν χρειάστηκε να κοπιάσω και πολύ....με τις πρώτες κουβέντες είχαν μπει στο νόημα.
Αρχίζουμε λοιπόν να μαζεύουμε, τίποτα δεν πήγαινε στα σκουπίδια, ....περιττό να σας πω πως πολύ σύντομα είχε γεμίσει η μια τσάντα και βάλαμε μπροστά και την δεύτερη. Σε τρεις μέρες οι τσάντες ήταν τίγκα....τις παίρνω που λέτε και βγαίνω να βρω τους ειδικούς κάδους...ψάχνω από δω ...ψάχνω απο κει ...πουθενά οι κάδοι.
Με βλέπει η γειτόνισσα ζαλωμένη με τις τσάντες τίγκα στο πλαστικό και το τσίγκινο και μπαίνει στο νόημα.
- τους κάδους ψάχνεις; μου λέει
- όχι, τά'βγαλα βόλτα γιατί τους ήρθε μια στενοχώρια μες στο σπίτι...
- δεν τους έχουν τοποθετήσει ακόμα, εν καιρώ.....
- εν καιρώ;...τί θα πει "εν καιρώ"; και τότε γιατί μας μοίρασαν τα προσπέκτους και τις τσάντες;
- για ενημέρωση....σε λίγο καιρό θα βάλουν και τους κάδους.
Εγώ ρε παιδιά αλλιώς το είχα στο μυαλό μου, αν θέλω σαν δήμος να κάνω μια τέτοια κίνηση, τοποθετώ τους κάδους και παράλληλα μοιράζω και το ενημερωτικό υλικό στους δημότες μου....αλλά θα μου πείτε τί να ξέρω εγώ;....σωστά.
Επιστρέφω που λέτε σπίτι, έτσι ακριβώς όπως έφυγα, ζαλωμένη με το πλαστικομάνι και τις βγάζω στο πίσω μπαλκόνι, σε δυο τρείς μέρες άρχισα να τα στοιβάζω σε μεγάλες σακκούλες σκουπιδιών, αλλά για να τα πετάξω , δεν τα πέταγα,....είχα πεισμώσει.
Περνά ο καιρός και στο πίσω μπαλκόνι γινόταν το αδιαχώρητο, ήθελα να βγω για ν'απλώσω κι έπρεπε να μετακομίσω πρώτα όλο εκείνο το τσαντομάνι για να χωρέσω να περάσω....
Όχι μια....όχι δυό....όχι τρεις.....δεκαπέντε μέρες πέρασαν περιμένοντας, αφού όταν πια τους τοποθέτησαν, ο κάδος που τα πήγα τίγκαρε μόνο από τα δικά μου.....
Τώρα έχω τον μεγάλο τον γιό που με κοροιδεύει, "τί μαζεύεις ρε μάνα;...αυτοί μας δουλεύουν, είναι δυνατόν να τα ρίχνεις έτσι ανάκατα, πλαστικό , γυαλί και χαρτί και να κάθονται να τα ξεχωρίζουν; πόσο προσωπικό δηλαδή πρέπει να έχουν γι'αυτή την δουλειά;...να δεις που στην χωματερή καταλήγουν κι εσύ κάθεσαι και παιδεύεσαι".
"δεν με νοιάζει", του απαντώ, "ας παιδεύομαι, εγώ κάνω αυτό που πρέπει"....και συνεχίζω ακάθεκτη να μαζεύω.
Και θα συνεχίσω δεν τίθεται θέμα, αλλά μ'έχει υποψιάσει την γυναίκα,.....βρε, λέτε να΄'χει δίκιο;.....