Η κριτική του γιού...

Προχθές το βράδυ χάζευα εδώ τριγύρω και ως συνήθως σας επισκεπτόμουν έναν έναν...
Τα μικρά κάνανε μπάνιο κι ο μεγάλος είχε βγάλει τον Δία για την βραδινή του βόλτα. Απορροφημένη καθώς ήμουν να διαβάζω δεν τους άκουσα να γυρίζουν, ούτε την πόρτα που άνοιξε, γι'αυτό και ξαφνιάστηκα όταν τους είδα δίπλα μου.
Ο Δίας με έγλυφε ευχαριστημένος καθώς ήταν από τον περίπατο και το βλέμμα του γιού μου είχε σταθεί στην οθόνη.
- Αυτό είναι το μπλογκ σου; με ρώτησε.
- Ναι
- Για φύγε, να διαβάσω να δω επιτέλους τί γράφεις;
Τά'χασα, δεν κουνήθηκα απ'την θέση μου..."κάτσε να σου πω εγώ ποιό να διαβάσεις" τραύλισα......κι άρχισα να ψάχνω τις εγγραφές χωρίς να ξέρω τί ακριβώς ζητούσα.
- Καλά ρε μαμά, δεν σε πειράζει να διαβάζουν τόσοι άγνωστοι και άσχετοι και σε πειράζει να διαβάσει ο γιός σου;
Δεν θυμάμαι τί απάντησα, αλλά η αλήθεια ήταν αυτή....όχι πως με πείραζε, όχι προς Θεού! Ξέρω όμως πως ο συγκεκριμένος γιός είναι ίδιος η μάνα του (πολλές φορές του λέω πως στο πρόσωπό του "βλέπω" τα ελαττώματά μου) και ήξερα εκ των προτέρων πως η όποια κριτική θα ήταν αυστηρή, χωρίς καλοπιάσματα στο όνομα της συγγένειας που μας δένει και θα εκφραζόταν με απόλυτη ειλικρίνεια.....με το δίκιο μου λοιπόν να έχω τρακ και να θέλω να διαβάσει το καλύτερο αν γινόταν.
Το μυαλό μου έτρεχε με χίλια...ποιό να του δείξω απ΄όλα;....ποιό είχε πάρει τις καλύτερες κριτικές από σας;....
Να, αυτά είναι....εσείς ποτέ δεν θα με πικραίνατε, ποτέ δεν θα μου λέγατε κατάμουτρα πως γράφω σαχλαμάρες , ενώ ο εν λόγω γιός δεν τό'χει σε τίποτα.....
Τελικά επειδή δεν μ'έπαιρνε να καθυστερώ και πολύ, θυμήθηκα πως το "Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει στην ατμόσφαιρα.." σας είχε διασκεδάσει και είχατε εκφραστεί θετικά, οπότε αποφάσισα να του δείξω αυτό .
Κάθησε στο γραφείο μου κι άρχισε να διαβάζει σιωπηλός, από δίπλα εγώ να διαβάζω παράλληλα με κείνον από μέσα μου ενώ του έριχνα κρυφές ματιές μήπως και μπορέσω να καταλάβω από την έκφραση του προσώπου του.
Θα πρέπει να είχαμε φτάσει περίπου στην μέση όταν του ξέφυγε το πρώτο γέλιο κι εγώ αναθάρρησα, "καλό σημάδι.." σκέφτηκα.
Το προσωπό του εξακολουθούσε να γελάει όσο διάβαζε, ενώ κάποια στιγμή ξέσπασε κιόλας σε ένα δυνατό κι αυθόρμητο γέλιο που μου έδωσε ακόμα περισσότερο θάρρος. Στο τέλος τεντώθηκε πίσω στην καρέκλα του και γύρισε να με κοιτάξει,ενώ εγώ το'παιζα ψύχραιμη κι είχα πάρει βλέμμα αδιάφορο.
- Ωραίο....πολύ καλό, τελικά γράφεις καλά, μπράβο!
Συγκράτησα τον αναστεναγμό ανακούφισης που ήταν έτοιμος να μου ξεφύγει κι απάντησα με ύφος εκατό καρδιναλίων "και βέβαια γράφω καλά, τί νόμιζες;....."