Ποίημα

Σήμερα, που δεν προλαβαίνω πάλι να γράψω γιατί οι δουλειές περιμένουν, θυμήθηκα την πρόσκληση της roadartist να προσθέσω ένα αγαπημένο ποίημα στο μπλογκ.
Έτσι θα γράψω ένα αγαπημένο απ'την μακρινή εφηβεία μου ποίημα του Pablo Neruda, μόνο που θα παραθέσω κάποια αποσπάσματά του μιας κι είναι πολύ μεγάλο.




Αγάπη, πόσους δρόμους, ώσπου να φτάσεις σ'ένα φιλί
τί μοναξιά περιπλανώμενη ως την συντροφιά σου!
Συνεχίζουν το δρόμο τους τα τραίνα, μοναχικά κυλώντας μες τη βροχή.
Στην Ταλτάλ δεν ξημερώνει ακόμα η άνοιξη.

Αλλά εσύ κι εγώ, αγάπη μου, είμαστε μαζί
ενωμένοι απ'τα ρούχα ως τις ρίζες
ενωμένοι απ'το φθινόπωρο, απ'το νερό, από τους γοφούς
ώσπου να είμαστε μόνο εσύ, μόνο εγώ, ενωμένοι.


Σ'αγαπάω χωρίς να ξέρω πώς, ούτε πότε, ούτε από πού,
σ'αγαπάω έτσι ίσια χωρίς προβλήματα ούτε αλαζονεία
έτσι σ'αγαπάω γαιτί δεν ξέρω ν'αγαπάω αλλιώς.


Έτσι μονάχα, μ'αυτό τον τρόπο, όπου ούτε είμαι ούτε είσαι,
τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω απ'το στήθος μου γίνονται ένα,
τόσο κοντά που κλείνονται τα μάτια σου με τον ύπνο μου.







Φιλιά πολλά σε όλους σας και καλό βράδυ!