Η μηχανόβια

Χρόνια τώρα οδηγάω μηχανάκι κι εκτός απ'την αρχή, ποτέ μα ποτέ (ούτε τον καιρό που έσκασα με την μούρη στην άσφαλτο χωρίς κράνος κι ήρθα και παραμορφώθηκα, (ευτυχώς προσωρινά) δεν είχα φοβηθεί.
Tελευταία όμως συμβαίνουν περίεργα πράγματα και να σας εξηγήσω πάραυτα...
Στο γραφείο που δουλεύω, εργάζεται κι ο άντρας μου (σε άλλο τμήμα εκείνος και σε άλλον όροφο), έτσι τα πρωινά ακολουθούμε το εξής πρόγραμμα
Ξεκινάμε όλοι μαζί απ'το σπίτι, εγώ με το αυτοκίνητο έχοντας μέσα τ'αστροπελέκια κι εκείνος με το μηχανάκι. Πηγαίνουμε στο σχολείο παρκάρω εκεί το αμάξι, αφήνουμε τα παιδιά και φεύγουμε με το μηχανάκι για το γραφείο που είναι στο κέντρο.
Το μεσημέρι επιστρέφω με μετρό και λεωφορείο στο σχολείο των παιδιών τα παραλαμβάνω και πηγαίνουμε σπίτι. Ο άντρας μου σχολάει πολύ αργότερα.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά...από δήμαρχος...κλητήρας, που σημαίνει από οδηγός.....συνοδηγός και ξαφνικά ανακάλυψα πως σ'αυτή τη θέση φοβάμαι....τί φοβάμαι δηλαδή!.....στην κυριολεξία τρέμει το φυλλοκάρδι μου.
Έχω στο μάτι ένα πανικό, στα χείλη ένα τρέμουλο και στο στομάχι ένα σφίξιμο, όλα από ένα, αλλά όλα μαζί είναι αρκετά για να με αρρωστήσουν για κείνο το εικοσάλεπτο που είμαι στη σέλα του συνοδηγού κάθε πρωί!
Τις πρώτες μέρες παρακολουθούσα την κάθε κίνηση σα να οδηγούσα η ίδια, ήμουν όλη την διαδρομή σε κατάσταστη ετοιμότητας με τσιτωμένα τα νεύρα και την ψυχή στο στόμα!
Οι παρατηρήσεις δε πήγαιναν σύννεφο..."πρόσεχε, κόψε, μη τρέχεις, μη χώνεσαι, δεν σε χωράει..." κι άλλα τέτοια άκρως εκνευριστικά κι ικανά να φτάσουν τον άλλον στο "μη παρέκει". Ευτυχώς που τ'αγόρι μου είναι ήπιων τόνων και τόσα χρόνια μαζί μου έχει-αν μη τί άλλο- εκπαιδευτεί να δείχνει κατανόηση στις υστερίες μου!
Επειδή όμως όλο αυτό καταντάει πολύ ψυχοφθόρο, πρωτίστως για μένα την ίδια, αποφάσισα πως υπήρχαν δυο λύσεις.
Η μία είναι να με πηγαίνει o άντρας μου το πρωί μέχρι την κοντινότερη στάση του μετρό και να κατεβαίνω από κει μόνη μου στο κέντρο ή..... να προσπαθήσω να λογικευτώ και να ηρεμήσω.
Προτίμησα το δεύτερο.
Έτσι πίεσα τον εαυτό μου να μην επεμβαίνει με παρατηρήσεις στην οδήγηση του.
Για να τα καταφέρω μάλιστα σταμάτησα να παρακολουθώ τον δρόμο σα να είμαι εγώ ο οδηγός!
Αντίθετα άρχισα να χαζεύω τα μαγαζιά που περνάμε, τον κόσμο, τα κτίρια.....οτιδήποτε άλλο εκτός της οδήγησης!
Κι όταν περνάει ανάμεσα απ'τα αυτοκίνητα.....κλείνω τα μάτια μου.
Τί να κάνω βρε παιδιά;....σας είπα....φοβάμαι!