Μιράκολο!
Τις τελευταίες μέρες είχε πάρει το μάτι μου στα διάφορα μπλογκς ένα νέο παιχνίδι με κάποιο βιβλίο αυτή τη φορά.
Αυτό το βιβλίο λέει, το ανοίγεις σε κάποια συγκεκριμένη σελίδα και μετά κάτι κάνεις, αλλά δεν ξέρω τί;...γιατί εγώ πάντα "πηδούσα" όλες τις οδηγίες κι έφτανα στο τέλος για να κοιτάξω με τρόμο μπας κι υπήρχε το όνομά μου στην πάσα που έδινε ο εκάστοτε "μπλογκοπαίχτης"!
Μέρες τώρα την γλύτωνα, αφού για να καταλάβετε,ούτε καν σχόλια δεν άφηνα μη τυχόν και με θυμηθούν.....
Πάνω λοιπόν που άρχισα να ελπίζω πως πάει την γλύτωσα, αφού ήδη παιζόταν αρκετές μέρες κι έλεγα πως όπου νά'ναι θα σταματήσει, τσουυυυυπππ...παίρνω την πάσα από την πρίνσες!
Γιατί ρε Βιβίκα μου το κάνεις αυτό;....σκέφτηκα, η μόνη μου ελπίδα ήταν μια φράση της που είχε προσθέσει δίπλα στο όνομά μου...."αν προλαβαίνει..."..
Ωραία, είπα μέσα μου, θα πω "παρντόν αλλά δεν προλαβαίνω, σχωράτε με", διότι να σας εμπιστευτώ εδώ και μη βγει παραέξω,πως πολύ μου την δίνουν τα διάφορα μπλογκοπαίχνιδα.
Και κάνω το μπανάκι μου χθες βράδυ κι αποφασίζω να πάω να χωθώ στο κρεββάτι μου και να συνεχίσω το διάβασμα από το τελευταίο βιβλίο που τυραννάω εδώ και κανα δίμηνο και δεν λέω να τελειώσω.
Χώνομαι που λέτε κάτω από το ζεστό παπλωματάκι μου και παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο.
Βρίσκω τον σελιδοδείχτη και ανοίγω στη σελίδα που έχω μείνει την τελευταία φορά για να συνεχίσω το διάβασμα και τότε θυμάμαι το παιχνίδι.
123 σελίδα δεν έλεγαν;...κοιτάω τη σελίδα που βρίσκομαι....είναι η 123!!!!!!!!!!!
Τζίζους....μιράκολο!!
Πού να το πω και να με πιστέψουν!...
Μιας λοιπόν και κατά κάποιο τρόπο, όλα ήρθαν μόνα τους, ας γράψω τις τρείς περιόδους μετά την πέμπτη, να ανταποκριθώ και στο κάλεσμα της Πρίνσες μη τυχόν και κακοκαρδιστεί....
Λοιπόν το βιβλίο είναι το: "όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom και στη συγκεκριμένη σελίδα στην έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο γράφει:
"Το κάθε βιβλίο περιείχε εκατοντάδες αριθμημένα μέρη, που τα περισσότερα είχαν λίγη σχέση μεταξύ τους.
Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δυο ή τρεις παράγραφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις και μια φορά απλώς ένας αφορισμός: " Οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας-πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές".
"Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ από θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας- υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα!".
Αυτό το βιβλίο λέει, το ανοίγεις σε κάποια συγκεκριμένη σελίδα και μετά κάτι κάνεις, αλλά δεν ξέρω τί;...γιατί εγώ πάντα "πηδούσα" όλες τις οδηγίες κι έφτανα στο τέλος για να κοιτάξω με τρόμο μπας κι υπήρχε το όνομά μου στην πάσα που έδινε ο εκάστοτε "μπλογκοπαίχτης"!
Μέρες τώρα την γλύτωνα, αφού για να καταλάβετε,ούτε καν σχόλια δεν άφηνα μη τυχόν και με θυμηθούν.....
Πάνω λοιπόν που άρχισα να ελπίζω πως πάει την γλύτωσα, αφού ήδη παιζόταν αρκετές μέρες κι έλεγα πως όπου νά'ναι θα σταματήσει, τσουυυυυπππ...παίρνω την πάσα από την πρίνσες!
Γιατί ρε Βιβίκα μου το κάνεις αυτό;....σκέφτηκα, η μόνη μου ελπίδα ήταν μια φράση της που είχε προσθέσει δίπλα στο όνομά μου...."αν προλαβαίνει..."..
Ωραία, είπα μέσα μου, θα πω "παρντόν αλλά δεν προλαβαίνω, σχωράτε με", διότι να σας εμπιστευτώ εδώ και μη βγει παραέξω,πως πολύ μου την δίνουν τα διάφορα μπλογκοπαίχνιδα.
Και κάνω το μπανάκι μου χθες βράδυ κι αποφασίζω να πάω να χωθώ στο κρεββάτι μου και να συνεχίσω το διάβασμα από το τελευταίο βιβλίο που τυραννάω εδώ και κανα δίμηνο και δεν λέω να τελειώσω.
Χώνομαι που λέτε κάτω από το ζεστό παπλωματάκι μου και παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο.
Βρίσκω τον σελιδοδείχτη και ανοίγω στη σελίδα που έχω μείνει την τελευταία φορά για να συνεχίσω το διάβασμα και τότε θυμάμαι το παιχνίδι.
123 σελίδα δεν έλεγαν;...κοιτάω τη σελίδα που βρίσκομαι....είναι η 123!!!!!!!!!!!
Τζίζους....μιράκολο!!
Πού να το πω και να με πιστέψουν!...
Μιας λοιπόν και κατά κάποιο τρόπο, όλα ήρθαν μόνα τους, ας γράψω τις τρείς περιόδους μετά την πέμπτη, να ανταποκριθώ και στο κάλεσμα της Πρίνσες μη τυχόν και κακοκαρδιστεί....
Λοιπόν το βιβλίο είναι το: "όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom και στη συγκεκριμένη σελίδα στην έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο γράφει:
"Το κάθε βιβλίο περιείχε εκατοντάδες αριθμημένα μέρη, που τα περισσότερα είχαν λίγη σχέση μεταξύ τους.
Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δυο ή τρεις παράγραφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις και μια φορά απλώς ένας αφορισμός: " Οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας-πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές".
"Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ από θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας- υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα!".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου