Λες;...

Ήμουν μια χαρά και κυριολεκτώ.

Γύρισα προχτές απ'τη δουλειά σπίτι, φίλησα τ'αστροπελέκια και τον άντρα μου.

Καθήσαμε να φάμε και λίγο πριν πέσω για ύπνο πήγα να κάνω μπάνιο.

Εκεί ένιωσα τις πρώτες ενοχλήσεις στο γόνατο αλλά χωρίς να δώσω σημασία.

Μέχρι να βγω απ'το μπάνιο κούτσαινα.

Ο πόνος ήταν οξύς και το κυριότερο ήρθε απ'το πουθενά, μιας και όσο κι αν προσπάθησα δεν θυμόμουν να έχω χτυπήσει.

Από την μια στιγμή στην άλλη κατάντησα σαν εκείνο το παμπάλαιο τραγούδι που λέει: "είμαι ανάπηρος κι έχω ανάγκη απ'τη συμπόνοια σας".

Σύρθηκα ως το κρεββάτι βογκώντας και μουρμουρίζοντας.

Έβαλα μια αλοιφή που είχαμε σπίτι και ξημερώθηκα άυπνη καθώς ήταν αδύνατο να το βολέψω έτσι  ώστε να κλείσω έστω και για λίγο τα ματάκια μου.

Στις παραινέσεις του άντρα μου να το κόψουμε και να βάλουμε ένα ξύλινο να τελειώνουμε, απάντησα με ...αγριοκοίταγμα.

Το πρωί που ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα, ήπια ένα μεσουλίντ (ποιός; εγώ που δεν πίνω ούτε ντεπόν) και πήγα στη δουλειά.

Μέχρι τώρα που σας γράφω πονάω, αλλά πολύ λιγότερο και πλέον υποφερτά.

Κι αναρωτιέμαι.

Βρε μπας κι είναι αρθριτικά;...

Αρθριτικά δεν είναι που παθαίνουν οι γέροι;....

Πού ξέρεις;...μπορεί έτσι να ξεκινάνε...ένας πόνος σήμερα, άλλος πόνος αύριο και στο τέλος να πηγαίνεις με μπαστούνι.

Βρε λες;....