Τα... μπρος μου και μή τα.... πίσω μου!

Από τον καιρό που παραιτήθηκα απ'την προηγούμενη δουλειά μου που ήταν στο Κέντρο (Σόλωνος) και βρήκα δουλειά εδώ στα ανατολικά προάστεια, δεν έχω κατέβει καθόλου Αθήνα.

Η διαδρομή μου τώρα έχει θέα από θάλασσα και χωράφια, σύννεφα και γαλάζιο ουρανό, πουλιά και πρόβατα που βοσκάνε στο γρασίδι.

Αλήθεια σας λέω!

Δεν θα ξεχάσω το πρωινό που ο ηλικιωμένος βοσκός έφερε το χέρι στο στόμα και μου έστειλε ένα φιλί την ώρα που περνούσα δίπλα του με τ'αμάξι.

Αυθόρμητα σήκωσα το χέρι και τον χαιρέτησα κοιτώντας τον μέσα απ'τον καθρέφτη ν'απομακρύνεται με ταχύτητα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Εκείνο το πεταχτό φιλί με το τεράστιο ζεστό χαμόγελο μου είχε φτιάξει τη διάθεση για όλη την υπόλοιπη μέρα!

Σήμερα λοιπόν το μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου στη δουλειά.

Ήταν ο άντρας μου που πήρε να μου πει πως έσπασε το κλειδί της μοτοσυκλέτας κι έπρεπε να γυρίσω σπίτι, να πάρω το δεύτερο κλειδί και να του το πάω στο Παγκράτι.

Στην αρχή και μόνο με τη σκέψη μου ήρθε ...ο θάνατος!

Μιας όμως και δεν γινόταν να το αποφύγω, έκανα τα πικρά γλυκά και ξεκίνησα.

Μέχρι την Αγία Παρασκευή όλα πήγαιναν καλά.

Από κει και κάτω όμως άρχιζε το πήξιμο.

Θεούλη μου, πού πάνε όλα αυτά τ'αυτοκίνητα;

Πρώτη....δευτέρα.....σταμάτημα.

Η μουσική στο ραδιόφωνο αντί να με ηρεμεί μου προκαλεί πονοκέφαλο.

Κλείνω το ράδιο και χαζεύω τα μαγαζιά.

Πώς βλέπουμε στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες τον επαρχιώτη να κατεβαίνει στην Αθήνα και χαζεύει γύρω του με το στόμα να χάσκει;.

Ε, κάπως έτσι κοιτούσα κι εγώ.

Όταν δε έφτασα στο Παγκράτι, εκεί να βλέπατε!

Μαθημένη να οδηγώ στις ... απλωσιές, τρόμαξα να διασχίσω εκείνα τα στενά με τα παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά αυτοκίνητα σε ατέλειωτη σειρά.

Άσε που για να στρίψω έπρεπε ν'ανοιχτώ για να με "πάρει", μιας κι σ'όλες τις γωνίες εξείχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα!

Θυμήθηκα τη συνάδελφο στην εταιρεία, που μένει σε κάποια ανάλογη γειτονιά της Αθήνας και που όταν της έκανα παρατήρηση πως έτσι όπως είχε παρκάρει στην αυλή έπιανε τη θέση δύο αυτοκινήτων, εκείνη μου απάντησε.

- άκου να σου πω φιλενάδα, εμείς εκεί που μένουμε ταλαιπωρούμαστε καθημερινά, άσε λοιπόν εδώ να βγάζουμε το άχτι μας!

Πόσο την καταλάβαινα τώρα!

Λίγο πριν φτάσω τηλεφώνησα στον άντρα μου.

- σε δυό λεπτά είμαι εκεί, του είπα, βγες να σου δώσω το κλειδί.

Έκανα στάση δευτερολέπτου, του πέρασα το δεύτερο κλειδί απ'τ' ανοιχτό παράθυρο και πήρα στα γρήγορα το δρόμο του γυρισμού.

Κι όπως έλεγε μια γιαγιά γειτόνισα όταν ήμουν μικρή.

Τα... μπρος μου και μη... τα πίσω μου, κόρη μου, τα μπρος μου και μη τα πίσω μου!
Ή σε απλά ελληνικά.....όπου φύγει...φύγει!