Απομεσήμερο Στη Βεράντα

Σαββατιάτικο απομεσήμερο.
Έχουμε φάει, έχουμε μαζέψει το τραπέζι και κάθομαι έξω στη βεράντα.
Ο άντρας μου πήγε να βάλει το ατέλειωτο κορμί του (έτσι είπε, μη γελάτε) να ξεκουραστεί και τ'αστροπελέκια είναι το ένα μπροστά στην τηλεόραση και τ'άλλο μπροστά στον υπολογιστή.
Πάντα με το μυαλό στη μάθηση τα παιδιά μου.......
Με το λαπτοπ μπροστά μου σκέφτομαι τί να σας γράψω.
Κοντεύουμε ένα χρόνο από τότε που μετακομίσαμε εδώ στην εξοχή.
Σ'αυτό το χρόνο που αναγκαστήκαμε να συγκατοικούμε με τον πατέρα και τον αδελφό μου - μέχρι να ετοιμαστεί το δικό μας σπίτι - το μετάνιωσα χιλιάδες φορές.
Όχι τη μετακόμιση και την εγκατάστασή μας εδώ, αυτό ήταν ό,τι σωστότερο έχουμε αποφασίσει ποτέ.
Αλλά τη συγκατοίκηση.
Αν το ξανάκανα απ'την αρχή θα περίμενα να γίνει το δικό μου σπίτι πρώτα ή θα νοίκιαζα κάποιο μέχρι τότε.
Δύσκολο να μπορέσεις να ταιριάξεις την καθημερινότητά σου με κάποιον άλλο.
Ειδικά όταν ο άλλος είναι ηλικιωμένος.
Το στραβό για σένα είναι ο σωστός τρόπος για κείνον.
Και τούμπαλιν...
Κι όταν προσπαθείς να του δώσεις να καταλάβει πως έτσι θα είναι καλύτερα, σου επιτίθεται λέγοντας "είναι το σπίτι μου κι έτσι μ'αρέσει".
Και μένεις να κόβεις φλέβες απ'τα νεύρα σου ή να .... παθαίνεις κατάθλιψη.
Έχω παραιτηθεί απ'το να προσπαθώ.
Το μόνο που κάνω είναι να μετράω το χρόνο μέχρι τον Οκτώβρη, που "πρώτα ο Θεός" θα είναι έτοιμο το σπίτι μας.
Μέχρι τότε, παίρνω βαθιές εισπνοές κι απολαμβάνω τη θέα!