Το Όνειρο Και Το Πάθημα

T'αστροπελέκια πάνε κάθε μέρα για μπάνιο με την... ευγενική χορηγεία του γείτονα που τα παίρνει μαζί με τα εγγόνια του.
Ο γείτονας τώρα έχει "την καρδιά του".
Ως εκ τούτου πάνε για μπάνιο αχάραγα, έτσι ώστε στις 10,00 που αρχίζει η ζέστη να έχουν γυρίσει.
Τα παιδιά . παιδιά είναι και σιγά που τα πειράζει να σηκωθούν στις 7,00 για να πάνε στη θάλασσα.
Ίσα ίσα που βάζουν μόνα τους ξυπνητήρι, ντύνονται, παίρνουν απ'το ψυγείο ό,τι τους έχω ετοιμάσει, την τσάντα με όλα τα της θαλάσσης αξεσουάρ και δεν μ'ενοχλούν καθόλου.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Για να σας διηγηθώ παρακάτω το σημερινό μου πάθημα.
Τ'ακούω, που λέτε, που σηκώνονται σήμερα το πρωί, ακούω τις ετοιμασίες τους και μετά τις ομιλίες τους έξω στην αυλή με τους φίλους τους.
Ήσυχη συνεχίζω τον ύπνο μου.
Μετά από λίγη ώρα αισθάνομαι να με σκουντά ο άντρας μου.
- τα παιδιά τα ξύπνησες; με ρωτάει
- ναι, φύγανε, του απαντώ εγώ και γυριζω πλευρό.
Τί τό'θελα;
Διότι εκεί, πάνω στο πλευρό που γύρισα έγινε όλο το κακό.
Φαίνεται, που λέτε, πως βυθίστηκα για κάποια λεπτά σε βαθύ ύπνο.
Ανοίγει παρένθεση παύλα όνειρο.
Βλέπω απ'το παράθυρο τα παιδιά να κοιτούν στο διπλανό σπίτι - του γείτονα - και τ'ακούω που λένε:
- όχι ρε γαμώτο, φύγανε..δεν προλάβαμε.
Μετά μπήκαν - λέει - σπίτι και πήγανε στον πατέρα μου που έβλεπε τηλεόραση και τα ακούω να του ζητούν να τα πάει εκείνος μέχρι την παραλία με το αυτοκίνητο.
Ο παππούς τους απαντά :
- όχι, δεν μπορώ να σας πάω εγώ, δεν είμαι καλά.
Κλείνει η παρένθεση παύλα όνειρο.
Σηκώνομαι απ'το κρεββάτι σιχτιρίζοντας μέσα μου την μαύρη μου τη μοίρα κι αποφασισμένη να τα πετάξω μέχρι την παραλία, μη τυχόν και χάσουν την διασκέδαση και το μπάνιο τους.
Περνάω μπροστά απ'τον πατέρα μου που κάθεται στο καθιστικό και βλέπει τηλεόραση και βγαίνω έξω στη βεράντα.
Πουθενά τα παιδιά..
Πάω γύρω γύρω την αυλή φωνάζοντας τα, απάντηση καμμία.
Πανικοβάλλομαι.
Φύγανε, σκέφτομαι, μόνα τους.
Αφού ρώτησαν τον παππού κι εκείνος τους αρνήθηκε, θα αποφάσισαν να πάνε να βρουν τους φίλους τους με τα πόδια.
Η απόσταση μέχρι τη θάλασσα είναι γύρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο κι υπάρχουν δυο διαδρομές.
Η μία είναι από "περιφερειακό" δρόμο κι η άλλη απ'την λεωφόρο.
Αντί η τρελή να μπω στο σπίτι και να ρωτήσω τον πατέρα μου
- μπαμπά σου ζήτησαν τα παιδιά να τα πας στη θάλασσα; όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, όοοοοοοοοοχι.
Όπως ήμουν με τις πυτζάμες μπαίνω στο αυτοκίνητο και κάνω την πρώτη διαδρομή.
Πουθενά τα παιδιά.
Γυρίζω και βγαίνω στη λεωφόρο.
Έχω πανικοβληθεί πια για τα καλά.
Στα μισά βλέπω κάποιους εργάτες που δουλεύουν σε έργα του οδοστρώματος.
Σταματάω και τους ρωτάω.
- είδατε δυό μικρούς να κατεβαίνουν προς την θάλασσα;
-όχι, μου απαντάνε.
Ο πανικός διπλασιάζεται.
Αρχίζω να σκέφτομαι παλαβά πράγματα, οτι δηλαδή μπορεί και να πήραν το λεωφορείο να πάνε κάτω στη θάλασσα.
Ότι βαδίζοντας στη λεωφόρο κάποιο αυτοκίνητο θα σταμάτησε και θα τα βούτηξαν.
Κι άλλα πιο παλαβά που θέλω σελίδες αμέτρητες να σας τα μολογήσω.
Γυρίζω σπίτι.
Βλέπω στην βεράντα τον άντρα μου.
Σιχτιρίζω άλλη μια φορά τη μαύρη μου τη μοίρα που τώρα βρέθηκε να έχει σπάσει κι εκείνος το πόδι του και να μη μπορεί να τρέξει μαζί μου να ψάξει.
-ήρθαν τα παιδιά; τον ρωτάω χωρίς να το εννοώ.
(Βέβαιη πως έχει παιχτεί κάποιο απ'τα προηγούμενα σενάρια που πέρασαν απ'το μυαλό μου, μη σας πω κι όλα μαζί σε συνδυασμό!)
- όχι, αλλά ρώτησα τον πατέρα σου και μου είπε πως τα παιδιά ποτέ δεν του ζήτησαν να τα πάει κάτω κι ότι έφυγαν κανονικά.
Τον κοιτώ αποσβολωμένη χωρίς να μπορώ να καταλάβω.
Όλα μου τα σενάρια έγιναν συντρίμια σε μια μόνο στιγμή!
Κάθομαι σε μια καρέκλα και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.
Και παίρνω την χαριστική βολή απ'τον άντρα μου.
- τηλεφώνησα και στον κύριο Τ. (τον γείτονα) στο κινητό του και το επιβεβαίωσα.
Καταλάβατε;
Ο .... "ανάπηρος" χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του με δυό απλές κινήσεις μου έκανε...ρουά ματ!!