Η Στρίγγλα

Δεν είμαι γλυκιά.
Δεν ήμουν ποτέ.
Αντίθετα τις περισσότερες φορές ο τρόπος που μιλάω προσδίδει κάτι αυταρχικό που βγαίνει ασυναίσθητα.
Θέλω να πω πως δεν το κάνω συνειδητά και δεν το καταλαβαίνω κιόλας.

Με τα χρόνια προσπαθώ να το ελέγξω όμως κακά τα ψέμματα.
Το χούι δεν κόβεται.
Είμαι έτσι όσο θυμάμαι τον εαυτό  μου κι ας μη πάει το μυαλό σας σε θεωρίες του στυλ "άσχημα παιδικά χρόνια" ή "παιδί χωρισμένων γονιών" γιατί θα σας απογοητεύσω.
Η παιδική μου ηλικία ήταν ομαλότατη και τους γονείς μου τους χώρισε ο θάνατος.
Οι δικοί μου μ'έχουν συνηθίσει, κανένας τους δεν δίνει σημασία.
Οι φίλοι μου δεν το σχολιάζουν καν.
Στην δουλειά πάλι με μάθανε.
Όταν όμως κάποιος "γαυγίσει" ειρωνικά στο τέλειωμα κάποιας φράσης μου.. στενοχωριέμαι.
Θά'θελα πολύ να ανήκα στην κατηγορία των αξιαγάπητων, γελαστών και αξιολάτρευτων ανθρώπων.
Δεν είμαι έτσι όμως, ποτέ δεν ήμουν.
Κι όπως είπα κάποτε σε κάποιον συνάδελφο που έκανε κάποιο παρόμοιο σχόλιο, δεν θα γίνω τώρα στα πίσω πίσω....
Όσοι λοιπόν μπορείτε να με αντέξετε με την ιδιαιτερότητα αυτή του χαρακτήρα μου καλώς, οι υπόλοιποι μακριά από μένα.
Σας στην σπάω, δεν με αντέχετε, μη με κάνετε παρέα γιατί ούτε κι εγώ σας θέλω σχολιαστές μου αλλά μόνο φίλους!