Ο Αδελφός Μου

Θυμάμαι είχα χαρεί τόσο πολύ με τον ερχομό σου!
Χρόνια παρακαλούσα τη μάνα και τον πατέρα να μου "κάνουν ένα αδελφάκι".
Κι όταν ήρθες ήμουν ήδη έντεκα χρονών.
Πεταγόμουν τις νύχτες απ' τον ύπνο να βοηθήσω στο άλλαγμα και το τάϊσμά σου.

Κι αργότερα όταν είχες γίνει ένας μικρός κακομαθημένος τύραννος σ'έπαιρνα μαζί μου όταν πήγαινα στις φιλενάδες μου για να ξεκουραστεί λίγο η μάνα.
Και καμάρωνα που επιτέλους είχα κι εγώ αδελφάκι.
Ένα αδελφάκι που δεν έμελλε ποτέ να μοιραστώ μαζί του σκέψεις, αγωνίες, προβλήματα και χαρές όπως κάνουν άλλα αδέλφια..
Μεγάλωνες μαθαίνοντας με δυσκολία όσα άλλα παιδιά έπαιζαν στα δάχτυλα.
Κι άρχισαν οι επισκέψεις στα νοσοκομεία κι οι εξετάσεις..
Κι όταν οι γιατροί απεφάνθησαν "νοητική υστέρηση"  θυμάμαι τους γονείς που έσκυψαν το κεφάλι, αλλά η ψυχή ποτέ δεν το δέχτηκε.
Θυμάμαι τη μάνα να μαζεύει ρούχα και προικιά στο μπαουλοντίβανο για σένα, για την ώρα που θα παντρευόσουν.
Κι ας προσπαθούσα με τρόπο να της πω ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ.
Τό' ξερε... η ψυχή της όμως δεν το δεχόταν.
Σε λάτρευε.
Κι όταν εκείνη πέθανε ο πατέρας με πήρε ιδιαιτέρως και με παρακάλεσε να μη πειράξω τα προικιά..
Ήσουν πάντα η έννοια τους.
Όταν πήγες φαντάρος θυμάμαι την αγωνία τους για το πως θα τα βγάλεις πέρα.
Στις τελευταίες στιγμές της ζωής τους με έβαζαν να υπόσχομαι ξανά και ξανά πως θα σε φρόντιζα.
Κι εγώ τους διαβεβαίωνα πως θα το έκανα έτσι κι αλλιώς.
Κι είναι ένας χρόνος τώρα, αφού πέθανε κι ο πατέρας, που έγινα εγώ το στήριγμά σου.
Μου τηλεφωνείς για να με ενημερώσεις για τις κινήσεις σου.
"έλα Τζίνα, είμαι στο λεωφορείο"...
 "έλα Τζίνα έφτασα"...
"έλα Τζίνα γυρίζω"...
Κι έγινες το πέμπτο μου παιδί, το πιο μικρό (όχι ηλικιακά) , αυτό που με έχει  την μεγαλύτερη ανάγκη.
Και τώρα αγωνιώ τρελά για σένα.
Γιατί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχεις πέσει και χτυπήσει τέσσερις φορές, χωρίς να θυμάσαι ακριβώς τί έγινε.
Και δεν μπορείς να μου εξηγήσεις...
Και οι γιατροί προσπαθούν κι εκείνοι να βγάλουν συμπέρασμα και μιλάνε για κρίσεις..
Περάσαμε μαζί ένα απόγευμα στα επείγοντα ..
Εγώ να κάθομαι δίπλα σου να σε καθησυχάζω κι εσύ με τα μάτια καρφωμένα στον ορρό να με ρωτάς "τελειώνει;"....
Και τώρα έχουμε πάλι ένα σωρό εξετάσεις που πρέπει να γίνουν..
Και κάθε μέρα αγωνιώ μήπως χτυπήσει το τηλέφωνο και μου πουν πως έπεσες... πως χτύπησες... πως δεν είσαι καλά.
Ξυπνώ και κοιμάμαι με την έννοια σου.
Κι ας μην είχαμε ποτέ τη σχέση που έχουν άλλα αδέλφια.
Ας μη μοιράστηκα ποτέ τις δυσκολίες και τις χαρές μου μαζί σου.
Είσαι όμως ο αδελφός μου και σ' αγαπάω.
Κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα....