Έλα Ύπνε Και Πάρε Με

Ότι δουλεύω τρελά ωράρια τα έχουμε πει.
Ότι ξεκινάω για την δουλειά την ώρα που ο περισσότερος κόσμος πέφτει για ύπνο πάλι τα έχουμε πει.
Ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίτερα από τις 11 με 12 το βράδυ,
παρ' όλο που σε δυο με τρεις ώρες πρέπει να σηκωθώ, δεν θυμάμαι να το έχουμε πεί αλλά συμβαίνει.
Έτσι περνά καιρός κι εγώ τριγυρνάω με τρεις.. βία τέσσερις ώρες ύπνο το εικοσιτετράωρο, κουτουλάω δεξιά κι αριστερά σαν τον Ορέστη Μακρή (αλλά για άλλους λόγους) και είναι να με βλέπεις και να με συμπονάς.
Για ύπνο όμως κουβέντα!
Μέχρι χθες.
 Που γύρισα από την δουλειά, φάγαμε με τα παιδιά κι είπα η τρελή να πάω να ξαπλώσω.
Αύριο (δηλαδή σήμερα) θα είχα ρεπό, οπότε στο μυαλό μου σχεδιαζόταν ένας δίωρος υπνάκος και μετά ένα χουχουλιάρικο απόγευμα στο σπίτι, με χαζολόγημα έως αργά μπροστά στο λαπτοπ και ένα αυριανό (δηλαδή σημερινό) ξύπνημα ότι ώρα θέλανε τα ωραία μου μάτια να ανοίξουν.
Αμ δε!
Γιατί τα σχέδιά μου ξεκίνησαν μεν έτσι όπως τα έπλασε η φαντασία μου η πλανεύτρα, τερμάτισαν δε πριν καν ολοκληρωθούν.
Διότι έπεσα για ύπνο γύρω στις τρεις το μεσημέρι με απώτερο σκοπό να σηκωθώ κατά τις πέντε και ξεράθηκα!
Κυριολεκτικά!
Γύρω στις εννιά το βράδυ με ξύπνησε από το μπάνιο, το οποίο μπάνιο για κακή μου τύχη είναι μεσοτοιχία με την κρεββατοκάμαρα, ο συνεχόμενος ήχος βρύσης που τρέχει.
Άλλαξα πλευρό βρίζοντας από μέσα μου τ' αστροπελέκια που όταν κάνουν  μπάνιο ξεχνούν να κλείσουν την βρύση.
Η βρύση συνέχισε να ακούγεται τουλάχιστον για το επόμενο δεκάλεπτο πράγμα που με ανάγκασε να συρθώ με τα μάτια κλειστά (κυριολεκτικά) μέχρι το μπάνιο, να μουρμουρίσω κάτι ακατάληπτα μέσα απ' τα δόντια μου στο αστροπελέκι (δεν ξέρω ποιό απ' τα δύο τον κάλυπτε βλέπετε η κουρτίνα), να κάνω με την ευκαιρία τσίσα και να γυρίσω (πάντα με τα μάτια κλειστά) να συνεχίσω τον ύπνο μου.
 Δεν άκουσα και δεν κατάλαβα τίποτα άλλο.
Ούτε τον Χρήστο που ήρθε για ύπνο (ή μήπως δεν ήρθε;), ούτε τ' αστροπελέκια, κανέναν και τίποτα!
Μια δυο φορές στην διάρκεια του ατέλειωτου νιρβάνα που βρισκόμουν, σκέφτηκα πως πρέπει να σηκωθώ να πλύνω τα δόντια μου, αλλά έμεινα στην σκέψη.
Και τελικά ξύπνησα σήμερα το πρωί στις οκτώ, αφού είχα συμπληρώσει δεκαεπτά ώρες ύπνου με τα δόντια άπλυτα!
Ναί, τ' ομολογώ είναι το μόνο που με κάνει να έχω τύψεις.
Και τώρα νιώθω πως έχω χάσει μια μέρα απ' την ζωή μου.
Πείτε μου,  έγινε τίποτα συνταρακτικό εν τω μεταξύ;