Το Καλύτερο Δώρο

Aνταποκρινόμενη στο κάλεσμα του αγαπημένου blueprints θα γράψω για ένα δώρο που με ξάφνιασε και με συγκίνησε απεριόριστα.
Ένα δώρο, που αν και δεν προσφέρθηκε σε μένα, εν τούτοις η χαρά ήταν μεγαλύτερη.

Ένα δώρο που ετοιμαζόταν πάνω από έξι μήνες.
Ας τα πάρω όμως απ' την αρχή.
Ο δεύτερος γιος μου έχει γιορτή και γενέθλια με λίγες μέρες  διαφορά.
Μια από τις αγάπες του, εκτός από την φωτογραφία, την ιστιοπλοϊα, την μοτοσυκλέτα του και τα ταξίδια  είναι και το ποδήλατο.
Πέρυσι έκανε τον γύρο της Ευρώπης με το ποδήλατό του.
Τον καιρό λοιπόν που εκείνος ετοιμαζόταν για το ταξίδι του ο μεγάλος βρήκε πεταμένο στον δρόμο ένα ποδήλατο mercier.
Γνωρίζοντας την αγάπη του αδελφού του αποφάσισε να το μαζέψει, να το ανακατασκευάσει και να του το κάνει δώρο τον Δεκέμβρη στην γιορτή του.
Το ποδήλατο όπως βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες ήταν σε κακή κατάσταση.

 σκουριασμένο κι ελεεινό.

Ανασκουμπώθηκε λοιπόν κι έπιασε δουλειά.
Κατ' αρχάς μας έκανε συνένοχους στο μυστικό και μας επέστησε την προσοχή να μη μας ξεφύγει κουβέντα.
Το ποδήλατο λύθηκε εις τα "εξ ων συνετέθη" κι άρχισε μια επίπονη, επίμονη και κοπιαστική δουλειά.
 

 μια δουλειά που γινόταν στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που του έμενε, συνήθως απογεύματα και βράδια.
Μια δουλειά που έπρεπε να μαζεύεται και να φυλάσσεται από τυχόν απρόσμενες επισκέψεις του αδελφού όταν εκείνος επέστρεψε από το ταξίδι του και μέχρι την ώρα της γιορτής του.
Μια δουλειά που εκτός από την επισκευή των εξαρτημάτων του ποδηλάτου, εμπεριείχε και ατέλειωτες ώρες έρευνας στο διαδίκτυο για κομμάτια τα οποία παρήγγειλε από διάφορες χώρες (Ολλανδία, Ιταλία, Αγγλία.. ).
Έτσι σιγά σιγά και κομμάτι κομμάτι άρχισε να διαμορφώνει το mercier από σκουπίδι σε ποδήλατο.

με ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή στη κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και στο παγουρίνο..

στις ρόδες του ..

στην σέλα..

μέχρι την ολοκλήρωση του έργου σε αυτό το αποτέλεσμα..

το οποίο του προσφέρθηκε στην γιορτή του (σαν αύριο) με αναβάτη - ποιόν άλλον; - τον Πρίγκηπα φυσικά!
Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την συγκίνηση του "μικρού" όταν είδε το δώρο.
Κάποια στιγμή που βρεθήκαμε μόνοι μας στην κουζίνα γύρισε και μου είπε
- ξέρεις τί με συγκίνησε μαμά; ότι το έφτιαξε με πολύ μεράκι
και τότε του είπα:
- δεν το έφτιαξε με πολύ μεράκι... το έφτιαξε με πολλή Αγάπη.. κι αυτό είναι το σημαντικό!