Ας Μιλήσουμε Γι' Αγάπη

Έχω τώρα εγώ ως άνθρωπος την ανησυχία μου,  να την πω;
Την θέληση,  να την πω;
Την τρέλα μου,  να την πω;
Θα την πω..

Έχω τώρα εγώ ως άνθρωπος την ανησυχία μου,  να την πω;
Την θέληση,  να την πω;
Την τρέλα μου,  να την πω;
Θα την πω..
Αυτό δε, που μια μέρα τον χρόνο καλούμαστε ντε και σώνει να διατυμπανίσουμε τον έρωτά μας με λουλούδια, σοκολατάκια και λογιών λογιών αηδιούλες τύπου "σ'αγαπάω, λιώνω, πεθαίνω για σένα" αρνούμαι να το κατανοήσω.
Απλά.. με ξεπερνάει.
Και για έφηβους και νεαρής ηλικίας άτομα μπορώ να το κατανοήσω και να το δικαιολογήσω επίσης.
Μικρά και άμυαλα...
Στους μεγάλους όμως;
Κι όταν λέω μεγάλους, μη ξεθαρρεύετε, εννοώ όλους τους άνω των είκοσι.. άντε βία εικοσιπέντε.
Θέλετε να μιλήσουμε για αγάπη;
Θα μοιραστώ μαζί σας μια στιγμή..
Μια φωτογραφία που τράβηξα πέρυσι που παραστεκόμουν στον αδελφό μου στο νοσοκομείο.
Στο απέναντι κρεββάτι ήταν ένας ηλικιωμένος ασθενής που είχε την γυναίκα του στο πλάϊ του.
Ο παππούς ήταν, θυμάμαι, λίγο παράξενος, λίγο γκρινιάρης, λίγο δύστροπος, λίγο απ' όλα όσα έχουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι.
Η γιαγιά πάλι υπομονετική και γλυκομίλητη προσπαθούσε να τον ηρεμήσει και να τον βοηθήσει σε κάθε τι που ζητούσε.
Οι δυό τους βρίσκονταν εκεί αρκετές μέρες, με την γιαγιά να μην έχει φύγει λεπτό απ' το πλευρό του, γέρνοντας το γέρικο κορμάκι της στην άβολη καρέκλα τις νύχτες που ξαγρυπνούσε δίπλα στον άντρα της.
Ένα μεσημέρι λοιπόν είδα το εξαίσιο...
Ο παππούς.... ο ιδιότροπος, κακότροπος παππούς σηκώθηκε απ' το κρεββάτι κι έβαλε την γυναίκα του να ξαπλώσει... να ξεκουραστεί... να κοιμηθεί για λίγο..
Εκείνος κάθησε στην καρέκλα δίπλα της και της κρατούσε τρυφερά το χέρι.
Έμεινε αρκετή ώρα έτσι.
Δυστυχώς βρήκα το θάρρος να σηκώσω την φωτογραφική μηχανή την ώρα που εκείνος τραβούσε πια το χέρι του.
Αν δεν είναι αυτό η πεμπτουσία της αγάπης, τότε τί;

υγ. .. και δεν ήταν καν η μέρα του αγίου Βαλεντίνου..