Απογευματινός Περίπατος

Το να ζεις στην εξοχή έχει και τα αρνητικά του.
Ειδικά τον χειμώνα που οι χωματόδρομοι μετατρέπονται με τις βροχές σε ατέλειωτη  λάσπη.
Τότε όσο και να φωνάξεις να σκουπίζουν τα πόδια τους, όσο και αν βάλεις σαν όρο εισόδου στο σπίτι να μείνουν τα παπούτσια απ' έξω, όσο κι αν σπάσεις τα νεύρα όλων μαζί και τα δικά σου, η λάσπη θα μπει στο σπίτι και θα κατσικωθεί, πάει και τέλειωσε!

Όσο όμως κι αν ψάχνω δεν βρίσκω άλλο απ' αυτό.
Τα θετικά είναι τόσα πολλά που μοιραία σε αποζημιώνουν για τις μέρες της "λασπουριάς".
Βγαίνεις ένα περίπατο και σε απόσταση αναπνοής υπάρχουν τόσα πολλά να δεις..  τόσα όμορφα μέρη για να περπατήσεις.
Γεμίζουν τα μάτια και η ψυχή σου με εικόνες και  οξυγόνο που αντισταθμίζουν την μιζέρια της καθημερινότητάς μας.
Έτσι ένα απόγευμα πήρα την φωτογραφική μηχανή και έχοντας για συντροφιά το μικρό αστροπελέκι, κινήσαμε για μια βόλτα που ξεκίνησε από τη θάλασσα και κατέληξε στο δάσος.

Ήταν ένα ζεστό και ήσυχο απόγευμα, λίγο πριν την ώρα που αρχίζει να δύει ο ήλιος.

Στο μικρό ξωκλήσι ήταν κι άλλοι που είχαν την ίδια με μας ιδέα.

Περπατήσαμε με προσοχή στην άκρη του τοίχου που όριζε το τέλος του κτίσματος και την αρχή της θάλασσας.

και πήγαμε κυκλωτικά ψάχνοντας και χαζεύοντας..

μικρές σπηλιές που γίνηκαν με την πάροδο των χρόνων στις πέτρες της θάλασσας

και σημεία όπου τα φύκια έφτιαχναν το δικό τους ιδιότυπο "δάσος".
Ανεβήκαμε ξανά πάνω για να μπούμε αυτή τη φορά μέσα στο ξωκκλήσι και να ανάψουμε ένα κερί.

Αφουγκραστήκαμε τον ήχο της θάλασσας και τις συζητήσεις των απογευματινών περπατητών.

κι έπειτα φύγαμε από την θάλασσα για να πάμε στο κοντινό δάσος..
Aφήσαμε το αυτοκίνητο και με την φωτογραφική πάντα ανά χείρας περπατήσαμε μια μεγάλη απόσταση.
Απολαύσαμε την ησυχία και τις μυρωδιές.
Χαιρετίσαμε τον φύλακα της πυρασφάλειας που πέρασε δίπλα μας με το αυτοκίνητο κάνοντας τον καθιερωμένο έλεγχο..
Γέμισαν τα μάτια μας από χρώματα κι αρώματα..

Μαζέψαμε κουκουνάρια,

μικρά κλαδιά πεύκου και πυράκανθου..

ρίζες από κυκλάμινα που υπήρχαν παντού διάσπαρτα..

και βρύα που τα βάλαμε σε γυάλα και φτιάξαμε έτσι τον δικό μας μικρό κήπο, το δικό μας μικροδάσος..

κι όταν νύχτωσε ανάψαμε τα κεριά κι απολαύσαμε το παιχνίδισμα της φλόγας..

που στο φως της όλα φαίνονται πιο ζεστά και πιο όμορφα.
Κι έχει τόσο λίγη σημασία πια η λάσπη που λερώνει το σπίτι όταν βρέχει..

Νά' στε όλοι καλά!