Αχ Νά'ξερες Τί Δύναμη

Δευτέρα.
Παγωμένη και μουντή.
Ο Μικρός Αγωνιστής παραμένει στο νοσοκομείο.
Η κατάσταση είναι σαφέστατα καλύτερη όμως  έχει πορεία ακόμα μπροστά μέχρι να μπορέσει να επιστρέψει στο σπίτι.

Όλες αυτές τις μέρες δεν μπορώ να μη θαυμάσω την δύναμη που διακρίνω στο πρόσωπο της νύφης μου.
Αυτή την δύναμη που,  με απορία ομολογουμένως, ανακαλύπτουμε πως διαθέτουμε στις ανυπέρβλητες δυσκολίες και τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Είναι αυτό που πολύ σωστά λέει η ρήση.. "ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό".
Σε λίγες μέρες θα κλείσει ένας μήνας.
Ένα μήνα που έχει για σπίτι της το ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου.
Ένα μήνα με την αγωνία, την λαχτάρα, την απόγνωση, την απελπισία και τον πόνο να διαδέχονται το ένα τ' άλλο.
Ένα μήνα που παλεύει με την ψυχρή λογική όλων όσων δουλεύουν σε τέτοια μέρη.
Όλων αυτών, των γιατρών και νοσηλευτών, που η καθημερινή επαφή με την αρρώστεια και τον κίνδυνο τους έχει κάνει λίγο "χοντρόπετσους"   λίγο  "αναίσθητους".
Ένα μήνα που στερείται το άλλο της μικρούλι.
Και ματώνει η καρδιά μου κάθε φορά που της πηγαίνουμε τον Πρίγκηπα στο νοσοκομείο.
Όταν την βλέπω να κατεβαίνει τρέχοντας στην παγωνιά της αυλής για να τον σφίξει για λίγο στην αγκαλιά της.
Και προσπαθεί μέσα στον λίγο χρόνο που έχει  να του μιλήσει για το πόσο πολύ τον αγαπάει, για το πόσο της λείπει.
Να του εξηγήσει γιατί πρέπει να μένει εκεί κι όχι μαζί του.
Να του διαβάσει παραμύθια.
Και να φύγει πάλι τρέχοντας για να γυρίσει στο άλλο μικρό της, εκείνο που την έχει περισσότερο ανάγκη τούτες τις ώρες.
Και μετά από λίγο γίνεται μια σκούρα σκιά στο μπαλκόνι κι η φωνή της φτάνει μέχρι κάτω.
- Π.   γειαααααά.
Η φωνή της σκίζει τον παγωμένο αέρα, κουνάει το χέρι της πέρα δώθε κι ο Πρίγκηπας την βλέπει, την διακρίνει στο μισοσκόταδο και το προσωπάκι του, που σκοτείνιασε λίγο πριν στον αποχωρισμό τους, τώρα φωτίζεται πάλι από χαρά.
Σηκώνει κι εκείνος το μικρό του χεράκι και το κουνάει φωνάζοντας κι εκείνος με την σειρά του.
- μαμαααααααά, γειααααααά!
Πόσο ανήμπορη νιώθω εκείνες τις στιγμές!
Πόσο απαίσια αισθάνομαι που δεν  μπορώ να κάνω κάτι για να της ελαφρύνω το βάρος.
Κανείς δεν μπορεί...
Μόνο να νιώσω μπορώ.
Μόνο να καταλάβω.
Μόνο να πονέσω...