Kαλλιτεχνική Άποψη Ενός Πηρουνιού

Έχω τώρα εγώ ως άνθρωπος την ανησυχία μου,  να την πω;
Την θέληση,  να την πω;
Την τρέλα μου,  να την πω;
Θα την πω..

Να πάρω μαθήματα φωτογραφίας.
Γιατί κυρά μου;
Χάθηκε ο κόσμος να πας να μάθεις πλέξιμο μπας και πλέξεις κανα κασκόλ που σέρνονται τόσες ιώσεις;
Ράψιμο.. που εδώ και χρόνια έχεις δηλώσει πως το σιχαίνεσαι  και οι άντρες της οικογένειας ζουν μες την αγωνία και τον πανικό μη τυχόν και πέσει το κουμπί από τη θέση του και μετά ποιος θα το ράψει!
Έστω..  κέντημα...
Μάθε εκεί μια.. κομποβελονιά να σου βρίσκεται..
Τί τις θες τις καλλιτεχνίες;
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ.
Όταν πριν δυο τρεις μήνες αποφάσισα να πάρω μαθήματα φωτογραφίας το έκανα για δυο λόγους.
Ο ένας ήταν πως μ' αρέσει η φωτογράφιση (και όχι να φωτογραφίζομαι) και ο δεύτερος πως ήθελα οι λίγες φωτογραφίες που συνοδεύουν τις αναρτήσεις μου να είναι αισθητικά ευπαρουσίαστες.
Απλά και στοιχειώδη πραγματάκια δηλαδή.
Ή έτσι νόμιζα..
Και μπήκα στην ομάδα.
Και πολύ χάρηκα.
Ζαλωνόμουν κάθε Τετάρτη βράδυ την φωτογραφική μου, έριχνα κι ένα μπλοκ σημειώσεων στην τσάντα και πήγαινα στο μάθημα.
Και μαζί με τα μαθήματα άρχισαν και οι ασκήσεις, το homework που λένε.
Θυμάστε την πρώτη άσκηση με τις "γραμμές και τα σχήματα"...
Και τέλος πάντων τότε υπήρξα τυχερή, γιατί πήρε το μάτι μου στην παραλία το κιόσκι του ναυαγοσώστη, είχα και την μηχανή μαζί μου, κατέβηκα τράβηξα πέντε πλάνα και πάπαλα.
Από δω πάν' κι οι άλλοι, που λένε.
Όμως το "παιχνίδι" άρχισε να χοντραίνει.
Και μου έρχεται τις άλλες μήνυμα πως για την επόμενη φορά η άσκηση θα είναι η φωτογράφιση ενός.. πηρουνιού!
Ξαναδιαβάζω το μήνυμα να βεβαιωθώ πως δεν κάνω λάθος.
- πηρουνιού ; λέω στον δάσκαλο, ποιανού ίδέα ήταν; και τι μου απαντά;
- δική μου... πεινούσα εκείνη την ώρα!
Να δάσκαλος, να μάλαμα!
Τι του λες τώρα;
Τους συναντώ στο μάθημα και το συζητάμε από κοντά.
- μα πηρούνι; να επιμένω εγώ.
- γιατί όχι, είναι ωραία ιδέα, να απαντά η .. "συμμαθήτρια".
Την οποία "συμμαθήτρια" κάποια στιγμή θα την τσουρομαδίσω γιατί  όλο κάτι τέτοια  "κουλά" θέματα υποστηρίζει και πολύ με συγχίζει!
- γιατί το πηρούνι βρε παιδιά; να επιμένω εγώ, χάθηκε να φωτογραφίσουμε το πιάτο με το περιεχόμενο να χαρούν τα μάτια μας θέαμα;
Μουλάρια πεισμωμένα οι άλλοι..
Πηρούνι.. πηρούνι... πηρούνι..
Που να βράσω το πηρούνι και τον André Kertész μαζί που το φωτογράφισε και μας έβαλε σε μπελάδες.
Βούτηξα κι εγώ ένα πηρούνι απ' το συρτάρι, πήρα και για βοηθό το μικρό αστροπελέκι (τι τραβάει κι αυτό το παιδί με την μάνα πού' χει!) και έπιασα δουλειά.
- κράτα το ίσια Παναγιώτη, κλικ.
- γύρτο λίγο στο πλάι, κλικ.
- φέρε το σποτ και ρίξε μου το φως απ' αυτή τη μεριά, κλικ.
- ρίξε το φως από πάνω, κλικ.
- ρίξε το φως από κάτω, κλικ.

Που κλικ.. ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΟΥ!
Σπάσανε τα νεύρα μου της γυναίκας με το παλιοπήρουνο!
Και βέβαια σ' εκείνο το μάθημα με τις παρουσιάσεις των φωτογραφημένων πηρουνιών δεν ήμουν γιατί εν τω μεταξύ μεσολάβησαν οι αρρώστειες και τα νοσοκομεία κι έχω να πατήσω το πόδι μου στο μάθημα τρεις βδομάδες τώρα!
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Γιατί σήμερα συνάντησα στο σούπερ μάρκετ την.. "συμμαθήτρια" με τις φαεινές ιδέες και αφού πρώτα ρώτησε για τον Μικρό Αγωνιστή και αφού εξαντλήσαμε το θέμα υγείας, πιάσαμε τα καλλιτεχνικά.
- Έλα βρε συ αύριο, μου είπε, θα εισηγηθώ το επόμενο θέμα φωτογράφισης να είναι ένα ... αυγό !!

Να μου το θυμηθείτε... αυτή θα μείνει κουρούπα και θα είναι απ' το χέρι μου!
Δεν θα μου γλυτώσει..
Και το  κακό είναι πως την συμπαθώ πολύ!