Ψηφιακές Γειτονιές.. Ήμουν Κι Εγώ Εκεί!

Σας έχω πει ότι είμαι ντροπιάρα;
Αν όχι,  το ομολογώ τώρα.
Aπό ντροπή πέρυσι δεν πήγα στην πρώτη μάζωξη των "ψηφιακών γειτονιών".

Άκου τώρα βίτσιο, ντρεπόμουν να πάω μόνη μου!
Μετά βέβαια το σκυλομετάνιωσα αλλά ήτο πλέον αργά.
Φέτος λοιπόν είπα θα πάω ο κόσμος να χαλάσει.
Aφού λοιπόν είχα πάρει απόφαση να βάλω στην άκρη τις ντροπές και είχα αρχίσει να κάνω ασκήσεις θάρρους... πάνω κει ήρθε και η πρόσκληση.
"τί θά' λεγες να ερχόσουν στις ψηφιακές γειτονιές να μας μιλήσεις για το blog, την εμπειρία σου κι ότι άλλο θά' θελες εσύ να μοιραστείς;",
Ε, ναι... το ομολογώ... πέταξα την σκούφια μου (παρεπιπτόντως αν την δείτε πουθενά φέρτε την)..
Σε χρόνο dt (μην το μετανιώσουν και μείνω με την χαρά) έστειλα την θετική απάντηση.
Φαντάζομαι πως δεν θα έχουν πάρει γρηγορότερη απάντηση σε email οι άνθρωποι...
Για να καταλάβετε το δάχτυλο δεν είχε φύγει από το "αποστολή" του δικού τους email όταν έφτασε το δικό μου..
Έσπασα όλα τα ρεκόρ Γκίνες σε ταχύτητα..
Παρ' όλα αυτά, επειδή το χούι δεν αλλάζει,  κάλεσα και την καλή μου φίλη Teteel να με συντροφέψει αυτές τις δυο μέρες ώστε να έχω έναν "δικό μου" άνθρωπο μαζί..
Παρασκευή απόγευμα λοιπόν φτάσαμε σεινάμενες κουνάμενες στο Hub.
Εκεί στην είσοδο, παρ' όλα τα ζεστά χαμόγελα που μας υποδέχτηκαν, σκέφτηκα πως αν δεν είχα την Ελευθερία δεν θα περνούσα την πόρτα..
(είπαμε... είμαι ντροπιάρα).

Μας υποδέχτηκαν λοιπόν με ζεστά και εγκάρδια χαμόγελα οι άνθρωποι, παραλάβαμε τις καρτέλες με τα ονόματά μας, τις τσαντούλες με τα δωράκια μας και ανεβήκαμε τα σκαλιά.
Από κει και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους και το ταξίδι ξεκίνησε!

Παρακολουθήσαμε ό,τι υπήρχε από workshop..  μπήκαμε και βγήκαμε στις αίθουσες

και πίναμε καφέδες... όλων των ειδών ..

τα γλυκά, όπως αυτά της φωτογραφίας αλλά και κάτι άλλα υπέροχα - τουλάχιστον οπτικά - cupcakes που κάνανε πασαρέλα μπροστά απ' τα μάτια μου την επόμενη μέρα, δεν μπόρεσα να τα δοκιμάσω λόγω νηστείας.
Έτσι τα φωτογράφισα,  προτού εξαφανιστούν και μείνουν μόνο τα ψίχουλα,  για να τα βλέπω..

Την επόμενη μέρα (Σάββατο) ήμουν και πάλι εκεί απ' το πρωί.
Αυτήν την φορά πήγα μόνη μου μιας και η Ελευθερία θα ερχόταν αργότερα, αλλά "του είχα πάρει πια τον αέρα"  και δεν με πείραζε.. εξ' άλλου είχα κάνει τα κονέ μου .. τις γνωριμίες μου..

Mαρία (http://megalono-megaloneis-megalonei.blogspot.gr/), Φλώρα (http://www.fteroygismata.blogspot.gr/), Γεωργία (http://www.4seasonswithgeo.com/)



Κατερίνα (http://kapaworld.blogspot.gr/) και η αφεντιά μου

Οι ομιλίες ήταν μοναδικές!
Τις παρακολούθησα δίχως ίχνος βαρεμάρας από την πρώτη μέχρι την τελευταία.

Και βέβαια δεν σκεφτόμουν καθόλου, μα ΚΑΘΟΛΟΥ την ώρα που θα έπρεπε να ανέβουμε στην σκηνή.
Όσες λοιπόν με πλησίαζαν θα πρέπει να ήταν βαλτές γιατί όλες, μα ΟΛΕΣ με ρωτούσαν το ίδιο πράγμα "πώς αισθάνεσαι;  έχεις άγχος;"..
Τό ' παν μια, τό' παν δυο, τό' παν τρεις ... την τέταρτη άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά θα έπρεπε να έχω και σκεφτόμουν πόσο μουλάρα και αναίσθητη είμαι που όσο κι αν έψαχνα δεν ανακάλυπτα ίχνος απ' αυτό μέσα μου!..
Για να καταλάβετε όταν ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουμε εγώ ρωτούσα ηλιθιωδώς... "εμείς είμαστε τώρα;"...
Ανεβήκαμε λοιπόν στην σκηνή κι από κει και πέρα όλα καλύφθηκαν από ένα σύννεφο..
Τί είπα;
Τί με ρώτησαν;
Τί απάντησα;
Ο Θεός κι η ψυχή τους!
Αμυδρά θυμάμαι το χαμόγελο της Έφης Ανέστη και τα μάτια της που με κοιτούσαν, σημάδι πως απευθυνόταν σε μένα.
Τώρα της απάντησα, δεν της απάντησα.... κανείς δεν ξέρει.
Πάντως όταν κατεβήκαμε - ζαλισμένη ακόμα - από το overdose της διασημότητας που έζησα, βρέθηκα να παίρνω συγχαρητήρια για το πόσο καλές ήμασταν και πόσο εξαιρετικά τα είπαμε..
Παρακαλώ την οργανωτική επιτροπή αν μπορεί να μου στείλει εκείνο το βιντεάκι που αφορά το πάνελ μας, γιατί θα σκάσω η κακούργα αν δεν μάθω..
Στα διαλείμματα  περιφερόμασταν..

άλλοι συνέχιζαν να είναι σε συνεχή ανταπόκριση με τα social media..

τρώγαμε, πίναμε.. την Άρτα φοβερίζαμε και - τί πρωτότυπο! - φωτογραφίζαμε η μία την άλλη...

Teteel (http://teteel-myowngarden.blogspot.gr/)

Δεν θα αναφερθώ ειδικά σε κάποιον απ' τους ομιλητές γιατί όλοι ήταν υπέροχοι και μοναδικοί στον τομέα τους.

Τα στυλό είχαν πάρει φωτιά και οι σημειώσεις γέμιζαν μπλοκ και τετράδια..

Όταν στις 8,30 το βράδυ έπεσε το τελευταίο χειροκρότημα και μαζί  η αυλαία των φετινών ψηφιακών γειτονιών, ήταν σα να μην είχε περάσει ούτε λεπτό από το ξεκίνημά τους.

Πήρα λοιπόν απ' την αρχή να αγκαλιάζω και να φιλάω αλλά αυτή την φορά για λόγους αποχωρισμού..

Οι αγκαλιές τώρα ήταν πιο ζεστές, πιο εγκάρδιες, πιο "γνώριμες" ,  τα χαμόγελα πιο πλατιά.. πιο οικεία ..

Και η ευχή μια.....

Και του χρόνου!