Είναι Κάτι Μέρες

Πρωινό ξύπνημα στις τρεις και κάτι.
Δουλειά μέχρι τις δώδεκα.
Τιμολόγια, παραγγελίες, πιστωτικά, τηλέφωνα.

Επιστροφή σπίτι με ενδιάμεση στάση στο σούπερ μάρκετ για ψώνια.
Φαγητό με τα παιδιά.
Ύπνος.
Απογευματινός καφές στην βεράντα.
Περατζάδα στο φεισμπουκ..
Διάβασμα.
Μισή ώρα στατικό ποδήλατο.
Έξι χιλιόμετρα.
Ιδρώτας.
Ντους.
Καυγάς με τ' αστροπελέκια.

- δεν γράφουν εξετάσεις με το κινητό στο χέρι.

- διάβασα.

- πότε; γιατί εγώ δεν σε είδα να διαβάζεις, αντίθετα σε βλέπω με ένα κινητό στο χέρι συνέχεια.

- δεν είσαι εδώ συνέχεια, διάβασα το πρωί που έλειπες στην δουλειά.

- αυτό πια να τα κάνεις όλα όταν λείπω κι όταν είμαι εδώ τίποτα.. με ξεπερνάει.

- ε, τί να σου κάνω αφού έτσι έγινε, δεν σου λέω ψέμματα.

- μη μου φωνάζεις εμένα.

- δεν φωνάζω, σου εξηγώ.

Νεύρα και μούτρα.
Και γκρίνια, πολλή γκρίνια.
Κι αυτό το αίσθημα της απογοήτευσης νά' το πάλι εδώ.
Είναι κάτι μέρες που όλα φαντάζουν μαύρα.
Είναι κάτι μέρες που τίποτα δεν έχει νόημα.
Είναι κάτι μέρες που νομίζεις πως η χαρά κάπου κρύφτηκε για να σου κάνει πλάκα.
Είναι κάτι μαύρες μέρες.
Όχι έξω, έξω έχει λιακάδα, έχει φως.
Μέσα σου είναι η μαυρίλα.
Μέσα σου είναι το σκοτάδι.
Και δεν σου αρέσει γαμώτο.
Δεν σου αρέσει καθόλου να είσαι έτσι.
Να νιώθεις έτσι.
Και θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Και λες.. δεν μπορεί..
Κάποια στιγμή θα ξεκουμπιστεί να φύγει η μαυρίλα.
Δεν την θέλω.
Ουστ!
Κάποια στιγμή θα φανερωθεί ξανά η χαρά.
Όχι τίποτα σπουδαίο.. αυτή η ήσυχη ρουτινιάρικη χαρά της καθημερινότητας.
Που καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμη είναι όταν την χάσεις, όταν σου κρυφτεί.
Κι ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα βγεί απ' την κρυψώνα της..
Κάποια στιγμή θα γίνει η ανατροπή μέσα σου κι όλα θα πάρουν και πάλι την θέση τους.
Τη σωστή τους θέση.
Θα έρθουν στα ίσα τους .. κι εσύ μαζί τους.
Άντε να δούμε..