Μόνη Στο Σπίτι

Ζηλεύω τους ανθρώπους που ταξιδεύουν με την δουλειά τους.

Και μην αρχίσετε τώρα τα «ναι, αλλά πας για δουλειά, όχι για αναψυχή» γιατί θα με ταράξετε.

Συμφωνώ .. για δουλειά πας  όμως, έστω κι έτσι,  σου δίνεται η ευκαιρία του ταξιδιού.

Τα μάτια σου απολαμβάνουν καινούργιες εικόνες και παραστάσεις.

Φεύγεις από τα καθημερινά και τα συνηθισμένα.

Όπως  ο Χρήστος  που  έφυγε την Δευτέρα το πρωί για Τήνο.. 

Έμεινα πίσω να τριγυρίζω στο άδειο σπίτι και να μακαρίζω την τύχη του.

Ξέρω πως η δουλειά του είναι φοβερά κουραστική κι όταν είσαι στο πόδι όλη τη μέρα και τελειώνεις σχεδόν βράδυ, το μόνο που θες είναι να κάνεις ένα μπάνιο, να βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου και να πέσεις για ύπνο.

Όμως ακόμα κι έτσι…  όταν θα έρθει η ώρα για κείνη την μπουκιά  που λέγαμε.. δεν είναι απόλαυση να την έχεις  σ’ ένα νησάκι αγναντεύοντας το πέλαγο;

Τριγύριζα που λέτε στο άδειο σπίτι, μιας και τ’ στροπελέκια την είχαν κοπανήσει κατά παραλία μεριά, σαν την άδικη κατάρα..

Μίλησα για ώρα στο τηλέφωνο με τις φίλες μου..

Έφαγα ένα κομμάτι τούρτα παγωτό που είχε μείνει από τα προχθεσινά γενέθλια του αστροπελεκιού…

Εδώ είναι το πριν…

Κι εδώ το μετά…

Κι αφού δεν είχε τίποτα άλλο που να μου αρέσει για να φάω,  αποφάσισα να «παίξω με την φωτογραφική μηχανή.

Προσπαθώντας  όμως  να εστιάσω το θέμα  έβλεπα την εικόνα μέσα απ’ τον φακό να εμφανίζεται θολή.

Θα είναι βρώμικος ο φακός, σκέφτηκα.

Παίρνω το πανάκι και τον καθαρίζω προσεκτικά.

Ξανακοιτώ…   θολά!

Εστιάζω πιο μακριά θεωρώντας πως μπορεί να φταίει το μεγάλο ζουμάρισμα…   θολά!

Βάζω τα γυαλιά μου και ξανακοιτώ…  θολά!

Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει ο πανικός …

Να δεις που χάλασε η μηχανή, ή ο φακός, ή και τα δυο μαζί…

Και τώρα που λείπει ο Χρήστος ποιος θα με βοηθήσει;..   ποιόν να ρωτήσω;

Αναλαμπή!

Τον δάσκαλο!

Παίρνω το κινητό στα χέρια μου και καλώ τον δάσκαλο της φωτογραφίας..

Ντρινννν .. ντριννννν..  ντρινννν  … «ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος»…

Μουρμουρίζω για την τύχη μου και ξαναπιάνω στα χέρια την μηχανή.

Αρχίζω να ψάχνω ένα ένα τα κουμπιά και τις ρυθμίσεις της… δεν μπορεί.. κάτι έχει πειραχτεί.. σκέφτομαι ..

Κάνω τον έλεγχο για τρίτη φορά όταν παρατηρώ πως ένα κουμπί είναι γυρισμένο σε λάθος σημείο..

Το επαναφέρω στη σωστή θέση και ξανακοιτώ μέσα απ’ τον φακό..

Τέλεια! 

Στεναγμός ανακούφισης  και στρώνομαι στην δουλειά..

Αμολάω στο τραπεζάκι πέτρες, αχινούς και βότσαλα ….

Κλικ..

Κλικ..

Το κινητό μου χτυπά.. στην οθόνη το όνομα του δάσκαλου..

- το και το… δάσκαλε αλλά δεν το σήκωνες και τελικά ψάξε.. ψάξε βρήκα τι ήταν..

- θα σου δώσω ένα τηλέφωνο πρώτης ανάγκης να με παίρνεις σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

Με κοροϊδεύει ή είναι ιδέα μου;