Ιστιοπλοία, Προπόνηση Ζωής

Τα αστροπελέκια –εδώ και έξι χρόνια που μετακομίσαμε στην εξοχή – ακολουθώντας τα χνάρια  των δυο μεγάλων γιων - κάνουν μαθήματα ιστιοπλοΐας.

Έτσι τα σαββατοκύριακα μας  έχουν προπονήσεις, έχουν “πήγαινε-τον-ένα-φέρε-τον-άλλον”,  έχουν αγώνες, έχουν ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο.

Κάποιες φορές όλο αυτό γίνεται κουραστικό..

Φεύγουν από το πρωί και επιστρέφουν αργά το απόγευμα, έτσι οποιοδήποτε σχέδιο για κάποια εκδρομή , μια επίσκεψη ή ακόμα και μια βόλτα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν.

Χώρια που είμαστε όλη μέρα στο σουλάτσο..

Πήγαινε τον ένα το πρωί..  γύρνα..  πήγαινε τον άλλον το μεσημέρι..  γύρνα..   και τέλος πήγαινε το απόγευμα να φέρεις και τους δυο!

Εάν πάλι ο ένας έχει προπόνηση και ο δεύτερος  αγώνες  σε άλλο όμιλο, τότε σε σώζει μόνο η προσφορά κάποιου  γονιού να πάρει μαζί του και το δικό σου παιδί, αλλιώς θα πρέπει να διακτινιστείς σε δυο διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή!

(Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους «συνάδελφους» ταξιτζήδες και  να τους δηλώσω πως συντάσσομαι στο πλευρό τους και στα δίκαια αιτήματά τους.. )

Όμως πέρα απ’ όλα αυτά  η ιστιοπλοΐα είναι ένα .. μαγικό άθλημα!

Ένα  άθλημα που σε μαθαίνει να ταξιδεύεις αλλά και να επιβιώνεις..

Ένα άθλημα που σε μαθαίνει  να ζεις...

Γιατί η ιστιοπλοΐα δεν είναι απλά κάποια μαθήματα πλεύσης.

Η ιστιοπλοΐα είναι μπουνάτσα, είναι φουρτούνα,  είναι χαρά, είναι λύπη, είναι πείσμα, είναι αποφασιστικότητα, είναι δύναμη, είναι ικανοποίηση, είναι μοίρασμα, είναι θυμός, είναι ενθουσιασμός, είναι κλάμα, είναι γέλιο.. είναι  Ζωή!

Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι να τα καταφέρεις μόνος σου,  όντας ο καπετάνιος στο σκάφος σου.

Παλεύεις με αέρα και θάλασσα, αποφασίζεις, πεισμώνεις, θυμώνεις, ελπίζεις, μοιράζεσαι, απογοητεύεσαι, κλαις και γελάς..

Αποκτάς φίλους.
Φίλους πολύτιμους, που κάποιοι από αυτούς θα σε ακολουθούν  σε όλη την μετέπειτα πορεία σου.
Φίλους που μαζί τους θα μοιραστείς μοναδικές στιγμές και μνήμες,  απ' αυτές που θα γίνουν τρυφερές αναμνήσεις ανεκτίμητης αξίας...

Αν δεν είναι όλα αυτά ζωή τότε τι είναι;

Γι’ αυτό  καμαρώνω όταν τους βλέπω να αρματώνουν το σκάφος τους και να το ρίχνουν στο νερό για να χαθούν στον γαλάζιο ορίζοντα.
Και χαμογελάω όταν τους ακούω να μιλούν μεταξύ τους με ορολογίες παράξενες που δεν καταλαβαίνω...
Όταν ανταλλάσσουν απόψεις για τον άνεμο που έχει το πρωί, όταν μιλάνε για "σκότα", "καβατζάρισμα", "πόδισμα", για "όρτσα" και "πρίμα" κι ένα σωρό άλλα που με κάνουν να τους κοιτώ με το απορημένο ύφος της άσχετης..

Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα ο Ναυτικός Όμιλος Ραφήνας «Αλκυών» είναι για μας οικογένεια..

Και τους ευχαριστώ από καρδιάς  για τα μαθήματα.. ζωής που δίνουν στα παιδιά μου.. στα παιδιά μας!