Οι Τρεις Χάριτες Και Τα Μαλλιοκούβαρα

Σήμερα, μέσω αυτής της ανάρτησης, θέλω να σας βεβαιώσω πως  δεν ήμουν ανέκαθεν έτσι ..

Θέλω να πω ότι σαν παιδί δεν με ταλάνιζε  ο οίστρος της συγγραφής μηδέ της φωτογράφισης.

Τώρα θα μου πείτε,το πάλαι ποτέ που εσύ  υπήρξες παιδί δεν υπήρχαν blogs ενώ τα φιλμ και η "εμφάνισή" τους κόστιζαν ένα σκασμό λεφτά!

Σωστά, θα σας απαντήσω γι’ αυτό κι ασχολιόμουν με άλλα πεζά πράγματα που όμως,  αν το καλοσκεφτείς,  έκρυβαν ένα είδος καλλιτεχνίας μέσα τους  (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το .. ψώνιο).

Δίπλα στην μανούλα μου λοιπόν , η οποία υπήρξε μεγάλη καλλιτέχνης  του είδους, μαθήτευσα στο κέντημα και το πλέξιμο με βελόνες και βελονάκι.

Κι ενώ το κέντημα το μίσησα – άγνωστο για ποιόν λόγο μέχρι σήμερα αρνιέμαι πεισματικά να ράψω  ακόμα και κουμπί - το πλέξιμο εν τούτοις  με κέρδισε κι έπλεκα για χρόνια από κουρτίνες και κουρτινάκια μέχρι πουλόβερ και χαλάκια..

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες..

Θέλω να πω πως κάποια στιγμή χόρτασα, βαρέθηκα, κουράστηκα.. όπως θέλετε πείτε το.. και τα παράτησα.

Παρακολουθούσα μ’ ενδιαφέρον τα μπλογκς με τα χειροποιήματα των άλλων μπλόγκερ αλλά δεν «ίδρωνε» το αυτί μου..

Ώσπου, δεν ξέρω πώς και γιατί, ξύπνησα ένα πρωί και ήθελα .. να πλέξω πάλι!

(αυτές οι ξαφνικές και αναίτιες  εναλλαγές στα θέλω μου να με ανησυχήσουν  ή να το αφήσω να περάσει  απαρατήρητο;)

Στην αρχή δεν μίλησα, άρχισα όμως να μπαίνω σε διάφορα μπλογκς, σελίδες και βιντεάκια  του youtube και να παρακολουθώ..

Όλο αυτό λειτούργησε άκρως ξεσηκωτικά και από ένα σημείο και μετά .. δεν κρατιόμουν!

Σε έξοδο λοιπόν για καφεδάκι με τις άλλες δυο χάριτες (τις φίλες μου ντε.. που τρέχουμε μαζί σε βουνά και λαγκάδια, σε φωτογραφίσεις και συναντήσεις ντεκουπαζ.. ) τους είπα για το .. μεγάλο μου όνειρο που ήταν η επιστροφή μου στο κόσμο του πλεξίματος!

Κι ενώ η μία με κοίταξε με ύφος «τι άλλο θ’ ακούσουμε Θεέ μου απ’ την τρελή;», η άλλη ενθουσιάστηκε!!

Έτσι,  έχοντας την πλειοψηφία,  οργανώσαμε έξοδο στα μαγαζιά για να αγοράσουμε νήματα και τα σχετικά… 

Ναι.. ναι.. καλά καταλάβατε..  μπήκε και η άλλη στο παιχνίδι ενώ η τρίτη «Χάρις» συνεχίζει να αρνιέται με πείσμα αλλά πού θα μας πάει.. κάποια στιγμή θα την πείσουμε!

Το πρωινό του Σαββάτου λοιπόν ξαμοληθήκαμε στον κέντρο της Αθήνας.

(στα σκαλιά του μετρό αυτός ο σκυλάκος αραχτός και απόλυτα ατάραχος.. .. μας  κοιτούσε με απορία «από πού ξέφυγαν αυτές οι τρελές και τι το περίεργο βλέπουν και με φωτογραφίζουν;».. )

Ξεκινήσαμε λοιπόν  με καφεδάκι και χυμό  

έχοντας θέα την Ακρόπολη και τα πέριξ αυτής, 

για  να συνεχίσουμε αμέσως μετά με βολτάρισμα σε Ευαγγελιστρίας, Κολοκοτρώνη και τα γύρω στενά όπου υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε νήματα.

Περιττό να σας πω ότι ήθελα να τα αγοράσω όλα!

Ήθελα να πλέξω κασκόλ, καζάκα, πουλόβερ, τσάντα , την Άρτα αλλά  ΚΑΙ  τα Γιάννενα… ταυτοχρόνως!

Είχα πάρα πολλά χρόνια να κατέβω στους συγκεκριμένους δρόμους και πραγματικά  το απόλαυσα!

Μπήκαμε και βγήκαμε σε μαγαζιά με νήματα, αλλά και με χριστουγεννιάτικα στολίδια,

 αγοράσαμε βιβλία από πλανόδιους πωλητές, κουβάρια κουβαράκια και βελόνες,

 υφάσματα για διάφορες χειροτεχνίες , 

κάναμε ένα σύντομο «προσκύνημα» στον Κρίνο, 

(δεν νοείται βόλτα στα μαγαζιά του κέντρου δίχως επίσκεψη για λουκουμάδες στον Κρίνο)  και λίγο πριν την επιστροφή μας – αργά το μεσημέρι – καταλήξαμε στην Ευριπίδου να χαζεύουμε τα «μπαχαράδικα»!

O ενθουσιασμός ήταν διάχυτος στην ομάδα και κάθε τρεις και λίγο μια από τις δυο που μας είχε συνεπάρει η  ιδέα του πλεξίματος , αναφωνούσαμε μες την τρελή χαρά .. «τι χαρούμενη που είμαι!»..

Η τρίτη της παρέας – η ψύχραιμη – κουνούσε απλά με συγκατάβαση το κεφάλι.. σαν να σκεφτόταν..  «κρίμα.. καλά παιδιά αλλά άτυχα!».

Με τον  ίδιο ενθουσιασμό επιστρέψαμε στα σπίτια μας  για να με βρουν τα μεσάνυχτα καθισμένη στο κρεβάτι  να πλέκω με μανία!

Τώρα εσείς…  οι ψύχραιμοι, το τρίτο μάτι που λένε, αυτοί που παρατηρούν  την κατάσταση από απόσταση, πώς το βλέπετε;..

Υπάρχει σωτηρία ή να απελπιστώ με την κατάστασή μου;