Στολίδι Είμαι Μόνη Μου

Ναι  ξέρω έρχονται τα Χριστούγεννα.. το βλέπω στις αναρτήσεις σας, το ακούω να συζητιέται,  το αντιλαμβάνομαι στην καθημερινότητά μου, αλλά  προσωπικά έχω χάσει  έμπνευση και διάθεση .. together!

Προχθές με ρωτούσε το μικρό αστροπελέκι πότε θα στολίσουμε και του απάντησα «στολίδι είμαι μόνη μου..»

Μέσα μου βέβαια οι αποφάσεις έχουν παρθεί.

Δέντρο γιοκ φέτος.. βαριέμαι  πώς το λένε; ..

Θα δημιουργηθούν μικρές « χριστουγεννιάτικες παρεμβάσεις»  (η κλασική μέθοδος της τεμπέλας) δώθε κείθε και αν τους αρέσει.. αν όχι  να  στρωθούν να στολίσουν εκείνοι..

Όταν βέβαια τους είπα  πως δεν θα στολίσουμε δέντρο ο μικρός αναρωτήθηκε με παράπονο  «Χριστούγεννα χωρίς δέντρο γίνεται;» και κατάφερε να μου δημιουργήσει τύψεις και να κλονίσει την αποφασιστικότητά μου..

Γι’ αυτό και δεν είμαι απόλυτη..  γιατί αν τελικά  μου προκύψει η διάθεση ή οι τύψεις φέρουν αποτέλεσμα, τότε θα αλλάξω ρότα και θα κάνω το σπίτι.. υπερπαραγωγή!

Εν τω μεταξύ πλέκω.. πλέκω ασύστολα λέμε..

Πλέκω κασκόλ, 

πλέκω καλαθάκια, 

πλέκω με βελόνες,

 πλέκω με βελονάκι, πλέκω με τα χέρια.. 

ναι, με τα χέρια.. όλα τα σφάζω .. όλα τα μαχαιρώνω!

Και κάθε τρεις και λίγο είμαι στο κέντρο για την αγορά νημάτων.

Τελευταία όμως άρχισα να οργανώνομαι, στρώθηκα και βρήκα eshops  νημάτων , αλλά και κάποια μαγαζιά πιο κοντά στην περιοχή μου έτσι ώστε αν δεν θέλω να κατέβω στο κέντρο να έχω εναλλακτική λύση.

Κι όλα αυτά μέχρι να βαρεθώ και τούτη την ενασχόληση, να μαζέψω κουβάρια, βελόνες και βελονάκια, να τα θάψω σε κάποιο ντουλάπι και να πάμε γι’ άλλα.

Ως τότε όμως.. είπαμε πλέκω!

Το καλύτερο όμως σας το φύλαξα για το τέλος..  τις άλλες  βάλαμε πετρέλαιο!

Πώς λέμε πιάσαμε τον πρώτο αριθμό στο τζόκερ;

Στιγμές μεγάλης συγκίνησης ζήσαμε όταν ένα μεσημέρι κατηφόρισε το στενό μας  δρομάκι το βυτιοφόρο.

Σύσσωμη η γειτονιά παρακολουθούσε με δέος!

Με τα μάτια δακρυσμένα και μ’ ένα κόμπο στον λαιμό απ’ την συγκίνηση βγήκα έξω να προϋπαντήσω τον βενζινά!

Ο ηλικιωμένος γείτονας  από απέναντι σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης του ένα δάκρυ, με αγκάλιασε και με φίλησε λέγοντας μου:  «σ’ ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες, ποιος ξέρει αν θα ζω του χρόνου  να το ξαναζήσω»..

Αφού  το λέω και συγκινούμαι πάλι..

Αει στο καλό.. θα με πάρουν τα κλάματα..