Αρκεί Να Προλάβαινε..

Δεν ήταν καλά το καταλάβαινε..

Αυτή η μαυρίλα μέσα της ήταν παλιά γνώριμη..

Και η ανάγκη της απομόνωσης μεγάλωνε μέρα την μέρα..

Ήθελε να μένει κουκουλωμένη στο κρεββάτι και να κοιμάται ώρες..

Και γινόταν ο ύπνος λύτρωση και καταφύγιο συνάμα απ’ τις σκέψεις..

Οι μέρες κυλούσαν άχρωμες, άοσμες, ανούσιες.. και μαύρες… αχ πόσο μαύρες!

Δοκίμασε να ασχοληθεί με πράγματα που παλιά της έδιναν χαρά..

Τίποτα..

 Η ψυχή της φουρτουνιασμένη, απελπισμένη.. και το μυαλό να τριγυρίζει με εμμονή στα ίδια και τα ίδια και λύση να μη βρίσκει..

Φούσκωναν τα παράπονα μέσα της και ξεχείλιζε η απόγνωση..

Φουρτούνιαζε κι αντάριαζε η ψυχή της.. θύμωνε, μάλωνε και κουνούσε το δάχτυλο στον εαυτό της… τίποτα όμως δεν την ησύχαζε, τίποτα δεν την παρηγορούσε..

Και είχαν μαζευτεί πολλά..

Σαν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι έκανε τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, καθάριζε, μαγείρευε, άπλωνε και σιδέρωνε.

Μιλούσε λίγο.. σχεδόν καθόλου με τους έξω, αλλά συνεχώς και αδιάλειπτα  με τον εαυτό της..

Τον μάλωνε..  τον κριτικάριζε.. τον δίκαζε και τον καταδίκαζε χωρίς ελαφρυντικά..

Λύτρωση όμως δεν έβρισκε.. ούτε παρηγοριά..

Θα’ θελε να μπορούσε να φύγει..

Να φύγει μακριά .. να τα αφήσει όλα πίσω της..

Να πετάξει μ’ ένα αεροπλάνο σε τόπους μακρινούς..

Να αφήσει πίσω πίκρες και βάσανα.. να ξεχάσει ..

Όμως  η φυγή δεν της ταίριαζε.. δεν είχε μάθει να το βάζει στα πόδια..

Πάντα αντιμετώπιζε με θάρρος τις δυσκολίες και τα προβλήματα.. κι αυτό θα’ κανε και τώρα..

Αρκεί να προλάβαινε..