Κοπή Πίτας Και Ταμείο Ανεργίας

Συνέχεια του προηγούμενου ποστ το σημερινό για να απαντήσω στις όποιες απορίες και αγωνίες (λέμε τώρα) σας γεννήθηκαν..

Ξέρω πως με αυτόν τον καημό ζήσατε την βδομάδα που πέρασε.. (αφήστε τον τρελό να λέει τα δικά
του.. ) τι έγινε με «το κοπή τη πίτα»..

Χιόνισε;.. δεν χιόνισε;.. ήμασταν έξω;..  στεγαστήκαμε;..

Αυτές κι άλλες πολλές απορίες σας βασάνιζαν, εξ’ ου και τα τηλεφωνήματα, τα γράμματα και τα αμέτρητα emails αγωνίας που μου στείλατε.. (είπαμε.. αφήστε τον τρελό να λέει τα δικά του)..

Σήμερα όμως θα απαντήσω στα ερωτήματά σας και θα σας λύσω τις όποιες απορίες.

Κατ’ αρχάς να πω ότι τα ποστ που ανεβάζω προγραμματίζονται πολύ νωρίτερα, έτσι όταν πήγα στην δουλειά την προηγούμενη Τρίτη είχε ήδη προγραμματιστεί να ανέβει στις 9,00 της ίδιας μέρας το ποστ της εβδομάδας που πρόβλεπε να μας καταπιούν τα χιόνια στην φετινή κοπή πίτας..

Την Τρίτη στην δουλειά λοιπόν μαθαίνω ότι τελικά η εργοδοσία είχε κλείσει αίθουσα σε ταβέρνα της περιοχής για την κοπή της πίτας που ήταν την επόμενη μέρα.

Ρίγη συγκινήσεως μας κατέλαβαν.. για να μη σας πω ότι πήρε το μάτι μου και κάποιους να σκουπίζουν με τρόπο ένα δάκρυ που κύλησε…

Επιτέλους στεγασμένοι!

Από κει και πέρα φύσηξε ένας αέρας (μην το ψάχνετε.. στον χώρο της αποθήκης μπάζει από παντού)  αισιοδοξίας και χαράς.. τα πρόσωπα φωτίστηκαν από χαμόγελα και μια λέξη ήταν στα χείλη όλων…  «επιτέλους!» ..

Σε κείνο ακριβώς το σημείο σκάει η δική μου δήλωση-βόμβα..

-          -  θα φέρω την φωτογραφική μηχανή να τραβήξω φωτογραφίες.

Άρχισαν λοιπόν τα αστειάκια πως τάχα θα περνούσα απ’ όλα τα τραπέζια, θα τους φωτογράφιζα και στο τέλος της εκδήλωσης θα τους μοίραζα μέσα σε φακέλους (περιποιημένα πράγματα, τι νομίζετε;) τις φωτογραφίες τους να.. αγοράσουν .. 

Σ’ αυτό το σημείο γίνανε σκληρά παζάρια με τους συναδέλφους..

Ξεκίνησα απ’ το .. λογικότατο ποσόν των 5 ευρώ η φωτογραφία και με κατέβασαν στα 3.. εκεί μουλάρωσα και πάτησα πόδι.. τους εξήγησα πως «δεν βγαίνω καρντιά μου» και δώσαμε τα χέρια…

Σκάω μύτη, που λέτε, η δικιά σου την Τετάρτη το απόγευμα στην ταβέρνα έχοντας την φωτογραφική μηχανή στην τσάντα και πιστή στις διδαχές του δασκάλου μου .. ΔΕΝ βάζω φλας.. διότι αν δεν το ξέρετε να σας το πω για να το μάθετε.. οι καλλιτέχνες φωτογράφοι ΔΕΝ χρησιμοποιούν το φλας…  πάει και τέλειωσε!

Ρυθμίζω την γκουμούτσα μου και αρχίζω τα κλικ..

Όσο φωτογράφιζα πρόσωπα και κοντινά πράγματα στο τραπέζι όλα πήγαιναν καλά.. ή σχεδόν καλά γιατί όλο και κάποιο κουνηματάκι έβλεπες να υποβόσκει..

Εκεί όμως που έγινε το Βατερλώ μου ήταν όταν ξεκίνησαν οι χοροί και τα.. πανηγύρια..

Διότι άντε εσύ να τραβήξεις κίνηση σε χώρο με χαμηλό φωτισμό δίχως φλας!

Το μόνο που διακρίνει κανείς στις φωτογραφίες είναι ένα ατέλειωτο … φλουτάρισμα και δεν εννοώ αυτό που βλέπετε στα πρόσωπα που έγινε επίτηδες από εμένα  για ευνόητους λόγους..

Και κόψαμε την πίττα.. και κληρώθηκαν τα ατέλειωτα δώρα… ατέλειωτα πραγματικά.. οι δυο στους τρεις κέρδιζαν..  όλοι…  εκτός από μένα!

Για να καταλάβετε στο γραφείο είμαστε πέντε άτομα .. και μόνο εγώ δεν κληρώθηκα!

Αίσχος!

Και χορέψαμε πολύ.. πάρα πολύ .. και τραγουδήσαμε πολύ.. πάρα πολύ.. και γελάσαμε πολύ.. πάρα πολύ..  και ξελαρυγγιάστηκε η γράφουσα διότι με συνεπήρε κι ο ενθουσιασμός όταν έβλεπα τους συνεργάτες-συναδέλφους να σέρνουν πρώτοι τον χορό και ούρλιαζα (για να ακουστώ) «να ζήσουν οι μανάβηδες» και άλλα τέτοια  ενθουσιώδη παραληρήματα…

Και είπαμε και του χρόνου .. και φιληθήκαμε.. και κάποια στιγμή βγήκαμε πάλι έξω στον χιονιά για να επιστρέψουμε σπίτια μας.

Καταλαβαίνετε πως την επόμενη μέρα το θέμα συζήτησης όλων ήταν πόσο ωραία περάσαμε, πόσο διασκεδάσαμε, πόσο τέλος πάντων, ευχαριστηθήκαμε..

Και τότε γυρίζει ο διευθυντής και τι μου λέει;…

- θέλω όλες τις φωτογραφίες που τράβηξες, βάλτες σ’ ένα στικάκι και φέρτες μου…  

είχα μείνει στήλη άλατος και τον κοιτούσα σαν χαζή.. τώρα;;;  τι κάνουμε τώρα;….

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Πήρα τηλέφωνο έντρομη τον δάσκαλο.. «το και το» του λέω κι εκεί εισέπραξα την κατσάδα..

«μα καλά», μου είπε, «πας να τραβήξεις φωτογραφίες με αυτές τις συνθήκες χωρίς φλας;.. είπαμε δεν το χρησιμοποιούμε αλλά κάποιες φορές το ρημάδι είναι αναγκαίο κακό»…

Κατέβασα το κεφάλι και δεν έβγαλα τσιμουδιά..

Κι έχω πέσει με τα μούτρα να ρετουσάρω ότι μπορεί να «μαζευτεί» .. για να του παρουσιάσω καμμιά δεκαριά να του κλείσω το στόμα.. αλλιώς…

… πόσο είπαμε είναι το ταμείο ανεργίας;



Kαλή Σαρακοστή όμορφοι!