Ένας Περίπατος Στην Ιστορία

Ένας περίπατος που αποφασίστηκε τελευταία στιγμή.

Φρέσκα φρούτα, τοστάκια και κέικ τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο και Κυριακή πρωί ανηφορίσαμε στην Πάρνηθα.

Οι τέσσερις μας..

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε μέχρι  την μεγάλη καγκελόπορτα του κτήματος Τατοίου που την βρήκαμε  διπλοαμπαρωμένη..

Μπήκαμε – όπως και όλοι οι άλλοι – από πλαϊνό άνοιγμα και προχωρήσαμε..

Ένα φυλάκιο στην είσοδο σηματοδότησε το πρώτο φλας μπακ στο παρελθόν και μας προετοίμασε για όσα θα βλέπαμε στην συνέχεια και θα μας θύμιζαν κομμάτια της ιστορίας αυτού του τόπου..

Λίγο πιο κάτω ο δρόμος στρίβει αριστερά κι ανηφορίζει για να σε οδηγήσει στο θερινό παλάτι..

Στέκει εκεί λαβωμένο απ’ την εγκατάλειψη, δίχως τίποτα να προδίδει τώρα πια την παλιά αίγλη και τον πλούτο που το περιέβαλε κάποτε..

Ακριβώς μπροστά του δυο κυκλικές μαρμάρινες σκάλες, χορταριασμένες, οδηγούν στην τεράστια πισίνα που την πλαισιώνουν ψηλά δέντρα.

Κι είναι πραγματικά περίεργο το συναίσθημα πως αυτό το τεράστιο κτήμα των άλλοτε θερινών ανακτόρων ρημάζει από εγκατάλειψη ενός αδιάφορου κράτους..

Ένας πανέμορφος καταπράσινος τόπος,  με ζωντανή την νεώτερη ιστορία της χώρας μας, αργοπεθαίνει ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και να αποτελέσει  πόλο έλξης Ελλήνων αλλά και τουριστών..

Αντ’ αυτού όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα αντίκρυζες ρημαγμένα κτίσματα, παλιά – άλλοτε πανάκριβα – αυτοκίνητα παρατημένα, φορτηγά του πάλαι ποτέ προσωπικού με φυτρωμένα  δέντρα στην καρότσα τους, τις άλλοτε κουζίνες, τα πλυντήρια, τους στάβλους, το λιοτρίβι.. όλα σε απόλυτη εγκατάλειψη, όλα συντρίμια..

Παρ’ όλα αυτά οικογένειες με μικρά παιδιά, με ποδήλατα και μπάλες κατακλύζουν το χώρο για περπάτημα, παιχνίδι, χαλάρωση και γιατί όχι;.. για πικνικ.

Προχωρήσαμε τον ανηφορικό δρόμο που πλαισιώνεται από  κυπαρίσσια και οδηγεί ψηλά στους τάφους..

Κάναμε στην άκρη για να μας προσπεράσουν ποδηλάτες και δρομείς που ανέβαιναν ιδρωμένοι τρέχοντας την ανηφόρα.

Κι όταν πια φτάσαμε ψηλά στην κορυφή, σταθήκαμε και διαβάσαμε στις μαρμάρινες πλάκες τα ονόματα όλων εκείνων των ισχυρών που κάποτε βασίλευαν τον τόπο μας..
Και δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε την.. κοινότοπη σκέψη  πως όσο σπουδαίος κι αν είσαι, όσο κι αν κυριαρχείς και ηγείσαι.. όσα πλούτη κι αν έχεις.. αυτό που σου αναλογεί και θα πάρεις στο τέλος  είναι δυο μέτρα γης..
Ματαιότης.. ματαιοτήτων..

Τα παιδιά απόρησαν διαπιστώνοντας πως οι περισσότεροι  των βασιλιάδων αλλά και των γυναικών τους είχαν πεθάνει στο εξωτερικό.. άλλος Μαδρίτη, άλλος Μόντε Κάρλο, άλλος Ρώμη..  και η απορία που εκφράσανε ήταν δικαιολογημένη «μα καλά από πού μας κυβερνούσαν απ’ το εξωτερικό;»…

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά.. έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..