Κυριακάτικο Τραπέζι

Βουλιάζεις τώρα εσύ μεσημέρι Κυριακής στον καναπέ..

Έχεις το λαπτοπ μπροστά σου, ένα βιβλίο δίπλα σου, που απομένουν λίγες σελίδες για να το τελειώσεις, μουσικούλα να σε χαλαρώνει και όλα καλά..

Ή σχεδόν καλά..

Στο μυαλό σου κάνεις σχέδια για το τι ώρα θα πρέπει  να αρχίσεις να ετοιμάζεις το φαγητό.. δεν βιάζεσαι.. πάντα τρώτε αργά.. σχεδόν απόγευμα..

Κι εκεί που βουλιάζεις στην απραξία και το απολαμβάνεις σε βρίσκει το .. αναπάντεχο!

Τα αστροπελέκια, μ’ ένα σάκο στην πλάτη ο καθένας τους, σου ανακοινώνουν πως «έχουν κανονίσει» να πάνε για μπάνιο και σε αφήνουν να τους κοιτάς να φεύγουν με το στόμα να χάσκει..

Εκεί παθαίνεις τον πρώτο ντουβρουτζά ..

Κάτι πας να ψελίσεις.. κάτι να πεις.. κάτι να ρωτήσεις.. αλλά το όλο συμβάν έχει το πλεονέκτημα του ξαφνικού και σε βρίσκει απροετοίμαστη κι ανοργάνωτη..

Διότι τι θα πει «έχουν κανονίσει»;..  πότε.. με ποιους και κυρίως ΠΟΙΟΝ ΡΩΤΗΣΑΝ για να κανονίσουν;

Και φυσικά αυτά τα σκέφτεσαι ΑΦΟΥ έχουν φύγει.. διότι είπαμε ο ντουβρουτζάς σε βρήκε απροετοίμαστη..

Κι εκεί που προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά για να καταλάβεις τι έγινε.. εκεί που αναρωτιέσαι πότε ξετσουτσούρεψαν αυτοί οι δυο και κανονίζουν χωρίς τον ξενοδόχο (δηλαδή εσένα), εκεί που μετράς τα χρόνια και νιώθεις πως κάτι έχασες.. κάτι πήδηξες.. κάποια συγχωνεύτηκαν ή προχώρησαν με συνοπτικές διαδικασίες..

Εκεί χτυπά το τηλέφωνο..

-          Έλα μαμά.. θα είστε εκεί; .. λέμε να έρθουμε για φαγητό..

Κι εκεί ο ντουβρουτζάς παίρνει άλλη μορφή..

Γίνεται χαρά ανείπωτη και  η προσμονή σου βάζει φτερά στα πόδια και τα χέρια.. 

Πετάγεσαι απ’ τον καναπέ να ετοιμάσεις το φαγητό.. να κόψεις σαλάτες.. να φτιάξεις στα γρήγορα και μια πιτούλα για τα παιδιά.. κι ένα γλυκό.. να τα περιποιηθείς.. να τα ευχαριστήσεις..

Γιατί σε σκέφτηκαν.. γιατί θα έρθουν.. γιατί το τραπέζι θα γεμίσει και πάλι από κουβέντες, από γέλια, από παρουσίες.. ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!

Γιατί τι άλλο να πεθυμήσει κανείς γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι,  ε;