Τα Μπλεγμένα Δάχτυλα

-           Κυριακή απόγευμα και η διάθεση πάει ασορτί με την μέρα.. έχουν χρώμα χαλαρό!

Παίζω με την ολοκαίνουργια φωτογραφική μηχανή προσπαθώντας να την «μάθω».

Το τηλέφωνο με διακόπτει.. κοιτάζω το νούμερο που καλεί στην οθόνη του τηλεφώνου..

Κάτι μου θυμίζει.. κάτι αόριστο..

           
             Παρακαλώ.

-        
             Έλα ρε.. τι κάνεις;

Πάνε τρία χρόνια που έχουμε να μιλήσουμε όμως δεν διστάζω στιγμή.. η φωνή μου ακούγεται δυνατότερη απ’ τον ενθουσιασμό.

-          Καλά είμαι,  εσύ;

Φίλη παλιά.. πολύ παλιά .. είκοσι χρόνων και…

-          Τι λες;.. να βρεθούμε για καφεδάκι να τα πούμε;

Η πρώτη σκέψη που πέρασε αστραπή απ’ το μυαλό μου ήταν αν προλάβαινα να χάσω πέντε-δέκα κιλά.. την απέρριψα το ίδιο αστραπιαία σαν ανέφικτη κι απάντησα με χαρά θετικά στην πρόσκληση.

Όσο ετοιμαζόμουν το μυαλό μου γυρνούσε μια εικοσαετία πίσω.. τότε που θεωρούσαμε δεδομένο πως θα πορευόμασταν μαζί.. μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.

Τότε που η νιότη τα έκανε όλα απλά και δεδομένα για να’ ρθει η κυρά ζωή να τα ανατρέψει.

Κι είναι τόσο παράξενο να’ χεις να δεις τον άλλον χρόνια κι όμως να’ ναι σα να κουβεντιάζατε  μόλις χθες..

Η αμηχανία δεν έχει θέση τούτες τις ώρες.. τα λόγια βγαίνουν χείμαρρος κι οι λέξεις βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από γνώριμα χαμόγελα κι εκφράσεις.. μέσα από διηγήσεις και τρυφερά βλέμματα..

Βρεθήκαμε στις έξι το απόγευμα και κοιτάξαμε ξανά το ρολόι στις 11!

Ο χρόνος δεν είχε σημασία, έπρεπε να προλάβουμε να μοιραστούμε στιγμές και συναισθήματα  χρόνων.. κι αυτό κάναμε.

Κι ήταν τόσο οικεία όλα.. τα γέλια, οι εκφράσεις, οι κινήσεις των χεριών την ώρα της διήγησης..

Κι αυτό το περίεργο συναίσθημα.. πως τάχα είχαμε βγει περίπατο μαζί σε κάποιο δάσος.. κι είχαμε τα χέρια πλεγμένα, να κρατά τρυφερά το ένα το άλλο, ώσπου κάποια στιγμή δίχως φανερό λόγο, δίχως αιτία κι αφορμή τα αφήσαμε να λυθούν για να ακολουθήσουμε διαφορετικά μονοπάτια και να συναντηθούμε ξανά στο «έβγα» του..

Κι αυτό έγινε..

Αφήσαμε για λίγο τα χέρια να λυθούν ώσπου να συναντηθούν ξανά τα βήματα και να μπλεχτούν πάλι τα δάχτυλα..

Έτσι απλά..

Έτσι τρυφερά..

Έτσι γνώριμα!