Η Μετακόμιση

Ένα μικρό διαμέρισμα που υπήρχε  ημιυπόγεια του σπιτιού και το οποίο  μέχρι πρότινος ήταν γιαπί, άρχισε να ολοκληρώνεται σταδιακά απ’ την αρχή του χρόνου.

Πλακάκια, είδη υγιεινής, βάψιμο, ντουλάπια.. ένας οργασμός εργασιών και σιγά σιγά.. βήμα-βήμα 

το γιαπί έγινε ένα διαμέρισμα κουκλάκι..

Δυο κρεβατοκάμαρες,  ένα καθιστικό-κουζίνα και το μπάνιο.. ότι πρέπει για δυο άτομα.

Αρχικά το πλάνο ήταν να εγκατασταθεί εκεί μόνο ο αδελφός μου, στην πορεία όμως  το μικρό αστροπελέκι δήλωσε πως θέλει σαν τρελός να πάει κι εκείνος «κάτω» μαζί του.. να έχει το δικό του δωμάτιο..

Όσο καθαρίζαμε και μεταφέραμε καναπέδες και κρεββάτια όλα ήταν καλά..

Απ’ την στιγμή όμως που τον είδα να μεταφέρει ρούχα και τα προσωπικά του αντικείμενα κάτι κλώτσησε μέσα μου..

Πανικός με κυρίευσε… τι δηλαδή θα χάσω το μικρό μου;.. θα μου φύγει;..

Αυτή η πόρτα που θα άνοιγε και θα έβγαινε για να κατέβει σ’ ένα άλλο χώρο από αυτό του σπιτιού μας με τρόμαζε.

Ήταν σα να μου γύριζε την πλάτη.. σα να με άφηνε πίσω του.. σα να ξέκοβε..

Ανοησίες το ξέρω.. εντελώς «μαμαδίστικη» αντίδραση.. όμως δεν το έλεγχα..

Έτσι μια μέρα τον πήρα παράμερα και με αυστηρό ύφος – σα να τον μάλωνα - του είπα:

- Άκου.. δεν αλλάζει τίποτα επειδή πας κάτω.. εκεί θα πηγαίνεις μόνο για ύπνο..

- Και για διάβασμα, ψέλλισε ο φουκαράς.. 

Τον κοίταξα στα μάτια και θυμήθηκα με πόσο ενθουσιασμό ετοίμαζε  το γραφείο και το δωμάτιό του κάτω.. και για να μην του το χαλάσω έγνεψα καταφατικά..

- Και για διάβασμα εντάξει.. όμως όλες τις υπόλοιπες ώρες θα είσαι εδώ.. εδώ είναι το σπίτι μας.. εντάξει;

Αυτό το τελευταίο το τόνισα με ιδιαίτερη έμφαση σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσω από εκείνον την διαβεβαίωση της παρουσίας του και κατά συνέπεια της αγάπης του..

Βλέπετε στο .. θολωμένο μου μυαλό αυτά τα δυο ήταν συνυφασμένα.. είπαμε ..  «μάνα είμαι κι έχω το ακαταλόγιστο»..

Ο μεγάλος εν τω μεταξύ, βιώνει τον δικό του ενθουσιασμό καθώς μπόρεσε να διαμορφώσει  το δωμάτιό του έτσι όπως του άρεσε,  μια και πλέον δεν το μοιράζεται αλλά έχει την αποκλειστικότητα..

Κι εγώ στενοχωριέμαι..

Στενοχωριέμαι  μ’ αυτόν τον  «αποχωρισμό»..

Μ’ ενοχλεί να μην τον έχω στον ίδιο χώρο, να μην ακούω τα βήματά του στην σκάλα όταν ανεβαίνει για ύπνο, να μην μου «κλέβει» την σειρά στο μπάνιο, να μη φωνάζω το όνομά του για να με βοηθήσει σε κάτι..

Μ’ ενοχλεί τούτη η πρόωρη «ανεξαρτησία».. τούτη η «αυτονομία»..

Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση πως το μικρό μου αστροπελέκι.. (εντάξει.. εντάξει.. το ξέρω πως είναι σχεδόν δεκαπέντε).. μεγάλωσε!