Επαναπροσδιορισμός Και Νέες Αποφάσεις

Με τούτα και με κείνα πέρασε η πρώτη - μετά τις διακοπές - βδομάδα στην δουλειά..

Οι πρώτες τρεις μέρες ήταν του «συμμαζέματος»..

Αγώνας να φέρω εις πέρας τις εκκρεμότητες που με περίμεναν στο γραφείο κάνοντας παράλληλα και 

την καθημερινή δουλειά που «έτρεχε»..

Σ’ αυτό το σημείο πάντα αγχώνομαι..

Κι ενώ ξέρω πως όλα θα βρουν ξανά τον ρυθμό τους σε μια δυο μέρες.. εν τούτοις δεν το ελέγχω..

Anyway, μέχρι την Τετάρτη είχα μπει πάλι στην ρότα μου και κατέβηκαν οι παλμοί της καρδιάς..

Παράλληλα ήταν και οι.. αποφάσεις που είχα πάρει για την ζωή μου..

Γιατί, δεν θυμάμαι αν στο έχω ξαναπεί, αλλά κάθε τέτοια εποχή  είναι για μένα ευκαιρία επαναπροσδιορισμού και νέων αποφάσεων!

Ανεβάζω τον πήχη στον εαυτό μου ίσα να τον τσεκάρω και να δω πόσο αντέχει!..

Αυτή τη φορά αποφάσισα πως μιας και η δουλειά μου είναι καθιστική πρέπει απαραίτητα να αρχίσω να περπατάω..

Έτσι με το που γύριζα (έχοντας ξυπνήσει από την μαύρη νύχτα .. μην τα ξεχνάμε αυτά) από την δουλειά φορούσα το μαγιουδάκι μου κι έπαιρνα τον δρόμο.. το στρατί για την θάλασσα..

Η οποία θάλασσα απέχει ένα χιλιόμετρο από το σπίτι..

Ένα χιλιόμετρο να πάω.. ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά να κολυμπήσω.. κι ένα χιλιόμετρο να επιστρέψω..

Στα μισά της βδομάδας έπαθα το χουνέρι.. ήταν μια μέρα που είχε πολύ αέρα και το κύμα με σκέπαζε.. αφού λοιπόν είχα κολυμπήσει στα βαθιά αρκετή ώρα .. είπα να βγω..

Έλα όμως που το ρεύμα ήταν αντίθετο και κάθε προσπάθειά μου να βγω έξω έπεφτε στο κενό!

Ήμουν μόνη μου στα  βαθιά, προσπαθούσα αρκετή ώρα δίχως να τα καταφέρνω, η κούραση με είχε καταβάλει και κάποια στιγμή τα χρειάστηκα..

Είπα ως εδώ ήταν.. κρίμα στα νιάτα και την ομορφάδα μου που θα γίνουν τροφή στα ψάρια!

Εν τέλει, μετά κόπων και βασάνων,  κατάφερα να βγάλω στην στεριά τα νιάτα και την ομορφάδα μου και να στερήσω τα ψάρια απ' τον μεζέ.. κι επειδή δεν έπαιρνα μαζί μου πετσέτα για να καθίσω, ντύθηκα και πήρα απνευστί τον δρόμο του γυρισμού..

Είχα δεν είχα κάνει είκοσι βήματα κι ένιωσα τα γνωστά συμπτώματα της υπότασης.. πόδια που δεν σε κρατάνε.. ζαλάδα.. τάση λιποθυμίας..

Ακούμπησα σε ένα τοιχάκι που ήταν στον δρόμο μου και περίμενα να συνέλθω.. επέστρεψα σπίτι κακήν κακώς αλλά – σιγά που θα το έβαζα κάτω - την επομένη ξανά μανά τα ίδια.

Μην στα πολυλογώ στο τέλος της εβδομάδας ήμουν ένα ερείπιο που σερνόταν με βλέμμα άδειο σαν τα πρεζάκια.. με  ανύπαρκτες αντοχές.. με μια τάση «εδώ να πέσω.. εκεί να σωριαστώ» .. χάλια σου λέω.. χάλια!!

Αν σταμάτησα; 

Φυσικά και όχι! 

Απλά.. θα πάω στο φαρμακείο και θα αγοράσω βιταμίνες..

Εν τω μεταξύ, τούτη την βδομάδα με περιμένει ένα τριήμερο σεμινάριο (Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή) φωτογραφίας και το Σάββατο ο φωτογραφικός περίπατος..

Κι εδώ σου θέτω το ερώτημα αγαπητέ αναγνώστη..

Πόσες βιταμίνες πρέπει να καταπιώ για να μείνω όρθια;

(επί του.. πιεστηρίου: χθες, που χαλούσε ο κόσμος απ' τα αστραπόβροντα και είχαν βγει οι βάρκες σαν μέσα μεταφοράς, μη νομίζεις πως χαλάρωσα.. όοοοοοχι..  φωτιά πήρε  το στατικό ποδήλατο και διένυσα  δέκα χιλιόμετρα βλέποντας τον Τσίπρα να πανηγυρίζει την επανεκλογή του.. τί τραβάω η γυναίκα!).