Τα Χριστούγεννα Όταν Ήμουν Παιδί..

Προσπαθώ να θυμηθώ τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων..

Σκαλίζω με επιμονή και πείσμα την μνήμη μου..

Το μόνο που καταφέρνω να ανασύρω είναι ένα μικρό ταλαιπωρημένο δεντράκι που στόλιζε  η μαμά

μου κι αυτό δίχως παιχνίδια τυλιγμένα σε ιλουστρασιόν χαρτί να με περιμένουν από κάτω..

Τα δικά μου Χριστούγεννα δεν είχαν δώρα από τον άγιο Βασίλη.. ούτε λαμπιόνια..
Θυμάμαι την νονά που φάνταζε στα μάτια μου πολύ σπουδαία καθώς έμενε σε αριστοκρατική γειτονιά και μάλιστα σε διαμέρισμα!

Μαγεία ήταν για μένα κάθε επίσκεψη στο σπίτι της.. έμπαινα θυμάμαι στο ασανσέρ και ανεβοκατέβαινα τους ορόφους.. και φάνταζε ασύλληπτο στα παιδικά μου μάτια πως με το πάτημα ενός κουμπιού αυτό το κουτί που βρισκόμουν μέσα του με πήγαινε όπου του έλεγα..

Κι ύστερα  πίσω στο σπίτι, όσο οι μεγάλοι συζητούσαν, χωνόμουν στο μπάνιο της για να πλύνω τα χέρια μου με μοσχοσάπουνο lux για να τα φέρνω ύστερα με τρόπο ως τη μύτη μου και να ρουφάω το άρωμά του.. μιας και στο δικό μας μπάνιο υπήρχε μόνο μια πλάκα πράσινο σαπούνι..

Εκείνη ήταν που έριχνε λίγη χρυσόσκονη στα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων κουβαλώντας ακριβά παιχνίδια και γυαλιστερά λουστρίνια παπούτσια..

Δεν είχαμε λαμπερά στολίδια και λαμπιόνια μέσα ή έξω απ’ το σπίτι,  μόνο το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο κοντά στο παράθυρο και τις κουρτίνες πάντα τραβηγμένες για να φαίνεται..

Στη βάση του μια μικρή φάτνη και στα παράθυρα κολλημένο μπαμπάκι να κάνει το χιόνι..

Δεν είχαμε δίπλες, τσιζκέικ και σοκολατένιους κορμούς.. μόνο μια πιατέλα με μελομακάρονα πάνω στον μπουφέ..

Μάλιστα για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο αυτή η πιατέλα δεν είχε ποτέ κουραμπιέδες.. είχε πάντα μόνο μελομακάρονα.. γι’ αυτό και μέχρι σήμερα οι κουραμπιέδες έχουν άλλη αξία στα μάτια μου σε σχέση με τα .. «φτωχικά» (έτσι μου φαίνονταν) μελομακάρονα.

Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν είχαμε γαλοπούλα, ούτε πιατέλες με ορεκτικά, παρά μόνο τα απολύτως αναγκαία που ήταν συνήθως κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, φέτα και σαλάτα..

Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του πετρέλαιου στα ρουθούνια από την σόμπα με τα μπουριά που τοποθετημένη στο κέντρο του σπιτιού, πάσχιζε μάταια να ζεστάνει όλους τους χώρους.

Θυμάμαι πως ποτέ δεν πήγα να πω τα κάλαντα γιατί ντρεπόμουν..

Θυμάμαι την χαρά μου όταν κάποια Χριστούγεννα είδα πρώτη φορά να πέφτει χιόνι και τον πατέρα που επιτέλους έμενε σπίτι εκείνη την μέρα και δεν δούλευε..

Ναι, τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων δεν ήταν λαμπερά, δεν είχαν αμέτρητα δώρα, δεν ήταν πολύχρωμα και μαγικά.. αντίθετα – αν τα συγκρίνεις με τα σημερινά δεδομένα - ήταν στερημένα, φτωχικά και γκρίζα..

Παρ’ όλα αυτά δεν θυμάμαι ποτέ να ένιωσα δυστυχισμένη ή  πως μου λείπει κάτι.. ίσως γιατί εκείνα τα Χριστούγεννα ήμουν παιδί!