Έλα Να Σου Συστηθώ.. Ξανά!

 Εύκολο άνθρωπο δεν με λες,  έχω πολλά ελαττώματα.

Είμαι νευρική, απότομη, εγωίστρια.. είμαι «με τις ώρες μου», άλλοτε γελαστή, χαρούμενη, κοινωνική κι άλλες φορές κλείνομαι και «κατεβάζω ρολά».

Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ο πρώτος κριτής είμαι εγώ η ίδια.

Με κρίνω, επικρίνω, κατακρίνω, αναγνωρίζω τα λάθη μου και δεν διστάζω να ζητήσω συγνώμη γι’ αυτά ακόμα κι όταν ο άλλος είναι το παιδί μου ή στην ηλικία του παιδιού μου. 

Κάποτε στενοχωριόμουν πολύ όταν αντιλαμβανόμουν πως κάποιος με αντιπαθούσε.

Την  απόρριψη για να την δεχτείς θα πρέπει να έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου, λένε οι ψυχολόγοι, να τα έχεις καλά μαζί του κι εγώ τότε δεν τα είχα.. πάλευα μαζί του.. τον μάθαινα!

Στην πορεία της ζωής κατάλαβα (ή μάλλον το σωστότερο είναι να πω αποδέχτηκα) πως δεν γίνεται να μας συμπαθούν όλοι.. όπως δεν συμπαθούμε κι εμείς όλους.

Οι εμπειρίες, τα λάθη και η συναναστροφή με όσους πέρασαν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια  μεταλλάχθηκαν σε αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουμε πείρα ζωής.

  Τα τελευταία χρόνια έχω διαπιστώσει πως αναγνωρίζω  τις κρυμμένες συμπεριφορές πίσω από τα χαμόγελα, καταλαβαίνω την ουσία του άλλου ακόμα κι όταν εκείνος την κρύβει επιμελώς  πίσω από δήθεν ευγενική συμπεριφορά.. (γι’ αυτό το νου σου!)
Και όταν σωπαίνω δεν σημαίνει πως δεν ξέρω τί να πω, είναι γιατί ξέρω ακριβώς τί ΔΕΝ πρέπει να πω.

Οι άνθρωποι πια με εκπλήσσουν λιγότερο.. έμαθα να μην περιμένω αυτά που εγώ θέλω από εκείνους,  γνωρίζοντας πως ο καθένας είναι μοναδικός πως έχει τις ιδιαιτερότητές του και η ευθύνη της επιλογής για να τον κάνω φίλο ή κομμάτι της ζωής μου βαραίνει αποκλειστικά εμένα.

  Έχω όμως και τα καλά μου, έχω εσένα που με διαβάζεις τούτη την ώρα, έχω τις λέξεις, τις μουσικές και τις φωτογραφίες μου, έχω έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης.. ( η αδικία, είτε με αφορά  είτε όχι, με εξοργίζει).
Στα χρόνια της νιότης  έχουμε γύρω μας ένα σωρό ανθρώπους που περνώντας ο καιρός ολοένα και λιγοστεύουν για να μείνουν στο τέλος ένα δυο άτομα που δικαιούνται τον τίτλο του "φίλου καρδιάς".

Έτσι λοιπόν στα «ώριμα» χρόνια της ζωής μου το ζητούμενό μου είναι η ποιότητα κι όχι η ποσότητα.

Δεν χρειάζομαι πολλούς δίπλα μου αλλά αυτούς που με καταλαβαίνουν,  με αντέχουν και με αποδέχονται γι’ αυτό που είμαι.

  Και κυρίως.. η μοναξιά δεν με τρομάζει πια γιατί έγινε φίλη μου..

  Ίσως η καλύτερη όλων!