Το Ακαταλόγιστο Της Μάνας..

Ανάμεσα σε σημειώσεις, προγραμματισμούς, λίστες και φωτογράφιση για το edidyourlifemag.gr, μας βρήκε η ίωση.

Το μεγάλο μου αστροπελέκι - που ήταν πάλι άρρωστο με δέκατα πριν δυο βδομάδες - ξανακύλισε.

39 και.. έδειχνε το θερμόμετρο αυτή την φορά κι εγώ θορυβημένη απ’ όσα άκουγα στις ειδήσεις και στο περιβάλλον μου τηλεφωνούσα στους δυο μεγάλους γιους να το πω και να βρω παρηγοριά..

Που τελικά δεν την βρήκα γιατί και οι δυο με απίστευτη ψυχραιμία (άντρες!) μου απάντησαν πως όλος ο κόσμος είναι με ίωση, πως θα κάνει τον κύκλο της, πως θα περάσει και εν κατακλείδι να μη γίνομαι υπερβολική!

Ο Χρήστος απ’ την άλλη μου έλεγε να πάμε στο νοσοκομείο ενώ στο γραφείο μάθαινα πως πέθανε μητέρα συναδέλφου από αυτή την ίωση..

Κι εγώ  προσπαθούσα να κρατηθώ ψύχραιμη και να περιμένω μια δυο μέρες να δω την εξέλιξη του πυρετού πριν βαρέσω συναγερμό.

Ο οποίος πυρετός κράτησε τρεις μέρες (ξανά)  και την τέταρτη έπεσε στο 37 κι εγώ ανάσανα..

Την νύχτα όμως  τον άκουσα να ανεβαίνει τις σκάλες και να μπαίνει στο δωμάτιό του, κοίταξα το ρολόι.. τέσσερις το πρωί.. του φώναξα σιγανά (μη ξυπνήσω και τον πατέρα του) αλλά δεν με άκουσε.

Σκέφτηκα πως θα κατέβηκε να πιεί νερό και ξανακοιμήθηκα.

Το πρωί μου είπε πως είχε φοβερό πονοκέφαλο και ανακατευόταν.

Αυτό ήταν!
Χιλιάδες καμπανάκια άρχισαν να χτυπάνε στο κεφάλι μου κι ο πανικός ήρθε και κατσικώθηκε μέσα μου για τα καλά.

Από πού μας προέκυψε ο πονοκέφαλος αφού ο πυρετός δεν είναι πια ψηλός;.. τι συμβαίνει;.. μήπως τελικά είναι πιο σοβαρό απ’ ότι νομίζαμε;

Όλες οι γνωστές μαμαδίστηκες ανησυχίες ανέβηκαν στην επιφάνεια κι έστησαν τρελό χορό στο μυαλό μου μαζί με χιλιάδες τύψεις..

Τύψεις και ενοχές μου κουνούσαν αυστηρά το δάχτυλο και με κατηγορούσαν  που είχα σταματήσει να τους φτιάχνω χυμό από φρούτα και λαχανικά στον αποχυμωτή.

Πώς να αντισταθεί κυρία μου  ο οργανισμός στις ιώσεις όταν το παιδί δεν παίρνει βιταμίνες;.. κι αφού βλέπεις πως όσο κι αν συμβουλεύεις, όσο κι αν γκρινιάζεις το ξερό τους δεν το απλώνουν να πάρουν ένα φρούτο να φάνε.. εσύ γιατί σφυρίζεις ανέμελα; 

Ορίστε τώρα τα αποτελέσματα!

Έτσι έβγαλα εκ νέου τον αποχυμωτή απ’ το ντουλάπι, έκανα χώρο στον πάγκο της κουζίνας και τον εγκατέστησα πια σε μόνιμη βάση.. (στο τσακ ήμουν να τον τσιμεντώσω για να μη μετακινηθεί ποτέ πια από εκεί..)

Κι άρχισα τους χυμούς,  ενώ από μέσα μου συνέχισα να με μαλώνω, να με κρίνω και να με καταδικάζω χωρίς ελαφρυντικά.

Πορτοκάλι, μήλο, αχλάδι, καρότο..  τα κλασικά, αλλά επειδή τώρα είμαι υπό την επήρεια των τύψεων είπα να κάνω την .. υπέρβαση κι έβαλα και τοματίνια και ραπανάκι!

Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω..  και μετά του κόλλησα  το ποτήρι στη μούρη  και διέταξα σαν λοχαγός.. «πιες το!».

Με είδε ο έρημος έτσι που γυάλιζε το μάτι μου.. κοίταξε απ’ την άλλη και το κοκκινοζούμι στο ποτήρι.. πήγε να ψελλίσει διστακτικά «τι έχεις βάλει μέσα;» αλλά με είδε που είχα το ακαταλόγιστο και το ήπιε κάνοντας μόνο μερικές γκριμάτσες αηδίας που εμένα καθόλου δεν με επηρέασαν..

Και συνεχίζουν οι χυμοί σε καθημερινή βάση.. χωρίς όμως ραπανάκι πια.. δεν το άντεχαν μου είπαν κι επειδή είμαι κατά βάση καλός και δημοκρατικός ως άνθρωπος τους έκανα το χατήρι.

Εβίβα κι άσπρο πάτο!