Η Φίλη Μου Η Λίλια

Σήμερα θα σου μιλήσω για την «φίλη» μου την Λίλια.

Με την Λίλια είμαστε χρόνια «φίλες» αλλά –μέχρι πρόσφατα – δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ.

Δεν είχαμε δει ποτέ η μια την άλλη, αγνοούσαμε (και αγνοούμε ακόμα) τα προσωπικά η μια της 

άλλης, δεν έχουμε μοιραστεί μυστικά ή όσα μας απασχολούν και το μόνο που αναγνωρίζουμε –κι αυτό με δυσκολία στην αρχή – ήταν η  χροιά της φωνής η μια της άλλης καθώς μιλάμε αρκετές φορές μέσα στην βδομάδα στο τηλέφωνο.

Αργότερα ήρθε το facebook να βοηθήσει και να ενδυναμώσει αυτήν την ιδιότυπη «φιλία»  προσθέτοντας πλάι στον ήχο της φωνής και εικόνα.. (τα καλά των social media).

Υπάλληλοι της ίδιας εταιρείας και οι δυο,  μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα καθώς εκείνη είναι στα «Κεντρικά» κι εγώ στο «Κέντρο Διανομής».

Ο βασικός κρίκος και το έναυσμα για την «φιλία» μας ήταν το μηνιαίο email που λάμβανα από εκείνη..

«αγαπητοί συνάδελφοι, παρακαλείσθε μέχρι την τάδε του μηνός να έχετε στείλει τις ανάγκες του τμήματός σας σε αναλώσιμα κλπ., κλπ.»

Όπως καταλαβαίνεις η φιλία μας γαλουχήθηκε μέσα από παραγγελίες σε χαρτί Α4, μελάνια και γραφική ύλη.. γιατί αν δεν σε συνδέσει συναισθηματικά το χαρτί για τον εκτυπωτή που τελειώνει τότε τι;  τότε που λες σήκωνα το τηλέφωνο και..

- καλημέρα φίλη μου.

- καλημέρα φίλη μου, τι κάνεις;

- καλά φίλη μου, κοίτα το χαρτί δεν μας βγάζει μέχρι την ημερομηνία που λες ότι θα παραλάβουμε, μήπως μπορείς να κανονίσεις να έρθει νωρίτερα η δική μας παραγγελία;

- μα γιατί φίλη μου τα κάνεις αυτά; γιατί δεν βάζεις περισσότερα στην παραγγελία σου να μην έχουμε τέτοια προβλήματα;

- έβαλα φίλη μου, έβαλα .. αλλά τι να κάνω που μπλα.. μπλα.. μπλα..

Λιθαράκι .. λιθαράκι και παραγγελία στην παραγγελία γεννήθηκε που λες αυτή η «φιλία» που την ποτίσαμε μελάνι και την σφραγίσαμε πάνω σε χαρτί Α4..

Καταλαβαίνεις για τι «δέσιμο» σου μιλάω και για τι «άρρηκτους δεσμούς».. τύφλα να ‘χουν ο Δάμων και ο Φιντίας  ένα πράμα!

Ώσπου τις άλλες η Λίλια με πήρε τηλέφωνο όχι για να συζητήσουμε για μελάνια και χαρτί αλλά για να με καλέσει σε μια θεατρική παράσταση που ανέβαζαν με την ομάδα της Συναισθηματικής Διαλεκτικής που είναι  μέλος.

Για να είμαι ειλικρινής αρχικά δεν πολυκατάλαβα τι σόι ομάδα ήταν αυτή, εγώ στάθηκα στην μαγική κουβέντα..

- θέλω να σε προσκαλέσω «φίλη» μου να έρθεις να δεις την παράσταση και να κάνεις τα μαγικά σου με τις φανταστικές φωτογραφίες που βγάζεις.

Αυτό ήταν! αρκέσανε δυο λέξεις για να ξυπνήσει το ψώνιο μέσα μου.

Τι κι αν την Κυριακή που ήταν η παράσταση η Αθήνα αργοψηνόταν στους 50 βαθμούς υπό σκιάν;..

Εγώ ξεκίνησα από το σπίτι μου - που σημαίνει δίπλα από την θάλασσα - ζαλωμένη με φωτογραφική μηχανή, φακούς, μπαταρίες και όλα τα σχετικά, για να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας.

Η παράσταση δινόταν από τους πρωτοετείς της Συναισθηματικής Διαλεκτικής στον Πολυχώρο Τέχνης & Έκφρασης, Αθηνάς 30 στο Μοναστηράκι και τίποτα.. μα τίποτα δεν με είχε προϊδεάσει για τις καταπληκτικές ερμηνείες  που θα παρακολουθούσα.

Η Λίλια με υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά και έσπευσε να με συστήσει σαν «η φίλη μου η φωτογράφος που σας έλεγα».. καταλαβαίνεις την συγκίνησή μου έτσι; .. μόνο που δεν έγειρα να κλάψω στον ώμο της!

Γνώρισα τον δάσκαλο, ηθοποιός και ο ίδιος,  και εμψυχωτή της ομάδας  Στέλιο Καλαθά ο οποίος φρόντισε προσωπικά να κάτσω σε σημείο που να με διευκολύνει στην λήψη των φωτογραφιών και η παράσταση ξεκίνησε.

Η οποία παράσταση χωριζόταν σε μικρές αυτοτελείς  ιστορίες, χιουμοριστικές οι περισσότερες,  σε κείμενα της Έλενας Ακρίτα, της Κωστούλας Μητροπούλου, του Μηνά Χατζησάββα, του Καλαθά αλλά και κάποια αγνώστων.

Τα γέλια του κοινού εναλλάσσονταν με την συγκίνηση.. συναισθήματα που εκφραζόντουσαν  με δυνατά και επίμονα χειροκροτήματα και ναι.. θα το ομολογήσω.. λυπήθηκα που είχα αναλάβει την υποχρέωση να τραβήξω φωτογραφίες αντί να μπορώ να καθίσω και να απολαύσω εκείνες της εξαιρετικές ερμηνείες!

Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν αυτό.. πώς δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν σπουδάσει υποκριτική κατόρθωσαν να δώσουν επαγγελματικές ερμηνείες και να μαγέψουν το κοινό..  ούτε γνωρίζω πόσο δούλεψαν για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο ερμηνείας.

Αυτό που ξέρω είναι πως τους θαύμασα όλους και τον καθένα χωριστά, μα πιο πολύ θαύμασα κι ένιωσα περήφανη για την «φίλη» μου που έδωσε μια καταπληκτική ερμηνεία σαν θεατρίνα στο καμπαρέ και μας συγκίνησε,

 αλλά και σε άλλο ρόλο, χιουμοριστικό αυτήν την φορά, μας έκανε να γελάσουμε με την ψυχή μας, 

 που γέμισε κυριολεκτικά την σκηνή με την παρουσία της και με έκανε να παρατήσω την φωτογραφική μηχανή στο πλάι για να χειροκροτήσω ξέφρενα και παρατεταμένα για κείνη.. μόνο για κείνη!

Μπράβο «φίλη» μου!